Σε ό,τι αφορά την πρόσφατη συνάντηση Βενιζέλου-Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να στείλει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για την ενότητα και την προοπτική του. Εύλογο και αναμενόμενο. Ο κ. Βενιζέλος και το ΠΑΣΟΚ έχουν κάθε λόγο να επιδιώκουν τη συστράτευση και την ενότητα, προκειμένου να συγκρατήσουν και στην καλύτερη περίπτωση να ανασυγκροτήσουν τις όποιες δυνάμεις απέμειναν. Η κλιμακούμενη κρίση, η δυναμική της ρευστότητας και οι τεκτονικές αναταράξεις στο πολιτικό σύστημα δεν αφήνουν περιθώρια για περαιτέρω διαιρέσεις στο ήδη αποδυναμωμένο πολιτικά και συρρικνωμένο ΠΑΣΟΚ.
Με αυτό το πνεύμα έγινε και η δήλωση του Προέδρου με την οποία χαρακτήρισε τη συνάντηση «πολύ φιλική και με θετικό πρόσημο». Δίνοντας το πλαίσιο και το πολιτικό περιεχόμενο της συζήτησης, προσπάθησε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι δεν αντάλλαξαν απόψεις μόνο για τα τρέχοντα οικονομικά και διεθνή θέματα αλλά και για το εσωκομματικό διακύβευμα, που δεν είναι άλλο από την ενότητα και τη συσπείρωση των δυνάμεων της παράταξης. Δεν δίστασε να το διατυπώσει ξεκάθαρα, απαντώντας σε ερώτηση για το αν ζήτησε συστράτευση και από τον κ. Παπανδρέου. Επιπλέον, κάνοντας κι ένα βήμα παρακάτω δήλωσε «πάντα ανοικτός» για μια νέα συνάντηση.
Είναι σαφές ότι ο κ. Βενιζέλος επιδίωξε την αποκατάσταση των σχέσεων στο πεδίο των εσωκομματικών συσχετισμών μεταξύ του Βενιζελικού και του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ με απώτερο στόχο την ανάκαμψη του κόμματος στις δημοσκοπήσεις το συντομότερο δυνατόν.
Κακά τα ψέματα. Αυτό θα έκανε κάθε Πρόεδρος, για να αποτρέψει τη διαφαινόμενη ολική κατάρρευση του κόμματος, πολύ περισσότερο εν μέσω των προκλήσεων, των απειλών και των κινδύνων που δημιουργεί η πολιτική αβεβαιότητα που προκαλούν οι οικονομικές και κοινωνικές παράμετροι και η οποία ενισχύεται από την αδυναμία εξασφάλισης της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή.
Ο κ. Βενιζέλος άφηνε να εννοηθεί ότι μεταξύ τους διεξήχθη ένας διάλογος στη βάση ανταλλαγής απόψεων, που ο κ. Παπανδρέου επιφυλάχθηκε να συγκεκριμενοποιήσει και να εξειδικεύσει σε δεύτερο χρόνο.
Ο πρώην Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κράτησε ευκρινώς αποστάσεις. Στην ανακοίνωση που εξέδωσε το Γραφείο του, αναφέρθηκε στην κυβερνητική πολιτική, επεσήμανε την ανάγκη να γίνουν μεταρρυθμίσεις με «προοδευτικό πρόσημο» και να αποφεύγονται «κινήσεις χωρίς σχέδιο που αποδυναμώνουν τη θέση της χώρας», Διατύπωσε επίσης τη διαφωνία του για την αποστολή και το μέλλον του κινήματος, προαναγγέλλοντας ότι θα ακολουθήσει έγγραφη διατύπωση των θέσεων και των αντιλήψεών του.
