του Αλέξη Γαγλια
Συναντιόμασταν στα διαλείμματα των ταξιδιών τους. Οι «ιπτάμενοι» Ελληνες των μελετητικών εταιρειών του κατασκευαστικού κλάδου με εξωστρεφή δραστηριότητα -μηχανικοί στη συντριπτική τους πλειονότητα αλλά και οικονομολόγοι, γεωλόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, από όποια θέση κι αν εργάζονται (από διευθύνοντες σύμβουλοι μέχρι και υπάλληλοι)- είναι συνεχώς με μια βαλίτσα στο χέρι. Δεν ξεπερνούν τους χίλιους οργανωμένους σε λιγότερες από 50 μελετητικές εταιρείες, ενώ «τυπικά» το μελετητικό δυναμικό της Ελλάδας αριθμεί περίπου 25.000 άτομα και περισσότερες από 500 εταιρείες. Ενας επαγγελματικός χώρος κατακερματισμένος σε επιχειρηματικά «σχήματα» σαν μινιατούρες συγκριτικά με τους συμπαγείς μελετητικούς κολοσσούς των δέκα και δεκαπέντε χιλιάδων ανθρώπων από χώρες όπως η Ολλανδία και η Δανία. Αυτοί είναι οι εδραιωμένοι ανταγωνιστές σε κάθε απόπειρα εξωστρέφειας, διαγωνισμούς και αναθέσεις μελετών για έργα κάθε είδους σε ολόκληρο τον κόσμο – αρδευτικά στην Αφρική, αντιπλημμυρικά στη Νότια Αμερική, υποδομές στα Βαλκάνια, παλάτια σεΐχηδων στην έρημο, δίκτυα σε φτωχογειτονιές του αναπτυσσόμενου κόσμου και απομιμήσεις ελληνικών νησιών «μεσοπέλαγα» του Κόλπου…
Ζήτημα επιβίωσης μετά την κρίση
«Πρώτη ύλη» είναι η τεχνογνωσία των ανθρώπων που δούλεψαν στα μεγάλα projects της περιόδου πριν και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ωστόσο, ελληνική μελετητική με περισσότερους από 60 – 70 εργαζομένους δεν υπάρχει σήμερα, ενώ ελάχιστες έχουν την οικονομική δυνατότητα να διατηρούν μόνιμα γραφεία στο εξωτερικό. Δεκαετίες πριν, το Γραφείο Δοξιάδη είχε παραρτήματα σε 40 χώρες και αναλάμβανε θηριώδη projects, όπως το πρώτο master plan του Κατάρ και τον πολεοδομικό σχεδιασμό του Ισλαμαμπάντ. Σήμερα δεν υπάρχει καμία ελληνική μελετητική αυτής της «κλάσης». «Τα τελευταία χρόνια δεν ήμασταν τόσο κινητικοί, όμως η ανάγκη μάς έκανε να ξαναπροσπαθήσουμε», λέει ο Γιώργος Κάζος. «Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, οι ελληνικές εταιρείες κλειστήκαμε στο καβούκι μας. Ηταν μια περίοδος έντονου κρατισμού. Τα ευρωπαϊκά «πακέτα» και τα μεγάλα έργα προ κρίσης έδιναν δουλειά στην Ελλάδα. Υπήρξαν μεμονωμένα παραδείγματα εταιρειών που εξακολούθησαν να δίνουν βαρύτητα στο εξωτερικό, αλλά οι περισσότεροι ομφαλοσκοπήσαμε αντανακλαστικά. Το μεγαλύτερο μέρος του τζίρου μας προερχόταν από την εσωτερική αγορά». Από το 2009 όμως, οπότε φάνηκε η κρίση, τα πράγματα άλλαξαν άρδην. «Το άνοιγμα στον κόσμο έγινε ζήτημα επιβίωσης. Είχαμε πλέον πολύ χαμένο έδαφος να διανύσουμε – όσο εμείς μείναμε στάσιμοι, οι ανταγωνιστές μας είχαν εδραιωθεί στις αναπτυσσόμενες χώρες. Και ακόμα είναι λίγες οι μελετητικές που επιχειρούν εξωστρεφώς. Οι περισσότερες είτε έχουν αποτύχει είτε δεν έχουν καν προσπαθήσει και επιμένουν στη -σχεδόν ανύπαρκτη- εσωτερική αγορά».
Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Διαβάστε τη συνέχεια:
http://www.kathimerini.gr/793234/article/epikairothta/ellada/ellhnes-poy-sxediazoyn-se-4-hpeiroys
