Το ερώτημα του τίτλου απαντάται πλέον σε μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος, ακόμη και στις ολιγάριθμες τάξεις των ίδιων των ψηφοφόρων του και αντανακλά την απαξία, που συνοδεύει το μέχρι το 2009 κόμμα, που έβαλε όσο κανένα άλλο την πολιτική του σφραγίδα στην ιστορία της Μεταπολίτευσης.
Το ΠΑΣΟΚ, που επέδειξε αρετές…πολιτικού χαμελαίοντα τη δεκαετία του 90 κατορθώνοντας να εκφράσει και να “επιβάλλει” το αίτημα του εκσυγχρονισμού, χρεοκόπησε πολιτικά το 2010 όταν ανέλαβε μόνο του; να εφαρμόσει το Μνημόνιο ερχόμενο σε ευθεία ρήξη με τον πυρήνα των πολιτικών και κοινωνικών του συμμαχιών.
Πλέον καλείται την επόμενη Κυριακή να γυρίσει και πάλι σελίδα, μετά την αποχώρηση Βενιζέλου και να εκλέξει νέα ηγεσία, εν μέσω κλιμακούμενης πολιτικής αβεβαιότητας, που δεν άφορα την ίδια την ύπαρξη ή την πολιτική του διεύθυνση αλλά το αδιέξοδο στο οποίο παραμένουν εδώ και μήνες οι διαπραγματεύσεις κυβέρνησης – εταίρων με το φάσμα ενός εθνικού ατυχήματος να στοιχειώνει τη χώρα αλλά και τους όποιους πολιτικούς υπολογισμούς γίνονται επί μερους στα κομματικά επιτελεία.
Αν υπερβούμε το ερώτημα, ποια ή ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος του κόμματος – καθόλου αδιάφορο δεν είναι ως προς την πολιτική του κατεύθυνση εφ εξής – τότε θα πρέπει η Χαριλάου Τρικούπη να δώσει άμεσα μία πειστική απάντηση σε όλους όσοι κακόβουλα ή όχι αμφισβητούν την πολιτική χρησιμότητα και το ρόλο, που μπορεί να έχει στην παρούσα συγκυρία το ΠΑΣΟΚ.
Η πρόσφατη μνημονιακή πολιτική ιστορία του τόπου προσφέρει οδυνηρά, πλην όμως χρήσιμα διδάγματα. Ανεξαρτήτως των σοβαρών ενίοτε σφαλμάτων αλλά και των περισσότερων κόντοφθαλμων χειρισμών, στη στρατηγική, που χάραξε η κυβέρνηση του 2009 προσχώρησε με επιζήμια για τον τόπο καθυστέρηση η ΝΔ το 2011 ενώ το ίδιο μονοπάτι έχει πάρει ασθμαίνοντας και ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την προεφηβική του περίοδο, όπου φλέρταρε φανερά η κεκαλυμμένα με τη ρήξη αλλά και με τα μοντέλα κρατών, που δεν έχουν καμία πολιτική ή οικονομική σχέση με την ΕΕ.
Να το πούμε απλούστερα; Το ΠΑΣΟΚ έθεσε τα θεμέλια της παραμονής της χώρας στο ευρώ όταν – ιδίως στις αρχές του 2010 – αυτή η εξέλιξη είχε σημαντικούς πολέμιους στο ευρωπαικό διευθυντήριο και η ασύνταχτη χρεοκοπία της Ελλάδος φάνταζε ελκυστική ακόμη και στη Γερμανία. Δηλαδή ο στρατηγικός στόχος επιτυγχάνεται μέχρι σήμερα, η εφαρμογή όμως και οι επί μέρους τακτικές είχαν δυσανάλογο γιαι το άλλοτε κραταιό κόμμα πολιτικό κόστος, που αποτυπώνεται στο πράσινο ποσοστό του 2015: 4,68%!
Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να εισφέρει στην αναζωογόνηση του υποεκπροσωπούμενου χώρου της Κεντροαριστεράς, όχι πλέον ως ηγεμονικός παίκτης αλλά ως μία…σοφή και έμπειρη συνιστώσα. Ο χώρος μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ θα αποδειχθεί κρίσιμη μεταβλητή για την υπέρβαση της κρίσης και για την ωρίμανση πολιτικών και ψηφοφόρων. Αυτός μόνον μπορεί να υπερβεί την αποπροσανατολιστική και επικίνδυνη πολεμική μεταξύ ακραίων πολιτικών συμπεριφορών, που δυστύχως αναβιώνουν εσχάτως και ανασύρουν μνήμες της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Ανέκαθεν άλλωστε ο κατακερματισμός και η αποδύναμωση του Κέντρου επέφερε δεινά στη χώρα, που ουδείς θέλει να ξαναζήσει.
