Η χώρα μπορεί να ελπίζει. Και η ανανεωτική (λέμε τώρα) Αριστερά να αισθάνεται δικαιωμένη. Ο πρωθυπουργός σηματοδοτεί την «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια με μια εξίσου… «καθαρή» διεύρυνση στις εκτός ΣΥΡΙΖΑ «προοδευτικές δυνάμεις». Και μάλιστα με το «άφθαρτο» και «δοκιμασμένο» πολιτικό προσωπικό που απαιτούν οι περιστάσεις.
Κουβέλης, Μαριλίζα, Παπακώστα, Zoρμπά και … Χρυσοβελώνη δείχνουν το στίγμα του πως αντιλαμβάνεται ο Αλέξης Τσίπρας την ανανέωση της κυβερνητικής μηχανής του ΣΥΡΙΖΑ στη… μεταμνημονιακή Ελλάδα. Και, συνάμα, ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μας λέει πως ακριβώς θέλει «να τελειώσει» το παλιό πολιτικό σύστημα…
Αν τα πράγματα δεν ήταν σοβαρά, θα βάζαμε ένα ευτράπελο τίτλο και θα τελειώναμε εδώ το μικρό αυτό πόνημα. Στο μυαλό μου έρχεται λ.χ. το «Δείπνο ηλιθίων» του Φρανσίς Βεμπέρ. [ Για όσους δεν παρακολουθούν τις θεατρικές κωμωδίες, στο επιτυχημένο αυτό έργο, κάθε Τετάρτη, ο πρωταγωνιστής Πιερ και οι φίλοι του, διοργανώνουν μια εκκεντρική συνάντηση, την οποία αποκαλούν «Δείπνο Ηλιθίων». Ο καθένας τους προσκαλεί στο δείπνο αυτό, τον πιο ηλίθιο άνθρωπο που έχει συναντήσει κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Αυτός που έχει φέρει μαζί του τον πιο χαζό προσκεκλημένο, ανακηρύσσεται νικητής της εβδομάδας ].
Αλλά, Κυρίες και Κύριοι, τα πράγματα δεν επιτρέπουν τέτοιους, ανόητους ίσως, αρθρογραφικούς ακροβατισμούς. Εδώ μιλάμε για τη διακυβέρνηση του τόπου και τον τρόπο που αντιμετωπίζει ο πρωθυπουργός τη μεταμνημονιακή κυβερνητική πορεία.
Ένα πρώτο συμπέρασμα, λοιπόν, από τον ανασχηματισμό είναι πως ο κ. Τσίπρας δεν θέλησε να σπάσει αυγά. Έτσι οι βασικές κομματικές και κυβερνητικές ισορροπίες δεν διαταράχθηκαν. Οι κορυφαίοι υπουργοί έμειναν στις θέσεις τους. Συνεπώς μας λέει ότι και στην οικονομία ( με τις μεταμνημονιακές δεσμεύσεις) και την εξωτερική πολιτική ( με τη συμφωνία με τα Σκόπια) και την άμυνα (με τις αχρείαστες οξύνσεις και θεατρινισμούς) τα πράγματα πάνε πρίμα.
Ένα δεύτερο συμπέρασμα, είναι πως ο κ. Τσίπρας στήνει ένα δικό του κόμμα μέσα στο κόμμα, για να αισθάνεται ασφαλής, όταν μετά τις εκλογές, μετακομίσει στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί τον ανασχηματισμό για να προωθήσει «δικούς του» ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά, προκειμένου να εξασφαλίσει την εκλογή τους σε μια συρρικνωμένη κοινοβουλευτική ομάδα που πρέπει να ελέγχει.
Ένα τρίτο συμπέρασμα είναι πως έμεινε από δυνάμεις. Είναι περιδεής και απελπισμένος. Αυτή την πραμάτεια έχει αυτή δείχνει ο «εμποράκος». Γιατί, πράγματι, αυτές είναι οι εφεδρείες του. Τα περιθωριακά πρόσωπα, με την ασήμαντη πολιτική προσφορά, που μας έφερε από το παρελθόν είναι ό, τι καλύτερο έχει να μας δείξει για το μέλλον. Με αυτά τα πρόσωπα θέλει να μας αποδείξει ότι η κυβέρνησή του «διευρύνεται» με νέες δυνάμεις της Αριστεράς, της Κεντροαριστεράς και της Κοινωνικής Δεξιάς. Με τον κυρ- Φώτη και τη γραφική Κατερίνα. Την Κυρία του Κυρίου του ΠΑΣΟΚ, την αθόρυβη ιέρεια του «Σημιτισμού» (που κατηγορεί σε κάθε ευκαιρία) και το ακροδεξιό εξαπτέρυγο. Τέτοια φτώχεια. Τέτοια φαντασία. Τέτοια «προοδευτική» αντίληψη πολιτικής και διαχείρισης των κοινών. Τέτοια πορεία στο μέλλον. Τέτοια κατάντια!
Στην ταινία «Τρελός, παλαβός και Βέγγος» ο υπέροχος Θανάσης Βέγγος, μασκαρεμένος γιατρός, προσπαθεί να σταματήσει τη βέσπα που έχει καβαλήσει, χωρίς να ξέρει να οδηγεί. Στην ξέφρενη πορεία του στον κατήφορο φωνάζει σε όποιον συναντά: «Καλέ μου άνθρωπε, ξέρεις από βέσπα»;
Θα με ρωτήσετε, που θυμήθηκα αυτή την αστεία σκηνή, γράφοντας για τον πρωθυπουργό και τον ανασχηματισμό του. Έλα ντε…