Οι σχέσεις της κυβέρνησης με το ΔΝΤ πάνε από το κακό στο χειρότερο στον απόηχο των “αποκαλύψεων” Wikileaks και αναρωτιέμαι, τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτή η επιδείνωση; Για αρχή, αν δεν το έχετε κάνει ήδη, διαβάστε τις αποκαλύψεις και αναρωτηθείτε, αποκαλύπτουν άραγε κάτι που δεν ξέρουμε; Η κυβέρνηση καθυστερεί να κλείσει την αξιολόγηση, αφενός για να δείξει ότι μάχεται και προσπαθεί για το (κατά το πολιτικό της κοινό) καλύτερο, αφετέρου γιατί ελπίζει ότι με κάποιο μαγικό τρόπο ίσως τελικά χρειαστεί να πάρει λιγότερα μέτρα – κάτι που δεν συνάδει ούτε με τη λογική, ούτε με την προηγούμενη εμπειρία. Αντιδρά λίγο σαν μικρό παιδί: ακόμα κι αν ξέρει ότι στο τέλος θα καταπιεί το απαίσιο σιρόπι, τρέχει στο σπίτι φωνάζοντας κι αρνείται να ανοίξει το στόμα του.
Οι Ευρωπαίοι απ’ την πλευρά τους δεν θέλουν να ασχοληθούν προς ώρας με την περίπτωσή μας, αφού έχουν “bigger fish to fry” (βλ. Brexit και προσφυγικό). Στο μεταξύ δεν είναι υπέρ μιας αναδιάρθρωσης του χρέους, αφού αυτή θα ήταν δύσκολο να “πλασαριστεί” στα εκλογικά τους σώματα χωρίς να φανεί ότι χαρίζονται στους Έλληνες. Έτσι, προτιμούν να κλείσουν τηναξιολόγηση κι ας μη βγαίνει το πρόγραμμα, κι ας συνεχίζει να βολοδέρνει η ελληνική οικονομία.Για τα υπόλοιπα, έχει ο Θεός… Το ΔΝΤ από την πλευρά του έχει υπάρξει πιο ξεκάθαρο: εκτιμά ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, επομένως ή πρέπει τα μέτρα που θα συμφωνηθούν να επιτρέπουνστο πρόγραμμα να περπατήσει και να κάνει το χρέος βιώσιμο, είτε το χρέος να γίνει βιώσιμο μέσα από μια αναδιάρθρωση ή (κατά προτίμηση), να εφαρμοστεί ένας συνδυασμός των δύο.
Όμως, αφού το ΔΝΤ δεν συμφωνεί ούτε μ’ εμάς ούτε με τους Ευρωπαίους, γιατί δεν του έχουμε δείξει την πόρτα εξόδου από το πρόγραμμα; Εμείς γιατί είναι η μόνη μας ελπίδα, όσον αφορά στο χρέος, αυτοί επειδή είναι πολύ δύσκολο πολιτικά να διαχειριστούν την έξοδο του ΔΝΤ και να πουν στους ψηφοφόρους τους ότι δίνουν χρήματα σε ένα πρόγραμμα που δεν βγαίνει. Αυτή είναι η κατάσταση και όλα τα υπόλοιπα από την πλευρά της κυβέρνησης είναι δυστυχώς θεατρινισμοί στο βωμό του αντιπερισπασμού και δεν αποτελούν μέρος οιασδήποτε στρατηγικής.Το τι συμβαίνει όταν αρχίζει ο πρωθυπουργός να νιώθει ότι στριμώχνεται το ζήσαμε και πέρσι, ας ελπίσουμε η παράσταση να μην επαναληφθεί.
