Από τα αποτελέσματα της κάλπης, το χειρότερο που προκύπτει είναι η άνοδος του νεοναζιστικού μορφώματος το οποίο σε απόλυτους αριθμούς, θα πρέπει να είναι το μοναδικό κόμμα (αν εξαιρεθεί ο Λεβέντης), που αύξησε τον αριθμό των ψηφοφόρων του συγκριτικά με τον Ιανουάριο. Αυτό γκρεμίζει οριστικά τον μύθο των «παραπλανημένων ψηφοφόρων» και πιστοποιεί πως ζούμε μαζί μ’ έναν αριθμητικά σεβαστό αριθμό ανθρώπων που δεν ντρέπονται να είναι φασίστες. Όσοι τους χάιδευαν τα αυτιά και μιλάνε κατά καιρούς για τον «σοφό λαό», ας το ξανασκεφτούν. Ο ίδιος αυτός λαός, επέλεξε να στείλει στη Βουλή ένα παρακμιακό και γραφικό φαινόμενο της trash τηλεόρασης. Ας κρατήσουμε αυτά τα δυο ιδιαίτερα αρνητικά δεδομένα και ας πάμε παρακάτω.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σίγουρα ο κερδισμένος των εκλογών αφού παρά τη θεαματική μετεκλογική μεταστροφή του σε σχέση με όσα είχε υποσχεθεί, κατάφερε να διατηρήσει την πρώτη θέση. Ναι, έχασε σημαντικά σε απόλυτο αριθμό ψηφοφόρων (δεδομένης και της αυξημένης αποχής), αλλά άντεξε όχι μόνο την αναντιστοιχία λόγων και έργων αλλά και τη διάσπαση στο εσωτερικό του. Γιατί συνέβη αυτό;
Μια πρώτη σκέψη είναι πως οι ψηφοφόροι του, δεν θεώρησαν ικανοποιητική κάποια άλλη πρόταση, δεν είχαν εναλλακτική πρόταση εξουσίας δηλαδή. Μια δεύτερη, πως οι ψηφοφόροι του παλαιού ΠΑΣΟΚ (με όσα χαρακτηριστικά αυτοί έχουν), ήρθαν τον περασμένο Ιανουάριο για να μείνουν μόνιμα στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι ψηφοφόροι αυτοί, δεν επηρεάζονται από την ανερμάτιστη πολιτική που ακολούθησε στην οικονομία με δραματικές παρενέργειες, δεν τους πειράζει που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε μνημονιακό κόμμα, δεν ενοχλούνται από τον ακραία δεξιό κυβερνητικό εταίρο που ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε, δεν έχουν πρόβλημα ούτε καν από τις σκιές που έπεσαν σε ό,τι αφορά τη στάση υπουργών (διορισμοί συγγενών και ημετέρων, εργολαβίες κ.ο.κ.). Αν το καλοσκεφτούμε, την ίδια ανοχή έδειχναν οι ψηφοφόροι και όταν κάτι ανάλογο (και σε μεγαλύτερη έκταση μάλιστα), συνέβαινε επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Τα σκάνδαλα διακυβέρνησης τότε, δεν ήταν ικανά να ακυρώσουν την επιθυμία των ψηφοφόρων να το ξαναψηφίζουν.
Μια τρίτη σκέψη είναι, πως οι ψηφοφόροι εκείνοι που παραδοσιακά μετακινούντο από το ένα κόμμα εξουσίας στο άλλο, δίνοντας την πρωτιά κάθε φόρα, δεν ήταν έτοιμοι να πάνε προς την ΝΔ. Και αυτό, πιθανότατα επειδή είναι χρονικά πολύ νωπή η διακυβέρνηση της χώρας από αυτήν την οποία αποδοκίμασαν οκτώ μόλις μήνες πριν.
Μια τέταρτη σκέψη, ότι ενδέχεται μια ομάδα ψηφοφόρων να υιοθέτησε τις υποσχέσεις ΣΥΡΙΖΑ, πως θα μπορούσε αυτός ν’ αλλάξει κάποιες από τις προβλέψεις του Μνημονίου με ισοδύναμα μέτρα. Παρότι και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ ψήφισαν το ίδιο Μνημόνιο, θεωρούν πως αυτός μπορεί να διεκδικήσει καλύτερους όρους εφαρμογής του. Οι σαφέστατες προειδοποιήσεις των εταίρων για «απαρέγκλιτη εφαρμογή του Μνημονίου» ανεξάρτητα από το ποιος θα εκλεγεί, φαίνεται δεν έφτασαν στα αυτιά πολλών.
Τέλος, μια πέμπτη σκέψη είναι πως ένας μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων είναι διατεθειμένος να πιστέψει οτιδήποτε. Γοητεύεται από τους λαοπλάνους, πιστεύει στα μεγάλα λόγια, ενδεχομένως έχει ανάγκη να πιστέψει σε κάτι καλύτερο για τη ζωή του, έστω και αν μέσα του γνωρίζει πως αυτό είναι πολύ δύσκολο να συμβεί…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.protagon.gr
