Tι κάνεις όταν έχεις έναν ευτυχισμένο γάμο αλλά η φλόγα κοντεύει να σβήσει; Είναι άραγε το συναινετικό “ξενοκοίταγμα” η καλύτερη λύση ή σενάριο επιστημονικής φαντασίας;
“Θέλω έναν εραστή. Με την κλασική έννοια. Να μου στέλνει μηνύματα που πρέπει να σβήσω και να φοράω γι αυτόν καινούργια εσώρουχα. Δεν θέλω καθόλου να χωρίσω, θέλω μόνο την αποπλάνηση». Η φίλη που μας τα λέει αυτά είναι 39 και ευτυχισμένα παντρεμένη. Έχει μια καριέρα που αγαπάει και επίσης έναν όμορφο, νέο, ταλαντούχο, τρυφερό σύζυγο με τον οποίο τους ένωσε κάποτε -όχι πολύ παλιά- μια παθιασμένη σχέση. Έξι χρόνια και δύο υπέροχα παιδιά αργότερα να κοιμούνται στο διπλανό δωμάτιο, η όρεξή της για παθιασμένο σεξ στο σπίτι βρίσκεται συνήθως σε πιο χαμηλό επίπεδο και από τον τρίτο θάλαμο της Αμφίπολης.
Φυσικά δεν πρόκειται για κάποια νέα ανακάλυψη ότι η χρόνια οικειότητα και η οικογένεια (πηγές και τα δύο ανείπωτης ευτυχίας) λειτουργούν, αργά ή γρήγορα, ως ταφόπλακα στις φλογερές νύχτες και μέρες που ζήσατε ως καινούργιο ζευγάρι. Ακόμα και όταν πιστεύεις ότι ποτέ δύο άνθρωποι (εσείς) δεν υπήρξαν πιο συμβατοί στην ιστορία του σεξ, μοιραία θα έρθει μια στιγμή που θα θυμίζει εκείνη τη σκηνή από το Sex and the City 2, την ταινία, όταν η παντρεμένη πια Κάρι πιάνει τον Big να χαριεντίζεται στο πάρτι με την όμορφη τραπεζικό-Πενέλοπε Κρουζ, το πάρτι στο οποίο μισή ώρα πριν ήταν πολύ κουρασμένος για να πάει -θυμίζω επίσης ότι είχε μόλις κάνει δώρο στη γυναίκα του στην επέτειο του γάμου τους μία τηλεόραση για την κρεβατοκάμαρα (εκείνη του είχε πάρει ένα vintage Rolex). Κάπως ενοχλημένη του λέει: «Είναι άδικο. Εγώ παίρνω την παντόφλα και τον καναπέ κι εκείνη παίρνει το σέξι τύπο». Είτε ταυτίζεται κανείς με την Κάρι είτε με τον Big, το θέμα είναι ένα: πάντα κάποιος από τους δύο χρειάζεται κάτι παραπάνω από ένα κρεββάτι και έναν διαθέσιμο γυμνό άνθρωπο για να κάνει σεξ: λέγεται φλερτ και αδρεναλίνη. Για τις περισσότερες γυναίκες, είναι η νούμερο ένα προυπόθεση διέγερσης.
ΜΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΜΕΘΟΔΟΣ
«Είναι υπέροχο να πέφτεις κάθε βράδυ στο κρεβάτι με το αγαπημένο σου άτομο αλλά για κάποιο λόγο αυτό δεν εμπεριέχει κανένα ερεθισμό. Έτσι είναι η ζωή και το καταλαβαίνω. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι για ποιο λόγο μας είναι τόσο δύσκολο να μιλήσουμε ειλικρινά γι’ αυτό -και πιθανότατα να το λύσουμε- με τον έναν και μοναδικό άνθρωπο στον κόσμο που έχει πραγματικό συμφέρον να το κάνει: τον άνδρα μας», γράφει η 37χρονη συγγραφέας Πόλα Ζούτσμαν. Αγαπητή Πόλα, seriously;
Όχι απλά δεν είναι καθόλου εύκολο να ρωτήσω ανέμελα το στεφάνι μου ένα βράδυ που τρώμε μπροστά στην τηλεόραση «να σου πω, μωράκι, τι θα έλεγες αν κοιμόμαστε κάπου-κάπου με άλλους ανθρώπους και δεν σήμαινε τίποτα;» αλλά μόλις διαπίστωσα ότι εσκεμμένα δεν του έχω καν αναφέρει ότι γράφω αυτό το κομμάτι.
