«Έξι ακόμη κυπαρίσσια στο Γουδί, τομάρια…»
Αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο είναι η σημερινή ημέρα και οι πρόσφατες δηλώσεις του Φαήλου Κρανιδιώτη κατά του αναπληρωτή υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Γ. Μουζάλα. Σαν σήμερα 18 Μαρτίου το 1936 πέθανε ένας από τους κορυφαίους και χαρισματικούς ηγέτες, ένας πολιτικός με μεγάλη προσωπική ακτινοβολία, ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Όταν ανατρέχουμε όμως σ’ εκείνη την εποχή και στα γεγονότα που την σημάδεψαν δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τον διχασμό και τον φανατισμό. Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι ο φανατισμός είναι ένα επικίνδυνο φαινόμενο με καταστροφικές συνέπειες και δεν συμφέρει σε κανέναν από όπου κι αν προέρχεται. Σήμερα η Ελλάδα γνωρίζει μετά την μεταπολίτευση την πιο σκληρή κρίση, οικονομικό και προσφυγικό μαστίζουν τη χώρα. Η κυβέρνηση έχει ένα πολύ δύσκολο έργο, οι ισορροπίες είναι εύθραυστες, και τα ολισθήματα των υπουργών πρέπει να σταματήσουν. Οι υπουργοί μιας κυβέρνησης επιβάλλεται να ξέρουν τι λένε και κυρίως πως το λένε, δεν επιτρέπονται λάθη εκ φραστικής παραδρομής. Τα λάθη ειδικά στα εθνικά ζητήματα όπως αυτό του υπουργού Γ. Μουζάλα που αποκάλεσε την ΠΓΔΜ Μακεδονία, δημιουργούν μεγάλες πολιτικές αναταράξεις και σε ακραίες περιπτώσεις καλλιεργούν τον φανατισμό. Η διπλή συγγνώμη που ζήτησε ο υπουργός κ. Μουζάλας μιλώντας για γκάφα δεν ηρέμησε τα πνεύματα και ο ευρύτερος πολιτικός κόσμος ζητά την παραίτηση του. Οι δηλώσεις ορισμένων όπως του Φ. Κρανιδιώτη «έξι ακόμη κυπαρίσσια στο Γουδί, τομάρια κι εγώ εθελοντής να σας δέσω τα χέρια και τα πόδια» και οι επιθέσεις από τον «κίτρινο τύπο» έχουν καταργήσει κάθε όριο και παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Ο υπουργός Γ. Μουζάλας είναι ένας άνθρωπος με μεγάλη κοινωνική προσφορά, είναι από τα ιδρυτικά μέλη των Γιατρών του Κόσμου και έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 25 αποστολές στην Ασία και στην Αφρική. Το λάθος του δεν ακυρώνει το έργο του αλλά είναι σίγουρο ότι δεν θα παραμείνει στην ίδια θέση. Εκείνο που προέχει είναι να σταματήσει η εμπάθεια, η εχθρότητα και ο φανατισμός και όπως είπε ο Μίκης Θεοδωράκης «ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε, όπως αρμόζει, τους μεγάλους κινδύνους που απειλούν την ιστορία, τον πολιτισμό, το ήθος, τις παραδόσεις και τελικά την ακεραιότητά μας».
Ευαγγελία Ιωαννίδη