Στα επιχειρήματα, κυρίως της γερμανικής ηγεσίας, ότι η ες αεί μετακύληση του χρέους σε χαμηλά επιτόκια οικονομικά αντιστοιχεί με διαγραφή του χρέους ενώ παράλληλα σε πολιτικό επίπεδο πρόκειται για λύση που δεν θέτει σε δύσκολη θέση τους πιστωτές για ν’ αναγνωρίσουν ζημιές, ο Μουνχάου αντιπαραθέτει ότι αν επρόκειτο για στρατιωτική σύρραξη, η λογική είναι ότι η διαρκής ανανέωση μιας κατάπαυσης πυρός ισοδυναμεί με συμφωνία ειρήνης. Ο Γερμανός αρθρογράφος των Financial Times χαρακτηρίζει τα επιχειρήματα αυτά, εκτός από εντελώς αναποτελεσματικά, «ανήθικα και ανειλικρινή». Κάνει λόγο για «παιχνίδι παράτασης και προσποίησης» ενώ η πραγματική οικονομία καταστρέφεται καθώς η λιτότητα διαλύει εισοδήματα και απασχόληση, τα λάθη στην νομισματική πολιτική κατακρημνίζουν τον πληθωρισμό και πρακτικά καμία χώρα της περιφέρειας, πολύ περισσότερο η Ελλάδα, δεν μπορεί να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της.
Ο Μουνχάου προβλέπει ότι αν η ΕΕ τηρήσει, όπως φαίνεται να κάνει, ανάλογη στάση στο θέμα της Ουκρανίας, δηλαδή προσποιούμενη ότι θα εκπλαγεί όταν καταρρεύσει η ούτως ή άλλως θνησιγενής συμφωνία ειρήνης που υπογράφτηκε στο Μινσκ, αφού θα εκφράσει «τον αποτροπιασμό της», θα αφήσει, όπως υποστηρίζει, την χρεοκοπημένη Ουκρανία να παίξει τελικά το ρόλο της ουδέτερης ζώνης ανάμεσα σε ΕΕ και Ρωσία, κάτι που ούτως ή άλλως δεν διαφέρει πολύ απαραίτητα από ό,τι θα μπορούσε να επιδιώκει και η Μόσχα. Αυτό που ο αναλυτές καταλογίζει στην ΕΕ είναι ότι όπως στην Ουκρανία έτσι και στην Ελλάδα, η ΕΕ δεν παρενέβη όταν και όπως έπρεπε, άφησε την κατάσταση να βγει εκτός ελέγχου και θεωρώντας ότι «παίζει εκ του ασφαλούς, τελικά θέτει σε κίνδυνο την αμυντική και την οικονομική της ασφάλεια».
Ο Βόλφγκανγκ Μούνχαου δηλώνει ότι, αν και υπήρξε επί χρόνια φιλοευρωπαίος και υποστηρικής της νομισματικής ένωσης, πλέον βρίσκει ολοένα δυσκολότερα επιχειρήματα για να υπερασπίσει την πολιτική της ΕΕ και αναγνωρίζει ότι ο ευρωσκεπτικισμός πια αρχίζει να έχει λογικά επιχειρήματα. Προσθέτει ότι τα επιχειρήματα αυτά γίνονται ακόμη πιο ισχυρά καθώς καταρρέουν ακόμη και κάποια από τα επιτεύγματα της ΕΕ, όπως πχ τα θεμελιώδη δικαιώματα της ελεύθερης μετακίνησης ανθρώπων, κεφαλαίων, προϊόντων και ως ένα βαθμό υπηρεσιών.
«Το ευρώ που ξεκίνησε πριν από 15 χρόνια ως μέρος της διαδικασίας προς την οικονομική ολοκλήρωση, πλέον, έχει εξελιχθεί σε μια μοντέρνα εκδοχή του κανόνα του χρυσού αλλά με εξόδους κινδύνου» τονίζει και αφού θέτει το ερώτημα αν η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει εύλογο συμφέρον να διεκδικεί την έξοδό της από την ευρωζώνη, απαντά θετικά. Τονίζει ότι το κεντρικό επιχείρημα μιας τέτοιας διεκδίκησης θα μπορούσε να είναι «η απελευθέρωση από ένα ιδιαίτερα κακό σύνολο πολιτικών – προκυκλικής λιτότητας και αποπληθωριστικής νομισματικής πολιτικής. Το λογικό επιχείρημα για την έξοδο από την ευρωζώνη είναι η ευκαιρία να μην είσαι τόσο χαζός» τονίζει υπογραμμίζοντας ότι η ΕΕ για ν’ ανακτήσει το ηθικό και πολιτικός της κύρος, εκτός από την υπεράσπιση της Ουκρανίας, θα πρέπει να επιλύσει την ελληνική κρίση χρέους.