Όμως η επιστολή του προς τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ είναι κάτι πολύ περισσότερο από την εξειδίκευση των πολιτικών διαφωνιών, των θέσεων ακόμη και των ενστάσεων του. Είναι η αμφισβήτηση του προέδρου και των επιλογών του σε όλα τα επίπεδα, ιδεολογικό, οργανωτικό, στρατηγικής και σχεδιασμού. Ασκεί οξεία κριτική και χρησιμοποιεί σκληρή γλώσσα.
Κατακεραυνώνει τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για τη σημερινή κατάσταση του Κινήματος, λέγοντας ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι απομακρυσμένο από τις ανάγκες της κοινωνίας, δεν έχει ιδεολογική αναφορά και πλαίσιο αρχών, αξιών και θέσεων, «ψυχορραγεί», βρίσκεται σε «αδιέξοδο» και είναι απομακρυσμένο από τη δημοκρατική λειτουργία. Εισηγείται να γίνουν «όλα από την αρχή», από τη βάση.
Προτείνει:
- Διενέργεια «Έκτακτου και Ανοιχτού Συνεδρίου-Συνεδρίου Εκτάκτων Αποφάσεων».
- Άμεση εκλογή και της «Οργανωτικής Επιτροπής που θα καθορίσει και τους κανόνες διεξαγωγής του Συνεδρίου».
- Ανοιχτές διαδικασίες για τη λήψη των αποφάσεων του επαναπροσδιορισμού όλων: τους στίγματος, της φυσιογνωμίας, των θέσεων, των συμβόλων, της δομής, των προσώπων.
- Εκλογή Προέδρου από τη βάση.
Αντί για την, έστω και υπό την πίεση των προεκλογικών αναγκών, συστράτευσή του ο κ Παπανδρέου υπογραμμίζει ότι θα θέσει εαυτόν στην υπηρεσία του Κινήματος μόνο αν πραγματοποιηθούν όσα προτείνει, περιλαμβανομένης, φυσικά της εκλογής νέου Προέδρου (αν όχι μόνον ή κυρίως αυτής).
Η αντίδραση από την πλευρά Βενιζέλου ήταν η αναμενόμενη και ήρθε από το Γραφείο Τύπου του κόμματος. Το ΠΑΣΟΚ αφού απέρριψε τις προτάσεις του κ. Παπανδρέου, παραπέμποντας στην εκλογή προέδρου το 2012, την ισχύ των αποφάσεων του Συνεδρίου του 2013 και της Πολιτικής Επιτροπής, χαρακτηρίζει τις προτεινόμενες από τον κ. Παπανδρέου διαδικασίες κινήσεις μίζερης εσωστρέφειας», που προκαλούν «αβεβαιότητα και αστάθεια». Επιστρέφει τα βέλη στον κ. Παπανδρέου για την «μεγάλη στροφή του Μαΐου του 2010», «την πρώτη κυβερνητική συνεργασία με τη ΝΔ και τον ΛΑΟΣ τον Νοέμβριο του 2011» αλλά και την τωρινή στάση του εν μέσω θυέλλης, όταν εξελίσσεται η διαπραγμάτευση με την Τρόικα και επίκειται η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ομολογουμένως, ο κ. Βενιζέλος είναι αρκετά ευφυής, ώστε να αποφεύγει να εκτίθεται. Αν είχε λάβει από τον κ. Παπανδρέου το στίγμα μιας επικείμενης επίθεσης, θα ήταν πιο συγκρατημένος, επιλέγοντας, ούτως ή άλλως, να προκαταλάβει την αντίδραση ή την ανταπόκριση του κ. Παπανδρέου στο κάλεσμά που του απηύθυνε.
Άλλο τόσο προφανές είναι ότι ο κ. Παπανδρέου ακολούθησε μια προσωπική στρατηγική, δημοσιοποιώντας με επιστολή του την αμφισβήτηση του Προέδρου και των επιλογών του και διευρύνοντας ακόμη περισσότερο το μεταξύ τους χάσμα, επισφραγίζοντας τον μεγάλο διχασμό.