Ακούγεται λίγο εκτός τόπου και χρόνου να ασχολούμαστε με τα Όσκαρ όταν η χώρα βρίσκεται σε τόσο έκρυθμη κατάσταση. Όμως η ψυχραιμία, η αισιοδοξία, όπως και μια μικρή δόση escapism, δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν. Επομένως, εν αναμονή της απονομής των φετινών βραβείων την Κυριακή, ας ρίξουμε μια ματιά στις ταινίες που σημάδεψαν το 2015. Νομίζω λοιπόν ότι οι φετινοί διεκδικητές του Όσκαρ καλύτερης ταινίας είναι αντιπροσωπευτικοί του κόσμου στον οποίο ζούμε.
Το Brooklyn πραγματεύεται καινούριες αρχές και τους δεσμούς με το παρελθόν, σε μια εποχή που εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ξεριζωθεί και καλούνται να χαράξουν νέα πορεία. Το Revenant αποτυπώνει μια φύση άγρια και αφιλόξενη, η οποία όμως δεν υποκρίνεται κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που είναι. Δεν είναι όμως το μόνο ταξίδι “επιστροφής” της χρονιάς: δύο ακόμα -πολύ διαφορετικές μεταξύ τους- “επιστροφές” είδαμε στα The Martian και Room. Το Big Short μας αφήνει με την ενοχλητική αίσθηση ότι δεν μάθαμε πάρα πολλά από τη χρηματοπιστωτική κρίση, ενώ το Spotlight μας καλεί να είμαστε πιο επιφυλακτικοί απέναντι σε κάποιους θεσμούς (π.χ. την εκκλησία), δείχνοντας όμως πόσο σημαντικό είναι να μπορούμε να βασιστούμε σε άλλους (π.χ. τα Μ.Μ.Ε. όταν κάνουν τη δουλειά τους). Το Bridge of Spies μιλά για τη δυσκολία αλλά και την αναγκαιότητα του συμβιβασμού, σε μια εποχή που η πολιτική ωθείται στα άκρα, ενώ το Mad Max: Fury Road εγκαταλείπει την αυτοσυγκράτηση και παίρνει ρίσκα που εν τέλει, με ένα παράξενο τρόπο, αποδίδουν.
Κλείνουμε με ένα θέμα που απασχόλησε πολύ κοινό και κριτικούς σε σχέση με τα φετινά Όσκαρ τους τελευταίους μήνες: την έλλειψη diversity (και) στις φετινές υποψηφιότητες. Σας προτείνουμε λοιπόν αυτό το αφιέρωμα των New York Times, στο οποίο 27 players της βιομηχανίας του κινηματογράφου μιλούν για το πώς είναι πραγματικά να εργάζεται κανείς στο Hollywood, αν δεν είναι λευκός, straight άντρας.
