Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, ότι η ανασφάλεια έχει χτυπήσει κόκκινο και κάθε μέρα είναι σαν τη μέρα της μαρμότας: περιμένοντας τη συμφωνία σωσίβιο.
Όμως, ας μη βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας. Είμαστε εμείς οι ίδιοι που πολλές φορές δίνουμε τις ψευδείς ή υπερβολικές ειδήσεις στους εκάστοτε ανταποκριτές, απεσταλμένους που καταφθάνουν μαζικά στην Αθήνα όταν ξεσπούν επεισόδια, κατά την περίοδο εκλογών ή σε κάθε κρίσιμη ημερομηνία.
Ναι ο κόσμος πεινάει. Ναι η νεανική ανεργία χτυπάει κόκκινο. Η πραγματικότητα ωστόσο δεν είναι ακριβώς αυτή που προβάλλουν πάντα τα ξένα μέσα. Οποιοσδήποτε δεν γνωρίζει την αλήθεια, κυνηγάει δράκους στην Πλατεία Συντάγματος. Πώς να ξεχάσω συνάδελφο που ζητούσε απεγνωσμένα να μιλήσει σε κάποιον που ήθελε να αυτοκτονήσει. Ο κόσμος υποφέρει, αλλά δεν έχει διάθεση να γίνεται βορά στις δικές μας κάμερες.
Η αλήθεια δεν πουλάει πάντα. Μιλώντας ως δημοσιογράφος, ανταποκρίτρια και κυρίως Ελληνίδα που καλούμαι να κρατήσω τις ισορροπίες και βλέποντας τη χώρα μου να καταρρέει μέρα με τη μέρα, σίγουρα δεν μπορώ να πατήσω delete και να διαγράψω τα προβλήματα και τη μιζέρια. Μπορώ όμως να γυρίσω το φακό και στα θετικά παραδείγματα μιας κοινωνίας που νοσεί. Στους ανθρώπους που κάνουν ό,τι δουλειά βρεθεί μπροστά τους προσπαθώντας να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, αλλά και στους νέους που στείβουν το μυαλό τους και γεννούν ιδέες πρωτοποριακές, δείγμα του ελληνικού δαιμονίου.
Αξίζουν και τα θετικά πρότυπα σε μια χώρα που ματώνει. Μη χτυπάμε την Ελλάδα…
