Η 24χρονη Βικτόρια Βέγκα από την Καλιφόρνια είναι κυριολεκτικά πολύπλευρη προσωπικότητα, αφού δεν έχει ούτε έναν, ούτε δύο, αλλά οκτώ διαφορετικούς «εαυτούς». Καθεμιά από τις οκτώ προσωπικότητές της μπορεί να έρθει στην επιφάνεια σε ανύποπτο χρόνο μέσα στην ημέρα.
Σύμφωνα με το blog που διατηρεί, η Βικτόρια έχει διαγνωστεί με διπολική διαταραχή τύπου 1, σύνθετο μετατραυτικό στρες (C-PTSD) και διασχιστική διαταραχή της ταυτότητας (DID). Μερικοί από τους διαφορετικούς «εαυτούς» της είναι η 5χρονη Σένκα, η τρυφερή Άλι, η εξωστρεφής Ντι και η μαχητική Γκόλντι.
Παρά την πολυπλοκότητα της κατάστασής της, η Βικτόρια καταφέρνει να εργάζεται ως υπάλληλος. Διατηρεί μια αισιόδοξη στάση απέναντι στη ζωή και δηλώνει ότι αγαπά όλες τις προσωπικότητές της. Μια στρατηγική που εφαρμόζει ευλαβικά ώστε να καταφέρνει να θέτει υπό έλεγχο τους «εαυτούς» της είναι να συγκαλεί καθημερινά μια… πρωινή συνέλευση στην οποία συμμετέχουν όλοι και συζητούν. «Λέμε στα γρήγορα πώς νιώθουμε όλοι και διαπραγματευόμαστε εάν κάποιος από τους ‘εαυτούς’ θα ήθελε να ‘αναλάβει’ για ένα διάστημα. Στην Γκόλντι αρέσει να οδηγεί το πρωί και στη Σένκα αρέσει να ζωγραφίζει μετά τη δουλειά, οπότε ο καθένας περιμένει τη σειρά του».
«Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι είναι εύκολο. Έχει τύχει να αλλάξω προσωπικότητα ενώ βρίσκομαι στη δουλειά. Φαντάσου να κάθεσαι στο γραφείο σου και να δουλεύεις και ξαφνικά να αρχίσεις να συμπεριφέρεσαι σαν πεντάχρονο και κανείς να μην ξέρει πώς να σε αντιμετωπίσει. Είναι τρομακτικό και μερικές φορές επίπονο, όμως όλοι οι ‘εαυτοί’ μού έχουν μάθει πολλά για το παρελθόν μου και για το τι μπορώ να καταφέρω. Καμία μέρα δεν είναι βαρετή. Όταν νιώθω χαμένη, η Άλι είναι δίπλα μου και με στηρίζει και όταν νιώθω ότι απειλούμαι η Γκόλντι με προστατεύει. Υπάρχουν πολλά θετικά».
Η Βικτόρια είχε αρκετά δύσκολα παιδικά χρόνια. Οι γονείς της ήταν άστεγοι και εθισμένοι στα ναρκωτικά. Η μητέρα της την εγκατέλειψε όταν ήταν δύο μηνών, ενώ ο πατέρας της αυτοκτόνησε όταν ήταν τεσσάρων ετών. Αναφέρει ότι έχει δώσει και η ίδια μάχη με τα ναρκωτικά και ότι έχει κάνει αρκετές απόπειρες αυτοκτονίας.
Θυμάται ότι οι προσωπικότητές της άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους όταν ήταν περίπου τεσσάρων με πέντε ετών. Ο πρώτος της «εαυτός» ήταν η Άλι, η οποία παραμένει μέχρι και σήμερα η καλύτερή της φίλη. Σύμφωνα με μαρτυρίες των φίλων της, ως έφηβη συμπεριφερόταν συχνά αλλοπρόσαλλα και συστηνόταν με διαφορετικά ονόματα. «Όταν αναπολώ το παρελθόν, συνειδητοποιώ ότι οι ‘εαυτοί’ μου με βοήθησαν να αντιμετωπίσω ό,τι συνέβαινε γύρω μου» αναφέρει η Βικτόρια.
Αρχικά, σε ηλικία 16 ετών διαγνώστηκε με διπολική διαταραχή και στα 22 με σχιζοειδή διαταραχή. Μόλις πριν έναν χρόνο έγινε η τελική διάγνωση για διασχιστική διαταραχή της ταυτότητας.
«Όταν τελικά διαγνώστηκα με διασχιστική διαταραχή της ταυτότητας τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Εάν δει κανείς τα πράγματα από μια πιο ψυχολογική σκοπιά, κάθε ‘εαυτός’ είναι σαν ένα συρτάρι και εγώ είμαι η ίδια η συρταριέρα. Με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας, μαθαίνω πώς να ξεκλειδώνω με ασφάλεια κάθε συρτάρι, πώς να διαβάζω τα αρχεία που υπάρχουν μέσα σε αυτό και πώς να αποδέχομαι τις πληροφορίες που διαβάζω».
Κάθε μετάβαση από μια προσωπικότητα σε μια άλλη μπορεί να διαρκέσει από λίγα λεπτά έως αρκετές ημέρες. Η Βικτόρια πολλές φορές δεν θυμάται τι έκανε όσο λειτουργούσε μέσω κάποιας από τις προσωπικότητές της, γι’ αυτό και βασίζεται στους φίλους της για να την ενημερώνουν εάν κάνει κάτι περίεργο.
«Είναι δύσκολο να παρακολουθήσω τι συμβαίνει. Κάθε ‘εαυτός’ έχει διαφορετικές συνήθειες και προτιμήσεις». Για παράδειγμα, στην Ντι αρέσει να διασκεδάζει. Στην 5χρονη Σένκα αρέσει να παίζει και έχει αδυναμία στους δράκους και στους δεινόσαυρους. Η Γκόλντι είναι αφοπλιστικά ειλικρινής και δεν δέχεται να την «στριμώχνουν».
Η Βικτόρια δεν έχει αφήσει τη διαταραχή της να καθορίζει τη ζωή της και δηλώνει ότι οι συνάδελφοί της την έχουν αποδεχτεί όπως είναι. Μέσω του blog της προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει περισσότερους ανθρώπους σχετικά με τη διασχιστική διαταραχή της ταυτότητας. «Θέλω να βοηθήσω και άλλους ανθρώπους δημοσιοποιώντας την ιστορία μου και να ενισχύσω τις προσπάθειες ευαισθητοποίησης για τη διασχιστική διαταραχή της ταυτότητας. Πρόκειται για μια πέρα για πέρα πραγματική και ιδιαίτερα περίπλοκη εμπειρία. Απεχθάνομαι να την αποκαλώ ‘διαταραχή’ επειδή ειλικρινά δεν αισθάνομαι άρρωστη. Αγαπώ τους ‘εαυτούς’ μου και χωρίς αυτούς δεν θα ήμουν εδώ σήμερα».
Πηγή: onmed.gr