Τα σχολεία χωρίς τις «κλασσικές» αίθουσες… βγάζουν παιδιά-ιδιοφυΐες! Αποτελούν παρελθόν τα ξύλινα θρανία και ο μαυροπίνακας, καθώς σε μερικές χώρες το μέλλον της μάθησης βρίσκεται στην απουσία των παραδοσιακών τάξεων. Πρώτη η Δανία προχώρησε από το 2005 στο σχεδιασμό ενός σχολείου που έφερε νέα δεδομένα στον κόσμο της εκπαίδευσης. Ειδικότερα το Κολέγιο Orestad της Κοπεγχάγης πρωτοτύπησε μέσα από την αρχιτεκτονική του, καθώς με σκοπό την αυτοκατευθυνόμενη μάθηση, δημιούργησε ένα καινοτόμο περιβάλλον μάθησης…
Το εσωτερικό τμήμα του σχολείου διέθετε μια τεράστια σκάλα και έναν αίθριο χώρο, ενώ το σχέδιό του θύμιζε μπούμερανγκ! Το πάτωμα χαρακτηριζόταν από περιστρεφόμενες πλάκες, οι οποίες έμοιαζαν σαν το διάφραγμα μιας φωτογραφικής συσκευής και χώριζαν το σχολείο σε τέσσερα τμήματα διδασκαλίας. Σκοπός δεν ήταν άλλος από το να εξελιχθεί η συνεργατική μάθηση μέσα από τον τρόπο που οι έφηβοι σκέφτονται και ζουν! Βέβαια, σημαντικό ήταν να «τραβήξουν» τα βλέμματα των μαθητών μέσα από τους χώρους που συγχέονται ο ένας στον άλλον ή μέσα από τα έντονα χρώματα!
Οι μαθητές του κολεγίου μετά από μερικές ημέρες άρχισαν να συζητούν τα μαθήματά τους, ενώ ξεκουράζονταν πάνω σε πορτοκαλί πουφ και να εξελίσσουν τα ταλέντα τους. Άλλοι κατευθύνονταν προς το τμήμα του κινηματογράφου, ενώ μερικοί επέλεγαν το μάθημα ανατομίας, τεμαχίζοντας βατράχους. Έκπληξη αποτέλεσε σε όλους ότι οι αίθουσες του χώρου ήταν μετρημένες στα δάχτυλα…
Σύμφωνα με το διευθυντή του Κολλεγίου, Allan Anderson, στόχος τους ήταν να υπάρξουν μεγαλύτερες δυνατότητες στην ανταλλαγή των γνώσεων, με τους καθηγητές να μιλούν λιγότερο και τους σπουδαστές να δουλεύουν περισσότερο! Ένας χώρος που δεν διαθέτει προοπτικές, σίγουρα δεν μπορεί να περάσει τους μαθητές σε ένα παραπάνω επίπεδο επικοινωνίας και μάθησης. «Αν θέλουμε να διδάξουμε τα παιδιά για την παραγωγή τροφίμων, δεν μπορούμε να το κάνουμε σε μια αυλή σχολείου που είναι καλυμμένη με άσφαλτο», ανέφερε ο διευθυντής.
Παρόμοια σχολεία υπάρχουν στη Σκανδιναβία, τη Γερμανία και την Αυστραλία, αφού οι αίθριοι χώροι δίνουν την ευκαιρία στους μαθητές να δημιουργήσουν από ξύλινες κατασκευές μέχρι και γευστικά πιάτα! Βέβαια, πολλά από αυτά διαθέτουν τάξεις. Ωστόσο, ο χώρος τους επιτρέπει να ασχοληθούν, όχι μόνο με τη γραφή, την ανάγνωση και τα μαθηματικά, αλλά και το ράψιμο και το χορό. Άλλωστε, τα ιδανικά σχολεία πρέπει να είναι κατάλληλα, ώστε οι σπουδαστές και οι δάσκαλοι να συνεργάζονται, να παίζουν, να εμπνέονται και να επεξεργάζονται τη φύση…
Όταν η διδασκαλία θεωρείται το «βελάκι»… τότε ο εγκέφαλος αποτελεί το «στόχο»! Χωρίς τουλάχιστον μια αίσθηση κανένας άνθρωπος δεν είναι σε θέση να μάθει, να εξοικειωθεί με τη γνώση. Πόσο μάλλον ένα παιδί, το οποίο δέχεται σημαντικές αναπτυξιακές αλλαγές μεταξύ των ηλικίας των 5 και των 12. Ένα άγγιγμα, μια μυρωδιά, μια εικόνα ή ένας ήχος αυτόματα στέλνει σήματα στους υποδοχείς του εγκεφάλου, πυροδοτώντας την αντίδραση που θα οδηγήσει σε ένα μοτίβο νευρωνικής δραστηριότητας. Με άλλα λόγια, ο εγκέφαλος ενός παιδιού αποθηκεύει τις πληροφορίες σαν μια φωτογραφική μηχανή ή ένα μαγνητόφωνο και έρχεται σε άμεση επαφή με το φυσικό περιβάλλον…
Όμως, πολλές αίθουσες διδασκαλίας δεν ακολουθούνται από μια καλή ακουστική απόδοση! Έρευνα υποστηρίζει ότι τα υψηλά επίπεδα θορύβου και η ποσότητα της θέρμανσης επηρεάζουν αρνητικά τη μάθηση, ιδιαίτερα όσον αφορά τα μικρά παιδιά. Μεγαλύτερο πρόβλημα έχουν οι μικροί μαθητές με απώλεια ακοής ή παιδιά με προβλήματα λόγου και μαθησιακές δυσκολίες. Μέχρι σήμερα, η νευροεπιστήμη έχει αποδείξει ότι τα δίκτυα του εγκεφάλου πραγματοποιούν χιλιάδες συνδέσεις μεταξύ των πέντε αισθήσεων. Για παράδειγμα, μια τάξη, χωρίς καλό φωτισμό, θα επηρεάσει ακόμα και την ακοή!