Αλήθεια, έχετε ακούσει ποτέ για δάνειο το οποίο παρατείνεται, αλλά χωρίς καμία από τις δεσμεύσεις που το συνόδευαν; Θα είναι τουλάχιστον πρωτότυπο, αν δεν είναι νομικά ανέφικτο, όπως διαβάζω στους Financial Times. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό στην άκρη κι ας επικεντρωθούμε σε κάτι εξίσου ενδιαφέρον: γιατί ύψωσαν τους τόνους σε τέτοιο βαθμό ξαφνικά οι εταίροι μας;
Άκουγα χθες στις ειδήσεις ότι είναι πρωτοφανής ο τρόπος με τον οποίο καταφέρεται τις τελευταίες μέρες εναντίον της Ελλάδας ο Wolfgang Schäuble. Δεν έχουν κι άδικο. Ούτε εμένα μου είναι ευχάριστο να ακούω την άποψη ότι είμαστε για λύπηση. Αλλά για να είναι επιτυχής μια διαπραγμάτευση, οφείλεις να μπαίνεις στη θέση της άλλης πλευράς, να κατανοείς τις ευαισθησίες της, τα κίνητρα της, τα κόστη τα οποία θα αντιμετωπίσει από κάθε πιθανό αποτέλεσμα. Μας προσέβαλαν οι δηλώσεις Schäuble, αλλά αλήθεια, μήπως δεν είναι προσβλητικές οι συστηματικές αναφορές στο παρελθόν της Γερμανίας, που εκφράστηκαν σε ένα κρεσέντο λαϊκιστικού εθνικισμού από το Κυριακάτικο σκίτσο της Αυγής, από το οποίο ακόμη κι ο πρωθυπουργός πήρε αποστάσεις;
Θα μου πείτε, δεν μας νοιάζουν οι Γερμανικές ευαισθησίες – okay λοιπόν, ας τις αφήσουμε κι αυτές στην άκρη. Καταλαβαίνουμε άραγε τα κίνητρα της χώρας αυτής; Αμφιβάλλω. Γιατί αν καταλαβαίναμε, θα αντιλαμβανόμασταν πως υψώνοντας έτσι τους τόνους, αυξήσαμε ταυτόχρονα και το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται για τους Γερμανούς (αλλά και για κάθε άλλη χώρα στην οποία υπάρχει έντονο το ευρωσκεπτικιστικό στοιχείο), μια υποχώρηση στα αιτήματά μας. Έτσι, αντί να διευκολύνουμε την εύρεση της λύσης για τους εαυτούς μας, κάναμε σημαντικά πιο δύσκολο το να μας συναντήσουν στα μέσα της απόστασης. Η στάση μας οδήγησε στην εμφάνιση “δανειακού εθνικισμού” σε μια σειρά από χώρες (γιατί να δώσουμε εμείς έξτρα βοήθεια στην Ελλάδα για να ζουν αυτοί πιο καλά κι εμείς χειρότερα;), ενώ επίσης δώσαμε αέρα στα πανιά όσων μάχονται τη λιτότητα (αν μπορούν να χαλαρώσουν τη λιτότητα για τους Έλληνες, θα μπορέσουν και για άλλους).
Κανένα από τα δύο αυτά αποτελέσματα δεν βοηθά όμως την Ελλάδα στη διαπραγμάτευση αυτή τη στιγμή! Οι εταίροι μας έχουν βρεθεί πολιτικά μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης – αν φανεί πως υποκύπτουν στις ελληνικές πιέσεις θα έχουν πρόβλημα και εξ αριστερών τους και εκ δεξιών τους. Τι γίνεται όμως με τα περίφημα συλλαλητήρια αλληλεγγύης σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, δεν δείχνουν πως ανατρέπεται το κλίμα; Συγχέουμε δυστυχώς τα συλλαλητήρια με τη λαϊκή βούληση, αλλά και με τη στρατηγική της εκάστοτε κυβέρνησης: αυτοί που είναι στο δωμάτιο της διαπραγμάτευσης θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν αυτή τη στιγμή, αυτοί και μόνο αυτοί, για να επιτύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τη χώρα. Όλα τα υπόλοιπα είναι δυστυχώς καλά μόνο για να διασκεδάζουμε την πλήξη μας τις δύσκολες αυτές ώρες.
