Η Ελληνοαμερικανική Ενωση τιμά τον Ρόμπιν Γουίλιαμς

Ο ιστορικός κινηματογράφου Αντριου Χόρτον ετοιμάζει αφιέρωμα στον θρυλικό ηθοποιό που έδωσε τέλος στη ζωή του τον περασμένο Αύγουστο

του Γιάννη Ζουμπουλάκη

Πέντε μήνες κλείνουν την Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου από την ημέρα θανάτου του Ρόμπιν Γουίλιαμς που τον περασμένο Αύγουστο προκάλεσε σοκ και συγκίνηση παγκοσμίως. Πώς αυτός ο διακεκριμένος ηθοποιός, που είχε την ικανότητα και την άνεση να προκαλεί γέλιο (μα και δάκρυ) σε εκατομμύρια έφτασε στο σημείο να δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του; Το ερώτημα θα μείνει για πάντα ένα μυστήριο, το οποίο ωστόσο δεν θα ξεπεράσει ποτέ την πλούσια κληρονομιά που ο Γουίλιαμς άφησε πίσω του, ούτε την τεράστια επιρροή που άσκησε στον παγκόσμιο κινηματογράφο.

Τη δεκαετία του 1970 το ταλέντο του Γουίλιαμς στη stand up κωμωδία τον έφερε στο κατώφλι της τηλεόρασης του Saturday Night Live και της σειράς «Mork and Mindy» από όπου άρχισαν όλα. «Ηρθε στον κόσμο μας ως εξωγήινος και κατόρθωσε να αγγίξει κάθε πτυχή του ανθρώπινου πνεύματος» δήλωσε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα για τον αμερικανό ηθοποιό, αναφερόμενος βεβαίως στο «Mork and Mindy» όπου ο Γουίλιαμς υποδύθηκε έναν εξωγήινο στη Γη και αμέσως καθιερώθηκε στην κωμωδία με εξώφυλλα στο «Newsweek» και αλλού.

Ως κινηματογραφικός ηθοποιός ο Ρ. Γουίλιαμς θα γευόταν αρκετές απογοητεύσεις ως την καταξίωσή του το 1987, όταν υποδύθηκε τον Εντριαν Κρονάουερ στη δραματική κωμωδία του Μπάρι Λέβινσον «Καλημέρα, Βιετνάμ». Ο ρόλος του ραδιοφωνικού παραγωγού που εμψυχώνει με το πηγαίο χιούμορ του τους αμερικανούς στρατιώτες στον πόλεμο του Βιετνάμ οδήγησε τον Γουίλιαμς για πρώτη φορά στις υποψηφιότητες των Οσκαρ. Θα ακολουθούσαν δύο ακόμη χωρίς να κερδίσει, πάντα στην κατηγορία α’ ρόλου, για τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών» του Πίτερ Γουίρ και για τον «Βασιλιά της μοναξιάς» του Τέρι Γκίλιαμ με τον οποίο συνεργάστηκε και στις «Περιπέτειες του βαρόνου Μινχάουζεν». Εν τέλει ο Γουίλιαμς το κέρδισε παίζοντας τον δραματικό ρόλο του ψυχαναλυτή του Ματ Ντέιμον στον «Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ» του Γκας Βαν Σαντ το 1997. Αλλη μια τραγική ειρωνεία, ένα Οσκαρ για τον ρόλο ενός ψυχοθεραπευτή που προσπαθούσε να βγάλει από το ψυχολογικό αδιέξοδο μια ιδιοφυΐα (Ματ Ντέιμον).

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Διαβάστε τη συνέχεια:

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=654678