Κατερίνα Στεφανίδη: Αν θέλουμε να έχουμε Ολυμπιονίκες σε 10-20 χρόνια πρέπει τα παιδιά να μάθουν για τα αθλήματά μας
Μερικές μόλις εβδομάδες μετά την κατάκτηση του χρυσού ολυμπιακού μεταλλίου στο επί κοντώ, η Κατερίνα Στεφανίδη, προσγειωμένη και ειλικρινής όπως πάντα, μας μίλησε για πολλά: την επιτυχημένη χρονιά που έζησε, τα σχέδια για το μέλλον, την προβολή που αξίζει να έχει ο στίβος. Την ευχαριστούμε θερμά για τον χρόνο που μας αφιέρωσε, λίγο πριν ξεκινήσει το εντατικό της πρόγραμμα για να διεκδικήσει τους επόμενους στόχους της. Και ευχόμαστε να τους κατακτήσει όλους.
Χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, διαμάντι στο Diamond League των Βρυξελλών, ευρωπαία αθλήτρια του μήνα για τον Αύγουστο, παγκόσμιο, πανευρωπαϊκό, πολυάριθμες βραβεύσεις από αθλητικούς συλλόγους… σίγουρα ξεχνάω και άλλα. Οι τελευταίοι μήνες πώς ήταν για σένα; Ήταν το 2016 η πιο επιτυχημένη σου χρονιά;
Σίγουρα ήταν μια πετυχημένη χρονιά. Πετύχαμε τους περισσότερους από τους στόχους μας. Οι τελευταίοι μήνες μου φαίνονται σαν χρόνια (γέλια). Προχθές λέγαμε κάτι για το Πανευρωπαϊκό και μας φαινόταν λες και ήταν πριν 6 μήνες. Έγιναν πολλά και νομίζω δεν προλάβαμε να τα καταλάβουμε.
Μιλώντας λίγους μήνες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, μου είχες αναφέρει ότι η ταπεινότητα είναι το πιο σημαντικό στοιχείο σε έναν αθλητή. Πόσο εύκολο είναι να πατάς στη γη όταν τα φώτα πέφτουν πάνω σου;
Νομίζω είναι πολύ εύκολο όταν είναι αληθινό. Όπως έχω πει πολλές φορές, τα μετάλλια και τα ρεκόρ δεν θα έπρεπε να μας αλλάζουν. Σαφώς είναι δύσκολο να χειριστούμε όλη αυτή την δημοσιότητα αλλά η ταπεινότητα δεν έχει καμία σχέση με αυτό.
Ένα από τα παράπονα των αθλητών, ωστόσο, είναι ότι μόλις σβήσουν τα φώτα, «σβήνει» και το ενδιαφέρον των ΜΜΕ για τα αθλήματά τους. Το διατύπωσες και εσύ. Είναι εφικτό «ο στίβος να γίνει ποδόσφαιρο» από άποψη προβολής; Τι ισχύει στις ΗΠΑ-που έχεις εμπειρία;
Όχι. Στις ΗΠΑ τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Το καλό/κακό στην Ευρώπη είναι ότι επειδή δεν υπάρχει πανεπιστημιακός αθλητισμός, υπάρχουν ακόμα αθλητές που κάνουν αυτά τα αθλήματα επαγγελματικά και όχι για μια υποτροφία. Στην Αμερική δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος είναι πιθανότερο να ξέρει ποιος κέρδισε το κολεγιακό πρωτάθλημα παρά το Παγκόσμιο. Δυστυχώς. Τα αθλήματά μας – όπως ο στίβος ή η ενόργανη – δεν θα γίνουν ποτέ ποδόσφαιρο. Και ίσως είναι λογικό λόγω της φύσης τους. Παρ’ όλ’ αυτά, θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη προβολή. Αν θέλουμε να έχουμε Ολυμπιονίκες σε 10-20 χρόνια πρέπει τα παιδάκια να δουν ότι υπάρχουν πολλά παραπάνω αθλήματα απ’ ό,τι νομίζουν.
Αθλητές που διακρίθηκαν φέτος στον Ρίο αφηγήθηκαν ιστορίες δυσκολιών, προσωπικών αλλά και πρακτικών – έλλειψη εγκαταστάσεων, ελλιπή ή και ανύπαρκτη στήριξη από την Πολιτεία. Εσύ ζεις χρόνια έξω, όπου η αθλητική αλλά και η επιστημονική σου πορεία έχει αναγνωριστεί. Κατά πόσο η απόφαση αυτή – να φύγεις με υποτροφία – οφείλετο στις συνθήκες που επικρατούν στη χώρα – ιδίως τα τελευταία χρόνια;
Κοίταξε, εγώ έφυγα το 2008, πριν ακόμα τα πράγματα φτάσουν στο επίπεδο που είναι τώρα. Τότε οι γονείς μου ήθελαν να μου δώσουν την ευκαιρία για μια καλύτερη εκπαίδευση. Δεν θα έλεγα ότι η απόφασή μου είχε σχέση με τις τότε (ή τωρινές) συνθήκες αλλά με τις ευκαιρίες που μου δινόντουσαν στο εξωτερικό.
Το πρόγραμμα, σε επίπεδο αθλητικών στόχων, τι έχει για τη συνέχεια;
Έχω πει πολλές φορές ότι αυτό το μετάλλιο δεν θα αλλάξει ούτε τη ζωή μας ούτε το πλάνο μας για του χρόνου. Ξεκουραζόμαστε τώρα λίγο και το πλάνο προπόνησης για του χρόνου έχει ήδη γραφτεί εδώ και πολύ καιρό. Του χρόνου έχουμε Πανευρωπαϊκό Κλειστού Στίβου και Παγκόσμιο Ανοιχτού – διοργάνωση στην οποία δεν έχω κατακτήσει μετάλλιο. Και τα δύο αποτελούν στόχους. Αλλά το πιο σημαντικό για μένα είναι να βγει η προπόνηση χωρίς προβλήματα.
