Ο πρωθυπουργός που έδωσε χθες συνέντευξη στην ΕΡΤ ήταν για μένα ένας άλλος πρωθυπουργός από αυτόν που έβλεπα στην οθόνη της τηλεόρασης να βγάζει διαγγέλματα πριν το δημοψήφισμα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που διευκρίνισε ότι δεν έχει καμιά διάθεση να ωραιοποιήσει τα πράγματα, μίλησε για μια συμφωνία δύσκολη και κακή σε κάποια σημεία, αλλά απαραίτητη, καθώς δημιουργεί τη μόνη προοπτική που έχουμε να ξεφύγουμε από την κρίση, ενώ επισήμανε ότι έκανε ό,τι μπορούσε παραδεχόμενος “λάθη και παραλείψεις”, τα οποία μάλιστα παίρνει πάνω του.
Το βασικό του επιχείρημα απαντώντας στην ερώτηση αν κέρδισε κάτι από το δημοψήφισμα, δεδομένης και της ζημιάς που έκαναν στην οικονομία τα capital controls, ήταν ότι μπορεί να μη κέρδισε κάτι σε επίπεδο προαπαιτούμενων μέτρων, αλλά έχουμε πια μπροστά μας ένα χρηματοδοτικό πλαίσιο καλύτερο από πριν. “Τώρα έχω τo αποτέλεσμα που έχω, απ’ την άλλη όμως, για να απαριθμήσουμε τα θετικά, έχουμε 82 δισ. ευρώ, κάλυψη όλων των μεσοπρόθεσμων δανειοδοτικών αλλαγών της χώρας για την επόμενη τριετία και σαφή δέσμευση ότι στο αμέσως επόμενο διάστημα θα υπάρξει αναδιάρθρωση του χρέους από το 2022 και μετά.” Αναφέρθηκε επίσης στα 35 δισ. ευρώ που κερδίζουμε για επενδύσεις, αλλά και στα 25 δισ. που θα λάβουμε για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών “ώστε να καταστούν απολύτως ασφαλείς οι καταθέσεις των πολιτών”.
Αυτά είναι που πήρε, θεωρητικά πάντως, γιατί, όπως όλοι έχουμε καταλάβει, οι υποψιασμένοι πια εταίροι μας δεν μας δίνουν πλέον ούτε ευρώ, αν δεν είναι σίγουροι ότι προχωράμε προς την κατεύθυνση που αυτοί κρίνουν σωστή. Το πιο ενδιαφέρον όμως μέρος της συνέντευξης ήταν κατά τη γνώμη μου άλλο και είχε να κάνει με αυτά που “έδωσε”, στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας. Υπεραμυνόμενος των μέτρων που προτείνονται σε σχέση με το συνταξιοδοτικό, άκουσα έκπληκτη τον Αλέξη Τσίπρα να υποστηρίζει ότι “δεν είναι προοδευτικό να βγαίνεις στη σύνταξη στα 45”.
Με εξέπληξε όχι γιατί η φράση αυτή δεν με βρίσκει σύμφωνη, κάθε άλλο. Οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις ανθρώπων που δεν έχουν κανέναν ειδικό λόγο να βγουν πρόωρα από την αγορά εργασίας είναι για μένα μια παρασιτική πολυτέλεια που ένα χρεοκοπημένο ασφαλιστικό σύστημα δεν θα έπρεπε να έχει. Με εξέπληξε η επιλογή του όρου “προοδευτικό”, τον οποίο ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε επανειλημμένα χθες, γιατί συνειδητοποίησα ότι υπογραμμίζει τον νέο προσανατολισμό του.
Ο καπετάνιος μπορεί να έστριψε, μένει να δούμε αν θα τον ακολουθήσει και το καράβι.
