Την περίοδο των δύο μνημονίων με το κίνημα των αγανακτισμένων στους δρόμους είχαμε αρκετά περιστατικά οργισμένης αντίδρασης πολιτών κατά πολιτικών τού τότε άρχοντος συγκροτήματος. Αλλοτε ήταν ήπιας μορφής και εντός των ορίων (αποδοκιμασίες), άλλοτε ελεγχόμενης έντασης (προπηλακισμοί), κάποιες φορές όμως είχαμε ανοιχτή βία και απόπειρες λιντσαρίσματος.
Τα κόμματα που κυβερνούσαν (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ), στελέχη των οποίων είχαν δεχτεί τις επιθέσεις, ζητούσαν από τον ΣΥΡΙΖΑ να «αποδοκιμάσει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», ωστόσο επειδή έκριναν ότι το ύφος των ανακοινώσεών του δεν ήταν όσο θα έπρεπε απαξιωτικό και καταγγελτικό, τον κατηγορούσαν ως ηθικό αυτουργό γιατί, όπως έλεγαν, με τα μισόλογά του έκλεινε το μάτι στους ακραίους διαδηλωτές, ενθάρρυνε τις οχλοκρατικές εκδηλώσεις και έδινε πολιτική κάλυψη στην παραβατικότητα, προβάλλοντας ως άλλοθι το δικαίωμα στην ανυπακοή απέναντι σε άδικους νόμους (δικαίωμα πάντως που έλκει την καταγωγή του από την περιοχή των φιλελεύθερων ιδεών).
Πρόσφατα, με αφορμή την επίθεση που δέχτηκε ο κ. Κουμουτσάκος από χρυσαυγίτες στην πλατεία Συντάγματος, η Νέα Δημοκρατία, αλλά και το θύμα (δυστυχώς) υποστήριξαν ότι ηθικός αυτουργός ήταν ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης γιατί με τις δηλώσεις του για το «ποντιακό ζήτημα» ερέθισε το πλήθος κι αυτό στράφηκε εναντίον των πρώτων πολιτικών που βρήκε μπροστά του.
Εδώ και μερικές μέρες έχουμε καταστροφές σε γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και την Παρασκευή το βράδυ έκρηξη αυτοσχέδιας βόμβας στην είσοδο του σπιτιού του υπουργού Αλέκου Φλαμπουράρη.
Η σημερινή αντιπολίτευση ίσως να νιώθει ικανοποίηση γιατί ο αντίπαλός της υφίσταται όσα είχε υποστεί αυτή στο παρελθόν, ενώ η κυβέρνηση κατέφυγε στα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν οι προηγούμενες σε ανάλογες περιπτώσεις. Κατηγόρησε μέσα ενημέρωσης και την αντιπολίτευση ότι έχουν στοχοποιήσει το τελευταίο διάστημα τον Αλ. Φλαμπουράρη για το θέμα του «πόθεν έσχες» του, αφήνοντας να εννοηθεί ότι καλλιεργώντας κλίμα σκανδαλολογίας, «όπλισαν» τα χέρια των δραστών.
Να τη ξανά η θεωρία της ηθικής αυτουργίας, αυτή τη φορά με αλλαγή ρόλων. Δύο παρατηρήσεις:
–Η κριτική για πράξεις και παραλείψεις των κυβερνήσεων δεν μπορεί να ενοχοποιείται επειδή κάποιες ομάδες ενδεχομένως να ασκήσουν βία. Αυτό θα ήταν πολύ βολικό για τις εξουσίες, όμως θα υπονόμευε μία από τις βασικές αρχές του κοινοβουλευτισμού.
–Είναι άλλο πράγμα η κριτική, η τεκμηριωμένη καταγγελία και η απαίτηση να δοθούν καθαρές απαντήσεις από τους εγκαλούμενους και τελείως διαφορετικό η συκοφαντία, η πυώδης ψιθυρολογία, η διασπορά αποκρουστικών φημών που μετατρέπουν την πολιτική ζωή σε αρένα.
Ανάγωγα
Στη Νέα Δημοκρατία, μετά το φιάσκο, όλοι κάτι ζητούν. Ο κ. Μεϊμαράκης ζητά επικοινωνία με Καραμανλή, Σαμαρά. Ο κ. Τζιτζικώστας ζητά συνάντηση των τεσσάρων υποψηφίων.
Οι Κυρ. Μητσοτάκης, Αδ. Γεωργιάδης ζητούν τις παραιτήσεις των υπευθύνων. Κάποιοι βουλευτές ζητούν σύγκληση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, παράγοντες του κόμματος ζητούν έκτακτο συνέδριο. Οι οπαδοί του κόμματος; Αυτοί, και με το δίκιο τους, ζητούν σοβαρότητα. Πού να τη βρουν όμως!
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.efsyn.gr
