Πριν κάποια χρόνια, στο πανεπιστήμιο ακόμα, είχα αποφασίσει ότι εκτός από τα μαθήματα που θα περίμενε κανείς ότι θα διάλεγα (π.χ. Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης – βαρετό), θα προσέθετα στο πρόγραμμά μου και μερικά λίγο πιο “άσχετα”… Ένα απ’ αυτά, το οποίο μου έμεινε αξέχαστο, ήταν η Πολιτική της Ινδικής Χερσονήσου.
Το υπόβαθρο γνώσεων μου ήταν τόσο ελλιπές στην αρχή της χρονιάς, οι ιστορικές και πολιτισμικές μου παραστάσεις για την Ινδία και το Πακιστάν τόσο αποσπασματικές, που δυσκολεύτηκα στην αρχή να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του. Ήταν έξω από τη ζώνη ασφαλείας μου, άνοιξε όμως τους ορίζοντές μου με τρόπο πρωτοφανή.
Έτσι, τη μέρα πριν τις εξετάσεις, σε μια προσπάθεια να ξεχάσω για λίγο essay plans, ημερομηνίες και ινδικούς όρους και να αδειάσω το μυαλό μου, έβαλα να δω την ταινία του Richard Attenborough, Ghandi.
Τα αναφέρω όλα αυτά σήμερα γιατί πρόσφατα ξαναείδα την ταινία, με συγκίνησε εξίσου, αν όχι παραπάνω απ’ την πρώτη φορά, και μου φάνηκε επίκαιρη όσο ποτέ. Στην περίεργη εποχή που ζούμε, με τη μισαλλοδοξία να παραμονεύει, καλό είναι να θυμόμαστε ότι μπορούμε πάντα να ακούμε τη φωνή ενός καλύτερού μας εαυτού.
Δείτε τη λοιπόν αν δεν το έχετε ήδη κάνει, ξαναδείτε την ή έστω δείτε αυτήν εδώ τη σκηνή της, που για μένα είναι απ’ τις πιο συγκλονιστικές που έχω δει ποτέ στο σινεμά.
Καλό Σαββατοκύριακο!
