Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη, ίσως την κρισιμότερη πραγματικά φάση της κυπριακής νεότερης πολιτικής ιστορίας, όπου η σωστή, μεθοδευμένη και στρατηγικά μελετημένη αντίδραση της Κύπρου έναντι της τουρκικής πρόκλησης και επεκτατικής πολιτικής της Άγκυρας, που λαμβάνει χώρα τούτη την ώρα στην Κυπριακή ΑΟΖ, θα δώσει την ευκαιρία στην Κύπρο να ανακάμψει και να επιβιώσει κρατικά και πολιτικά και να αποτρέψει το ενδεχόμενο, που είναι ορατό, προτεκτοροποίησής της.
Ο λόγος για τον οποίο επιμένουμε πως αυτή είναι ιστορικά κρίσιμη ώρα αναφέρεται στο γεγονός της αποφασιστικότητας της Άγκυρας, όπως είναι απολύτως εμφανής, να προμηθευθεί με τον άλφα ή βήτα τρόπο και να εγκαταστήσει εξέδρα ή εξέδρες εξόρυξης υδρογονανθράκων εκεί όπου είναι αναγνωρισμένο κατά τρόπο απόλυτο και προφανή ως κυρίαρχο δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και της κυβέρνησής της.
Η εγκατάσταση της εξέδρας στις νότιες θάλασσες της Κύπρου σηματοδοτεί, θα λέγαμε διαδηλώνει, την θέληση της Τουρκίας να νομιμοποιηθεί πολιτικά ότι είναι σε θέση να επιβάλει την βούλησή της καθ’ άπασα την επικράτεια της Κύπρου, ακόμα και στις ελεύθερες περιοχές που είναι υπό το έλεγχο της Κυπριακής κυβέρνησης. Αυτό θα σήμαινε πως από τη στιγμή της εγκατάστασης και λειτουργίας της εξέδρας, ανεξαρτήτως οποιωνδήποτε αρνητικών εντυπώσεων ή αποφάσεων εναντίον της Τουρκίας, η Κύπρος δεν θα κάνει καμία κίνηση ως κυβέρνηση ή ως πολιτικό σύστημα χωρίς να λάβει υπόψη της τις επιθυμίες της Άγκυρας.
Η φινλανδοποίηση του χώρου θα αποτελέσει αφεύκτως την απαρχή της προτεκτοροποίησης του χώρου. Η δε επίλυση του Κυπριακού θα αποτυπώσει τις πραγματικότητες που θα δημιουργηθούν στην θαλάσσια ζώνη ως συνέχεια της στρατιωτικής κατοχής επί του εδάφους. Η Κύπρος πρέπει να αντιδράσει και μάλιστα τώρα μελετημένα και αποφασιστικά, με σχέδιο και συνεννόηση όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, που να αναφέρεται στην επιβίωση του κράτους, στην ανεξαρτησία του και στην αντίσταση του ελληνισμού σε αυτή τη γωνιά της Μεσογείου.
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο μας, είναι εξαιρετικά σημαντική η στιγμή των διεθνών ανακατατάξεων στη Μέση Ανατολή της σύγκρουσης Ισραήλ – Τουρκίας και της αντιπαράθεσης της Αιγύπτου και των ΗΠΑ με την Τουρκία επίσης, καθώς και της μόνιμης διεκδίκησης της Μόσχας να αποκτήσει ερείσματα στην Μεσόγειο και να ενισχύσει την παρουσία της στη Μέση Ανατολή, πράγμα που αναδεικνύει την γεωπολιτική υπεραξία της Κύπρου στον μέγιστο βαθμό.
Η Τουρκία είναι απομονωμένη και κινείται δολίως και επιτηδείως, τόσο στο Κομπανί, όπως και στην περιοχή των θαλασσών της Κυπριακής ΑΟΖ. Η Κύπρος μπορεί να αναδειχθεί σε μοχλό σταθερότητας και ειρήνης στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο εάν οι σημερινές συμμαχίες με την Αίγυπτο, την Ελλάδα και το Ισραήλ αναβαθμίσουν το επίπεδό τους και στην διάσταση της κοινής άμυνας. Κοινή άμυνα σημαίνει πως υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντα και των τεσσάρων χωρών της περιοχής από κοινού, απέναντι σε οποιοδήποτε παραβιάζοντα τον διεθνή νόμο και επιτίθεται αδίκως και παρανόμως στα κυριαρχικά δικαιώματα και την ανεξαρτησία της Κύπρου. Διότι η Κύπρος αποτελεί από την θέση της τον παράγοντα που γεωπολιτικά είναι ταγμένος να λειτουργεί ως μοχλός σταθερότητας στην ταραγμένη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Χωρίς αμυντικό σκέλος, δηλαδή την αποτρεπτική απειλή της κοινής άμυνας, η Τουρκία δεν θα λάβει καμία διπλωματική και άλλη διακηρυκτική δήλωση ή απόφαση σοβαρά υπόψη της. Θα συνεχίσει αταλάντευτα την εφαρμογή του σχεδίου εγκατάστασής της στις θάλασσες νοτίως της Κύπρου. Η στρατιωτική αποτροπή λειτουργεί ως αξιόπιστη προειδοποίηση ότι η Κύπρος δεν είναι μόνη και ότι η Τουρκία θα έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος από ότι όφελος αν συνεχίσει αυτή την πειρατική δραστηριότητά της στην Κυπριακή ΑΟΖ. Με αυτό τον τρόπο η Κύπρος θα συμβάλει όχι μόνο στην διατήρηση της ανεξαρτησίας της, αλλά και στην πορεία δίκαιης λύσης του Κυπριακού, ενώ θα καταστεί πραγματικά κυρίαρχος παράγων σταθερότητας και ασφάλειας στην Μεσόγειο.
