Πετεινός νοτίων προαστίων

Από τις εκδόσεις “Κριτική” κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων “Πετεινός νοτίων προαστίων” του Στάμου Τσιτσώνη.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Στη νέα συλλογή διηγημάτων του, Πετεινός νοτίων προαστίων, ο Στάμος Τσιτσώνης απομακρύνεται για λίγο από τη χρήση των μαθηματικών, ως συνδετικού κρίκου των ιστοριών του, αλλά διατηρεί την ίδια ισχυρή δομή και αφήνεται ξανά στην καλλιέργεια της πυκνής αφήγησης κρατώντας αμείωτο το χιούμορ, την ειρωνεία και την ανατροπή. Αυτή τη φορά συνδέει μεταξύ τους πρόσωπα και καταστάσεις, σαν σενάρια ταινιών μικρού μήκους, σε έναν κόσμο εξπρεσιονιστικό που συγγενεύει πολύ με τον δικό μας.

peteinosnotiwnproastiwnΑπόσπασμα:

Την παρατηρώ τώρα πιο σχολαστικά. Τα γαλανά μάτια της ισορροπούν πάνω από σκουρόχρωμα διογκωμένα ημικύκλια που δείχνουν να έχουν σχηματιστεί από τα συσσωρευμένα δάκρυα πολλών χρόνων. Το θολό ξεπλυμένο βλέμμα της δικαιολογείται εύσχημα από έναν προχωρημένο καταρράκτη, αλλά ο πιθανότερος λόγος είναι η αχλή του αβέβαιου μέλλοντος που πασχίζουν να διακρίνουν τα μάτια της. Το βλέμμα της δείχνει να διαπερνά το γυαλί της οθόνης και να κουρνιάζει στις κόγχες των δικών μου ματιών. Βλέπω τώρα αυτά που βλέπει, εκείνη βλέπει ό,τι βλέπω. Σκέφτομαι πως έχει και τα καλά της τούτη η αρρώστια. Γνωρίζεις κάθε μέρα νέα πρόσωπα. Μόνο που μόλις αρχίζεις να τα συνηθίζεις «φεύγουν» και ξανάρχονται σαν νέα πάλι.

Έγραψαν για το βιβλίο:

…ο «Πετεινός» του κ. Τσιτσώνη λαλεί ευρηματικά, καλλίφωνα κι έξυπνα. Ανεξαρτήτως ξημερώματος. Μια αξιοπρόσεκτη περίπτωση μικρής φόρμας. Τα περισσότερα διηγήματα τα έβλεπα ήδη σαν σενάρια ταινιών μικρού μήκους. Είδος που λατρεύω. Και κατεπειγόντως ελληνικά με ένα ιδιότυπα «εγγράμματο» στοχασμό, που συνηγορεί στο να εξάψει το ενδιαφέρον μας για χίλιους δυο λόγους.

Γιάννης Ξανθούλης

Στα διηγήματα αυτά ο Στάμος Τσιτσώνης καταφέρνει να περιγράψει με ακρίβεια τη σύγκρουση του καλοπροαίρετου ανθρώπου με τις σκοτεινές ζώνες της κανονικότητάς του: και είναι τόσο εντυπωσιακή και γενναιόδωρη η συγγραφική του ακρίβεια που δίνει νόημα και στις πιο άδοξες εκδοχές του ανθρώπινου χαρακτήρα.

Γιάννης Σκαραγκάς