Τη Δευτέρα συμπληρώνεται ένας χρόνος από την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τον σχηματισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Δεν νιώθετε σαν να έχει περάσει – τουλάχιστον – μία πενταετία;
Ο Βαρουφάκης, το δημοψήφισμα με capital controls, το μεγαλειώδες «Oχι», η 17ωρη διαπραγμάτευση, τα ξενύχτια της Ζωής, το 3ο Μνημόνιο, οι εκλογές, ο νέος γραμματέας της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, οι στρατιές των μετακλητών. Θέλετε κι άλλα;
Ο ΕΝΦΙΑ που στοίχειωσε, οι φόροι που έρχονται, το Aσφαλιστικό που θα λυθεί για άλλη μία φορά, οι δουλειές που χάθηκαν, οι άνεργοι που ψήφισαν ελπίδα αλλά κέρδισε ο κ. Σόιμπλε – συμπυκνωμένος χρόνος. Βαρύς σαν τρακτέρ – από εκείνα που κατακλύζουν τους εθνικούς δρόμους, λες και κυβερνά το ΠΑΣΟΚ ή η Νέα Δημοκρατία.
Επειτα από τις αμφιταλαντεύσεις και τα σενάρια για το Νομισματοκοπείο, η κυβέρνηση έχει αναλάβει μία αποστολή πολύ πιο δύσκολη από εκείνη του Σίσυφου: όταν τα κανάλια εμφανίζουν τον αγρότη, στο τρακτέρ του οποίου ανέβηκε πρόπερυσι ο κ. Τσίπρας για να τάξει παροχές, πώς θα συμβιβαστούν φέτος οι συνάδελφοί του να πληρώσουν όσα δεν πλήρωσαν ποτέ;
Η κυβέρνηση τείνει να πιστέψει ότι το πρόβλημα δεν είναι τα ταξίματα του κ. Τσίπρα – αλλά το ότι τα δείχνουν τα μέσα ενημέρωσης. Λησμονεί ότι το ίδιο είχε συμβεί με το «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» – όπως και ότι το ίδιο λένε οι εκάστοτε κυβερνήσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε έναν ετήσιο κύκλο για να αντιληφθεί το αυτονόητο – ότι και στις τάξεις του υπάρχουν καλοί και κακοί. Οτι τα ίδια έκαναν οι δανειστές και στους προηγούμενους. Οτι κανείς δεν πήγαινε στα τέσσερα στις Βρυξέλλες – και ότι το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης ήταν πάντοτε το ίδιο, ανεξαρτήτως του ύφους και του στυλ των διαπραγματευτών. Το κακό για την κυβέρνηση είναι ότι το ίδιο αρχίζει να το αντιλαμβάνεται και η ελληνική κοινωνία…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα
