«Σημείωσε την ημερομηνία στην παρτιτούρα, γιατί θα σε ακολουθεί μια ζωή», της είχε πει κάποτε στις πρόβες του “Μαουτχάουζεν” ο Μίκης Θεοδωράκης…
Το βράδυ της Παρασκευής 23 Φεβρουαρίου, παρατηρώντας τη Μαρία Φαραντούρη στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών να ερμηνεύει τη χειμαρρώδη έμπνευση του Θεοδωράκη, αναρωτήθηκα σε πόσες παρτιτούρες άραγε να έχει αναγράψει ημερομηνίες…
Στο «Romancero Gitano» που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1970 στη Ρώμη; Στο «Μυθιστόρημα»που αρχικά παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια της πρώτης περιοδείας του Μίκη στην Ιταλία στις αρχές του 1971 ή μήπως στο «Πνευματικό Εμβατήριο» που πρωτοηχογραφήθηκε στις 28 Ιουνίου του 1970 στη συναυλία στο Άλμπερτ Χολ του Λονδίνου;
Εμείς πάντως ως ακροατές των έργων δεν εντασσόμαστε στην καμπύλωση του χωροχρόνου! Οι ημερομηνίες δεν μας αφορούν…
Η ποίηση του Federico Garcia Lorca, με την απαραίτητη προσαρμογή στα ελληνικά του Ελύτη, η ορμητικότητα του λόγου του Σεφέρη αλλά και ο φλεβικός παλμός της ελληνικότητας του Σικελιανού είναι λες και ξεπηδούν από το κύτταρο του Έλληνα που γεννιέται ταυτόχρονα στο χτες, στο σήμερα και στο μακρινό αύριο…
Καθρεφτιζόμαστε μέσα στην αγωνία και το σπαραγμό των ποιητών, φωτιζόμαστε από τον ήχο του Μίκη και αγγίζουμε τον κόσμο μέσα από τη φωνή της Φαραντούρη! Εκείνης που, όπως έλεγε ο Θεοδωράκης: «Κανείς δεν μπορεί να τη μιμηθεί».
Σαν αρχαία τραγωδός στα «Antonio Torres Heredia I», «Η καλόγρια η Τσιγγάνα», «Η Παντέρμη», σαν στοργική και επαναστατημένη μάνα στο «Μυθιστόρημα», σαν Ελληνίδα- ναι! -πώς αλλιώς αλήθεια να το πεις!- την ώρα που την ακούς να ψάλει “Oμπρός, συντρόφοι, βοηθάτε να σηκωθεί να γίνει ο ήλιος Πνέμα” στο «Πνευματικό Εμβατήριο».
Ενθουσιώδης έκπληξη της βραδιάς ο βαθύφωνος Τάσος Αποστόλου με τη συμμετοχή του στο «Πνευματικό Εμβατήριο». Βαθύτατα λυρικός με μία εκφραστικότητα χωρίς φανφάρες, έπεισε για την ειλικρίνεια της ερμηνείας, της ευαισθησίας του και της αλήθειας του! Ανατριχιαστική η στιγμή που τραγουδάει “ τη νέα καρδιά που χρειάζεται στο νιο Σου αγώνα, Ελλάδα./Τη νέα καδιά που κιόλας έκλεισα στα στήθη/και κράζω σήμερα μ’ αυτή προς τους συντρόφους όλους”.
Τη βραδιά της 23ης Φεβρουαρίου, μέσα από τα θεοδωρακικά αριστουργήματα “Romancero Gitano- Ανδαλουσία”, “Μυθιστόρημα” και “Πνευματικό Εμβατήριο” το χτες συνάντησε το σήμερα και μαζί αγκάλιασαν το αύριο. Ένα αύριο που δεν θα είναι εύκολο, αν όμως προσπαθήσουμε όλοι μαζί θα πλημμυρίσει με καθάριο φως, γιατί όπως λέει και ο ποιητής… “Λίγο ακόμα/θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν/τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο/τη θάλασσα να κυματίζει/ λίγο ακόμα,/να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα”.
Τη Μαρία Φαραντούρη και τον Τάσο Αποστόλου πλαισίωσε η χορωδία της ΔΕΗ-ΔΕΔΔΗΕ υπό τη διεύθυνση του Κωστή Κωνσταντάρα και βεβαίως η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Ανδρέα Πυλαρινού.
της Μίνας Μαύρου
Φωτογραφίες: Γιάννης Φαλκώνης
Πηγή: http://www.mousikogramma.gr