Ο illustrator Σταύρος Δάμος από τη Θεσσαλονίκη βλέπει τις στυλιζαρισμένες καρικατούρες του να αναπαράγονται σε ευρωπαϊκά περιοδικά και ιστοσελίδες. Μία από αυτές βραβεύτηκε σε διαγωνισμό της επίσημης ιστοσελίδας του Μπομπ Ντίλαν
του Νικόλα Ζώη
Δύο μάλλον βασικοί οδοδείκτες κατηύθυναν τον Σταύρο Δάμο σε αυτό που κάνει σήμερα. Ο ένας ήταν η παιδική του ηλικία στη γενέτειρα Θεσσαλονίκη: γεμάτη με πινέλα και μπογιές του ζωγράφου πατέρα του στα οποία κι εκείνος πλατσούρισε, έφερε αβίαστα την απόφαση να μάθει κάτι σχετικό. Γραφιστική και σκίτσο δηλαδή, στο AAS College of Art & Design, σπουδές πάντως που του έδειξαν ότι μια σχολή «ένα ερέθισμα, έναν βασικό άξονα γνώσης σού δίνει και ανοίγει τους ορίζοντες της αναζήτησής σου. Δεν σημαίνει ότι εφόσον σπούδασες στο τάδε μέρος, αναγκαστικά είσαι καλός». Ο άλλος ήταν τα πρόσωπα που στόλιζαν το εφηβικό του δωμάτιο: ο Ντίλαν, ο Κας, οι Στόουνς, ο Μπάντι Γκάι, ο Λέμι ή ο Μάιλς Ντέιβις. «Ξεκίνησα να σχεδιάζω τα είδωλά μου και σαν παιχνίδι, για να εμπλουτίσω το πορτφόλιό μου» λέει. «Προέρχονται από μουσική, κινηματογράφο, ποπ κουλτούρα γενικά και δεν τα αναπαριστώ αλληγορικά. Ασχολούμαι και με μεταφορικά σχέδια, περισσότερο όμως με ενδιαφέρει ο ρεαλισμός».
Ισως να τον διδάχτηκε από τις παλιότερες επιρροές του όπως τον Αλμπρεχτ Ντίρερ, τον μεταξύ άλλων ξυλογράφο Γκούσταβ Ντορ ή τον Λούσιαν Φρόιντ. Να τον μπόλιασε με τις μεταγενέστερες, δηλαδή τον Ντέιβ Μακίν, τον υπεύθυνο για μερικές γνωστές καρικατούρες των Ρόλινγκ Στόουνς, τον Σεμπάστιαν Κρούγκερ, τον Τζέισον Σάιλερ. Το στυλ του οδηγήθηκε με τα πολλά σε κάτι που ο ίδιος αισθάνεται κοντά στην ξυλογλυπτική και έχει σαφή στόχο: «Προσπαθώ να σπάσω τη φόρμα της επιφάνειας και να τη δουλέψω σαν χαράκτης» εξηγεί. Είναι κάτι που επιτυγχάνεται με παράλληλες γραμμές τραβηγμένες στο graphic tablet που προτιμά, οι οποίες αποδίδουν τα διάφορα επίπεδα του θέματός του. Το δυσκολότερο φυσικά σε μια προσωπογραφία είναι να συλλάβει και να καταγράψει ένα εξέχον χαρακτηριστικό του εικονιζόμενου. Στο πόστερ του Ντίλαν, ας πούμε, που βραβεύτηκε στην πλατφόρμα Creative Allies, «προσπάθησα να σκλαβώσω το μικρό Εβραιόπουλο την περίοδο που ξεκινούσε να κατακτήσει την Αμερική». Στον Λέμι; «Ο Λέμι είναι ο Λέμι, κάποιος που του λένε χρόνια τώρα ότι πεθαίνει σε ένα μήνα κι εκείνος δεν μασάει». Και η Μέρκελ; «Δεν ήθελα να την αποδώσω κοροϊδευτικά. Εχει ένα μυστήριο βλέμμα μιας αυταρχικής, ψυχρής τεχνοκράτισσας, που κοιτάει αριθμούς και κεφάλια. Αν την έκανα με μαστίγιο, θα ήταν λίγο χυδαίο».
Διαβάστε τη συνέχεια:
http://www.tanea.gr/news/culture/article/5182430/diethnh-portreta-me-ellhnikh-ypografh/
