Καταπέλτης η Le Monde για την ταινία της Barbie - «Μια κιτς παρωδία με μια καμπάνια που άγγιξε τα όρια της παρενόχλησης»
Όσο μεγάλος είναι ο ντόρος για την ταινία «Barbie» τόσο αιχμηρή ήταν η κριτική της γαλλικής Le Monde για το φιλμ με τη Μάργκοτ Ρόμπι και τον Ράιαν Γκόσλινγκ.
«Η διαφημιστική καμπάνια της Barbie άγγιζε τα όρια της παρενόχλησης» τόνισε η αρθρογράφος της Le Monde. Ο τίτλος κάνει λόγο για «μια κούκλα πνιγμένη στην κιτς κοροϊδία».
Στην εναρκτήρια σκηνή, η «Barbie» ξεκινά δανειζόμενη την εισαγωγή από την ταινία του Κιούμπρικ: «Οδύσσεια του διαστήματος». Η πρωταγωνίστρια Ρόμπι, ζει σε μια ροζ φούσκα που όλα είναι τέλεια, περνώντας κάθε μέρα την ίδια ηλιόλουστη εκδοχή. «Μια κοριτσίστικη εκδοχή του Truman Show» γράφει στη γαλλική εφημερίδα.
Πίνει καφέ από ένα άδειο φλιτζάνι, κάνει ντους χωρίς νερό, φοράει μονίμως τακούνια, κάθε μέρα συναντά τους φίλους της στην παραλία και πηγαίνει κάθε βράδυ σε πάρτι.
Δείτε το τρέιλερ:
Ωστόσο, μια από αυτές τις ξέφρενες νύχτες, αρχίζει να την προβληματίζει ο θάνατος και μια σειρά από ατυχίες ακολουθούν, την επομένη. Η υπαρξιακή κρίση και η κυτταρίτιδα την κλονίζουν, σχολιάζει η Le Monde.
Tότε, η Barbie αποφασίζει να ταξιδέψει στον πραγματικό κόσμο για να βρει τον ιδιοκτήτη της. Στην Καλιφόρνια έρχεται αντιμέτωπη για πρώτη φορά με τον σεξισμό σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, την αποδοκιμαστική γνώμη της νέας γενιάς που την κατηγορεί ότι είναι το πρόσωπο του «σεξουαλικοποιημένου καπιταλισμού» και την υποκρισία του διευθύνοντος συμβούλου της εταιρείας παιχνιδιών, Mattel.
Για το γαλλικό μέσο όμως, το φιλμ της Γκρέτα Γκέργουικ και του συνεργάτη και συν-σεναριογράφου, Νόα Μπάουμπακ είναι περισσότερο «μια άκομψη προσπάθεια αυτοσαρκασμού, ένας τεράστιος όγκος πληροφοριών-μηνυμάτων που κλείνουν το μάτι στον θεατή και νομίζει ότι βλέπει κάτι ψαγμένο και ελεύθερο από τις επιταγές των εργοδοτών του. Όμως στην πραγματικότητα απλώς υπηρετείται με άλλο τρόπο το όραμά τους και τα οικονομικά τους σχέδια»
«Ο Κεν – ένα πηγάδι βλακείας»
Κατά την επιστροφή τους από τον πραγματικό Κόσμο, ο Ken (Γκόσλινγκ) φέρνει μαζί του αξίες της πατριαρχίας που επιχειρεί και να επιβάλει στη ροζ χώρα της Barbie. Αυτό που επιχειρείται να προωθηθεί στην ταινία είναι ότι ο πραγματικός κόσμος είναι αυτός που έχει μολύνει τη διάσημη ξανθιά κούκλα, την ίδια ώρα που η ταινία παίρνει τη μορφή ενός «πιο καιροσκοπικό “girl power”», όπως σχολιάζει η αρθρογράφος του δημοσιεύματος.
Η συγκέντρωση των ηρωίδων του φιλμ ως μία ομάδα «δύναμης των κοριτσιών» λειτουργεί στην ταινία, κατά τη Le Monde, προς όφελος του Κεν, ο οποίος και χαρακτηρίστηκε ως «ένα πηγάδι βλακείας και κρετινισμού».
Η αρθρογράφος εστιάζει ακόμη, σε μία δήλωση του μάνατζερ της σκηνοθέτιδας της ταινίας, Γκρέτα Γκέργουικ που έλεγε: «Η φιλοδοξία της είναι να γίνει όχι η μεγαλύτερη γυναίκα σκηνοθέτης, αλλά μια σπουδαία σκηνοθέτης στούντιο».
Σε αυτήν τη δήλωση η Le Monde βλέπει και όλο το προβληματικό κόνσεπτ γύρω από το πώς αντιμετωπίζει το έργο του ένας σκηνοθέτης, όταν επιδιώκει να γίνει πρακτικά υπάλληλος ενός στούντιο παραγωγής.