Ίσως αυτή η στιγμή της αποκάλυψης και για τους εθελοτυφλούντες, εν Κύπρω, εν Ελλάδι και διεθνώς των πραγματικών προθέσεων της Τουρκίας για την Κύπρο, που συνίστανται στο σχέδιο πλήρους και απόλυτου ελέγχου από την Άγκυρα, να αποτελέσει και μία αφετηρία νέας πορείας για το Κυπριακό Πρόβλημα και την υπόθεση της Κύπρου. Οι αληθινές διαστάσεις του Κυπριακού Προβλήματος δεν βρίσκονται στην Κύπρο, αλλά στους σχεδιασμούς της Άγκυρας. Αυτό σημαίνει πως η Άγκυρα από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 αποφάσισε την κατάκτηση της Κύπρου, όχι για τη σωτηρία των Τουρκοκυπρίων, αλλά για την ανάδυσή της και πάλι σε νέα ηγεμονική δύναμη στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Το Κυπριακό Πρόβλημα και οι Τουρκοκύπριοι απετέλεσαν και αποτελούν το πρόσχημα της υλοποίησης του στρατηγικού πλάνου της Τουρκίας για την Κύπρο. Το ίδιο έγινε το 1974, όπου το πραξικόπημα της Χούντας λειτούργησε ως πρόσχημα και σήμερα οι υδρογονάνθρακες που αποτελούν αποκλειστικό, κυρίαρχο δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι μία επίκληση του «συνεταιρισμού της Ζυρίχης του 1960», τον οποίο κατά τα άλλα υπονομεύει, για να έλθει και να ελέγξει τον θαλάσσιο χώρο της Κύπρου, επεκτείνοντας την κυριαρχία στο έδαφος.
Η Κύπρος τούτη την ώρα μπορεί να απευθυνθεί στην διεθνή κοινότητα και να καταγγείλει την Τουρκία ως επιδρομέα, να νομιμοποιήσει το δικαίωμά της για συμμαχία και κοινή άμυνα με χώρες που την στηρίζουν και να διεκδικήσει αλλαγή του πλαισίου και της βάσης της διαπραγμάτευσης, έτσι ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει την δυνατότητα οικοδόμησης ενός δημοκρατικού, κυρίαρχου και ανεξάρτητου σύγχρονου κράτους. Ο στόχος δεν είναι η στέρηση των Τουρκοκυπρίων από τα δικαιώματα της κοινότητας σε όλα τα επίπεδα συμμετοχής τους στο κράτος, αλλά της απαλλαγής της Κύπρου από την θεσμική και πολιτική ικανότητα της Τουρκίας να επεμβαίνει κατά το δοκούν.
Έχουμε λοιπόν ένα παράθυρο ευκαιρίας, που δημιουργείται από την τουρκική επιθετική πολιτική, όπως υλοποιείται τούτη την ώρα στον θαλάσσιο χώρο της Κύπρου, που συνίσταται στην ενίσχυση, αφενός μεν της κρατικής υπόστασης και ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και αφετέρου της χάραξης εκείνων των δυνατοτήτων που να μας επιτρέψουν στο άμεσο μέλλον, όπως ήδη αναφέραμε, να διεκδικήσουμε την αυτονόητη δυνατότητα της Κύπρου να υφίσταται ως σύγχρονο μοντέρνο κράτος, που προστατεύει όλους τους πολίτες του και που κυρίως είναι απαλλαγμένο από όλες εκείνες τις δουλείες του απώτερου και σύγχρονου παρελθόντος, που υπονομεύουν την ασφάλεια, την υπόσταση του κράτους και την επιβίωση του πολιτικού συστήματος.
