Φέτος η επικαιρότητα των ημερών αφαιρεί κάτι από την παραδοσιακή μαγεία του Σεπτεμβρίου, ενός μήνα αναγέννησης, δημιουργικότητας, οργανωτικότητας, θέσπισης στόχων. Η πολιτική συζήτηση αναλώνεται σε κατηγορίες για το ποιος φταίει περισσότερο, ποιος υπόσχεται να είναι λιγότερο βλαπτικός, ποιος θα προστατέψει ποιον. Είναι άραγε μόνο αυτό η πολιτική, η στενή ενασχόληση με το εκλέγεσθαι; Σήμερα, τυχαία, δύο από τις contributors της αθηΝΕΑς που καλύπτουν το χώρο της τέχνης καταπιάστηκαν με τη σχέση της τέχνης με την πολιτική, τον τρόπο που συνδέονται και αλληλεπιδρούν. Η σχέση αυτή με έβαλε σε σκέψεις.
Μήπως το πρόβλημα στη χώρα μας είναι ότι έχουμε πάψει να βλέπουμε την πολιτική διαδικασία ως ένα δημιουργικό πεδίο διάδρασης, ένα πεδίο που επηρεάζεται μεν από τα κακά, επηρεάζεται όμως και από τα καλά στοιχεία του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο υπάρχει; Δεν είναι πολιτική η αξιοποίηση της πολιτιστικής κληρονομιάς μας, δεν είναι πολιτική η αρχιτεκτονική προσέγγιση στον τρόπο ανάπτυξης ή ανάπλασης της πόλης ή μια πρωτοβουλία για την παροχή βοήθειας σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες; Δεν είναι πολιτική ο διάλογος για το σχολείο του μέλλοντος, για το πώς θα διευκολύνουμε νέους επιχειρηματίες να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, για το πώς θα αξιοποιήσουμε τη νέα τεχνολογία για να κάνουμε αποτελεσματικό το δημόσιο τομέα; Για μένα είναι κι αυτά πολιτική, η πολιτική μάλιστα εκείνη που μπορεί να εμπνεύσει και να μας οδηγήσει στην ανανέωση που υπόσχεται κάθε χρόνο… ο Σεπτέμβριος.
Έτσι λοιπόν σήμερα το βράδυ, στην τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών (πλην Μιχαλολιάκου) θα έχω τα αυτιά μου ανοιχτά, μήπως δω λίγη από αυτήν την ελπιδοφόρα πολιτική να έχει τρυπώσει στο τηλεοπτικό πλατό.
