Ήταν καμιά εικοσαριά μέρες που κράτησαν οι αναστολές της αριστερής κυβέρνησης πριν ακολουθήσει τις οδηγίες για την απελευθέρωση της σιδηροδρομικής γραμμής στην Ειδομένη. Εκεί όπου είχαν στοιβαχτεί χιλιάδες άνθρωποι – στη μέση του πουθενά και ανάμεσα στους μηχανισμούς αποκατάστασης της τάξης της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ. Από τη μια μεριά οι φρουροί των Σκοπίων, από την άλλη τα ελληνικά ΜΑΤ, στη μέση οι άνθρωποι και πιο πίσω σταματημένα χιλιάδες βαγόνια του ΟΣΕ με εμπορεύματα…
Κι αν όλους τους περιορισμούς μπορεί να τους αντέξει – για το καλό και την ασφάλειά της – αυτή η δημοκρατική Ευρώπη, η στάση εμπορίου, η παρεμπόδιση της εύρυθμης λειτουργίας της αγοράς δεν μπορεί να γίνει ανεκτή για κανέναν λόγο. Και η αποκατάσταση της ελεύθερης κυκλοφορίας των αγαθών πρέπει να αποκατασταθεί με κάθε τρόπο και μέσο. Και αποκατα- στάθηκε…
Πώς; Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με ακρίβεια, καθώς οι αρχές που είναι επιφορτισμένες με την αποκατάσταση της τάξης όχι μόνο απαγόρευσαν σε δημοσιογράφους και οπερατέρ να είναι παρόντες όταν άρχισαν το έργο τους, αλλά κάποιους από αυτούς τους πήγαν στο τμήμα για… εξακρίβωση στοιχείων.
Θα πει κανείς ότι, με δεξιά, σοσιαλιστική ή αριστερή κυβέρνηση, η τάξη είναι τάξη και πρέπει να αποκαθίσταται όταν διαταράσ- σεται. Και απ’ ό,τι φαίνεται η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση όχι μόνο το κατανόησε, αλλά και το βελτίωσε απαγορεύοντας στους δημοσιογράφους να έχουν εικόνα για την επιχείρηση απομάκρυνσης των ταλαιπωρημένων αυτών ανθρώπων.
Και καθώς αυτή η πρώτη δοκιμή αποκατάστασης της τάξης off camera πέτυχε απέναντι σε Πακιστανούς, Μαροκινούς και διάφορους άλλους μη «προνομιούχους», γιατί να μην εφαρμοστεί αύριο σε μια πορεία, σε μια διαδήλωση, σε μια κινητοποίηση κατά μιας έξωσης, σε μια διαμαρτυρία;
Κι από την άλλη, από τη στιγμή που δοκιμάστηκε – και πέτυχε – η απαγόρευση της δημοσίευσης των σκηνών βίας, γιατί φανταζόμαστε ότι με τη βία έφυγαν οι άνθρωποι από την πρόχειρη κατασκήνωσή τους στην Ειδομένη, τι θα εμποδίσει τις αρχές να εμποδίσουν κάθε δημοσιότητα από τον τρόπο που θα τους μεταχειριστούν από εδώ και πέρα; Κι αν η τάξη μπορεί να επιβληθεί με τόσο απλό και… σιωπηλό τρόπο για τους μετανάστες, γιατί δεν θα επιβληθεί με τον ίδιο τρόπο όταν και όπου χρειαστεί και σε όλους εμάς τους υπόλοιπους;
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.topontiki.gr
