Τώρα είναι η ώρα να δοκιμαστούν οι φίλοι και οι εχθροί της Ελλάδας. Στις πράξεις και όχι στα λόγια. Τώρα είναι η στιγμή για να μάθουμε στα αλήθεια, για πρώτη φορά μετά το 1974, εάν οι προσπάθειες της ελληνικής διπλωματίας για περισσότερο από τρεις δεκαετίες έπιασαν τόπο.
Το ελληνικό δόγμα είναι ξεκάθαρο. Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Είναι πιστό και υπάκουο μέλος του ΝΑΤΟ. Σταθερός εταίρος της ευρωπαϊκής οικογένειας και, μάλιστα, του στενού πυρήνα της Νομισματικής Ενωσης. Κάναμε πολλές θυσίες -και σωστά τις κάναμε- την τελευταία δεκαετία για να παραμείνουμε γαντζωμένοι σε αυτή την ασφαλή νησίδα του κόσμου. Ελεγαν οι νοήμονες στην αρχή της κρίσης το 2010 ότι το ευρώ δεν είναι μόνο οικονομικό πρότζεκτ, αλλά και πολιτικό.
Η μικρή Ελλάδα, που είναι ένα καρυδότσουφλο ανάμεσα στις γεωπολιτικές συγκρούσεις που έρχονται, πρέπει να είναι δεμένη γερά στο πιο ισχυρό άρμα του αναπτυγμένου κόσμου. Η συνταγή τηρήθηκε στο ακέραιο. Και από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Κόντρα στις προβλέψεις πολλών, που στοιχημάτιζαν ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα οδηγήσει τη χώρα σε συνθήκες ανάλογες με αυτές της Λατινικής Αμερικής, εκείνος έκανε μετά το πρώτο εξάμηνο εντελώς το αντίθετο, με μια θεαματική στροφή. Εγινε το αγαπημένο παιδί της Μέρκελ και του Μακρόν. Και έχτισε τόσο στενή σχέση με τις ΗΠΑ όσο καμιά δεξιά ή κεντρώα κυβέρνηση στο παρελθόν δεν τόλμησε να κάνει.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πήρε το νήμα των καλών ελληνομερικανικών σχέσεων και το ενίσχυσε με όλους τους τρόπους. Για τις σχέσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τους Ευρωπαίους ούτε λόγος. Είναι εξαιρετικές. Αρα, διπλωματικά είμαστε οχυρωμένοι διαχρονικά. Κάνεις δεν μπορεί να κατηγορήσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα για μοιραία λάθη. Θα ήταν άδικο. Για αστοχίες και παραλείψεις, ναι. Για λάθη που να έθεσαν σε κίνδυνο το αμυντικό μας δόγμα, όχι.
Τώρα, όμως, είναι η ώρα της κρίσης. Το νεφέλωμα των διεκδικήσεων της Τουρκίας αρχίζει να ξεκαθαρίζει. Είναι σαφές τι θέλει ο Ερντογάν. Τον μισό πλούτο κάτω από τη θάλασσα που μας χωρίζει επιδιώκει να εξασφαλίσει. Αγνοεί τις διεθνείς συμβάσεις, αγνοεί την επικράτεια των νησιών μας. Και θέλει μέσα από ένα θερμό επεισόδιο να μας οδηγήσει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Γιατί γνωρίζει καλά πως όταν διαπραγματεύεσαι, πάντα κάτι καλύτερο θα πάρεις.
Είναι βαρύ φορτίο όλο αυτό που θα συμβεί το επόμενο διάστημα για να το σηκώσει μόνη της η Αθήνα. Οχι γιατί ο στόλος και η αεροπορία της δεν είναι σε καλή κατάσταση – κάθε άλλο. Η εμπλοκή, όμως, σε έναν πόλεμο, έστω και 24 ωρών, δεν είναι λύση. Καλό είναι να μη δοκιμαστεί ποτέ η στρατιωτική μας ετοιμότητα. Ούτε η δική μας, ούτε των Τούρκων. Αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο ό,τι και αν λένε οι θερμοκέφαλοι ένθεν και ένθεν.
Για να αποφύγουμε τον δρόμο χωρίς επιστροφή πρέπει εγκαίρως οι ισχυροί σύμμαχοί μας να δράσουν. Και αν είναι το καλύτερο να πάμε στη Χάγη για να λύσουμε τις διαφορές μας, όπως πολλοί πιστεύουν, ας γίνει τώρα. Πριν υπάρξουν εξελίξεις με απρόβλεπτες συνέπειες. Είτε ανοιχτά της Κρήτης είτε έξω από το Καστελλόριζο. Ο νοών νοείτω.
Οι Ευρωπαίοι, με πρώτη τη Γαλλία, φαίνεται ότι είναι διατεθειμένοι να εξαντλήσουν την επιρροή τους. Ο «άγνωστος Χ» είναι η στάση των Αμερικανών. Η Ελλάδα χρωστάει πολλά στις ΗΠΑ για τη στάση της το καλοκαίρι του 2015. Ο Ομπάμα και η οικογένεια Κλίντον ήταν πρωταγωνιστές της προσπάθειας να σωθεί η Ελλάδα. Πράγματα γνωστά πλέον σε όλους. Σήμερα, όμως, ηγείται ο Τραμπ, ένας απρόβλεπτος άνθρωπος ακόμη και για τους φίλους του. Αντε γύρευε πώς θα κινηθεί.
Σίγουρα έδωσε υποσχέσεις στον Ελληνα πρωθυπουργό, αλλά ποιος ξέρει τι λέει στον Ερντογάν όταν μιλούν για τις μπίζνες για το φυσικό αέριο. Η αγωνία της ελληνικής διπλωματίας, αλλά και των Βρυξελλών εδράζεται κυρίως στη στάση του Λευκού Οίκου. Εκει που μέχρι πριν από 2 μήνες σχεδόν όλοι πίστευαν ότι ο Ερντογάν έχει σπάσει τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ με πολλούς τρόπους και κυρίως με τα ανοίγματά του στη Ρωσία, ξαφνικά τον εκθειάζει ο Αμερικανός Πρόεδρος. Ακούγονται και γράφονται σενάρια επι σεναρίων γι’ αυτόν τον «ξαφνικό έρωτα». Κανείς, όμως, δεν απαντά με βεβαιότητα στο ερώτημα ποια στάση θα κρατήσει η Αμερική εάν προκύψει θερμό επεισόδιο Ελλάδας – Τουρκίας.
Σε κάθε περίπτωση η χώρα τους προσεχείς μήνες χρειάζεται εθνική συνοχή. Κοινή γλώσσα των πολιτικών δυνάμεων, εντός και εκτός Ελλάδας. Ας αφήσουν τα κόμματα για άλλη περίοδο αυτά που τα χωρίζουν. Θα έρθει ο κατάλληλος χρόνος ξανά για την αντιπαράθεση Αριστεράς – Δεξιάς. Αυτή την ώρα απαιτείται ενεργοποίηση όλων των πραγματικών μας φίλων με μια ενιαία φωνή από την Αθήνα. Οι λέξεις «φιάσκο» και «προδοσία» πρέπει να εξαφανιστούν από τον δημόσιο διάλογο στα εθνικά θέματα.