Aν η ανταλλαγή συντρόφων (swinging) σου φαίνεται γραφική και δεδομένου ότι είμαστε κανονικοί άνθρωποι και όχι ροκ σταρ ή διάσημοι κυκλοθυμικοί καλλιτέχνες με ανοιχτούς γάμους όπου δεν τρέχει και τίποτα αν ένα πρωί ξυπνήσεις και βρεις στο κρεβάτι σου έναν τρίτο άνθρωπο, οι εναλλακτικές που σου απομένουν σε αυτό τον τομέα είναι πολύ συγκεκριμένες. Η μία είναι να κάνεις μια εντελώς ασφαλή «αμερικανιά», όπως η Ζούτσμαν, που το θεώρησε προοδευτικό να το συζητήσει ανοιχτά με τον άνδρα της, τον έβαλε να φορέσει το γαμπριάτικο Dolce & Gabbana κοστούμι του και πήγαν παρέα σε ένα από τα νεοϋορκέζικα σεξ πάρτι όπου δεν γίνεται καθόλου σεξ, απλώς γνωρίζεις καλοντυμένα στελέχη με σχετικά νορμάλ γούστα και σε περίπτωση που θέλεις να γνωρίσεις κάποιον καλύτερα, φεύγεις από εκεί και πηγαίνετε κάπου αλλού, σπίτι σας, σπίτι του, παίρνετε τέλος πάντων ένα δωμάτιο. Στο διά ταύτα βέβαια στην ιστορία της Πόλα δεν συμβαίνει τίποτα χρήσιμο που να μπορείς να κρατήσεις ως case study. Η συγγραφέας δεν απάτησε τον άνδρα της, ούτε εκείνος την ίδια, αλλά κέρδισαν αυτή την απενοχοποιημένη παραδοχή που θα μας βρει όλους σύμφωνους: «Ένας ψηλός, μελαχρινός ξένος μπορεί να με κάνει να νιώσω ότι στα 40 μου το ‘χω ακόμα. Καλύτερα, ότι το ‘χουμε ακόμα. Ότι άλλοι άνθρωποι -που δεν αναγκάζονται από κάποιον όρκο- μας θέλουν ακόμα». «Μας». Θεωρητικά η ιδέα ότι και το έτερόν σου ήμισυ είναι α) άνθρωπος με αδυναμίες και β) αρκετά εμφανίσιμος ώστε να τον λιμπίζονται αρκετές γνωστές του είναι ένα πρώτης τάξεως τονωτικό της σχέσης.
TO HAVE AND HAVE NOT
Πώς όμως ο πόθος, το μοναδικό συστατικό της συμβίωσης που απαιτεί μυστήριο, θα λειτουργήσει στο new age πλαίσιο του «50-50», του φεμινιστικού «τα μοιράζομαι όλα με το σύντροφό μου», της άβολης ειλικρίνειας; Μπορεί ένα καθημερινό ζευγάρι να προβεί σε συναινετικό αλληλοκεράτωμα; Και το σημαντικότερο: πώς είναι δυνατό να συγχρονιστείς με τον άλλο σε ένα τυχάρπαστο σκίρτημα; («Κοίτα, με γλυκοκοιτάζει ένας Αργεντίνος εδώ στο ετήσιο συνέδριο στο Παρίσι, οπότε κανόνισε κι εσύ να βγεις μ’ εκείνη τη φυσικοθεραπεύτρια με το τεράστιο στήθος, ok; Σε κλείνω τώρα»).
Ύστερα είναι και κάτι ακόμα: υποτίθεται πως αυτό δεν έπρεπε να συμβεί τώρα. Όχι ακόμα. Αυτό δεν είναι κάτι που λέγεται κρίση μέσης ηλικίας και αφορούσε ανθρώπους πολύ πιο ηλικιωμένους από σένα; Ανθρώπους που, εχμ, τυλιγμένη στην αλαζονική βεβαιότητα της νιότης σου, κοιτούσες με κάποια αηδία και περιφρόνηση; Ώριμους ανθρώπους -γονείς!- που δεν μπορούν να μείνουν πιστοί στο γάμο τους; Τι διάολο τους συμβαίνει; Αν δεν μπορούσαν, ας μην έπαιρναν αυτή την απόφαση.
Ακόμα και στον 21ο αιώνα των γυναικών που δουλεύουν και συντηρούν το σπίτι, κάποια πράγματα παραμένουν απαράλλαχτα: ο γάμος είναι ιερός, το σεξ είναι πρόστυχο. Μια όμορφη γυναίκα πάνω από 40 είναι cougar. Μια όμορφη γυναίκα που έχει κάνει παιδιά είναι milf.
Σε μια εποχή που η κρίση μέσης ηλικίας έρχεται νωρίτερα και όπου το φλερτ είναι ένα μπλιγκ του facebook messenger μακριά, η λέξη μοιχεία μοιάζει πολύ βαριά για να περιγράψει το δικαίωμα της Μ. στην περιπέτεια.
Καμία από τις γυναίκες που ξέρω δεν θέλει διαζύγιο, ούτε κατά διάνοια, αλλά και καμία δεν είναι διατεθειμένη να ακολουθήσει την τακτική της αλήθειας. Ό,τι δεν ξέρεις δεν μπορεί να σε πληγώσει και επίσης όλοι έχουμε δει αρκετές ταινίες για να γνωρίζουμε ότι ένα one night stand που ομολογείται είναι ικανό να σου καταστρέψει τη ζωή. Από την άλλη πλευρά, καταλήγει η Πόλα, η σιωπή μπορεί επίσης να σου καταστρέψει τη ζωή. «Η απάθεια είναι ο νούμερο ένα λόγος διαζυγίου σήμερα. Η απάθεια. Το να δέχεσαι την αναπόφευκτη ερωτική παρακμή χωρίς καν να ξεκινήσεις έναν καβγά! Υπάρχει τίποτα πιο καταθλιπτικό -ή πιο τρομακτικό;»
Όταν η Κάρι φιλάει τον Έινταν στο Άμπου Ντάμπι και το μετανιώνει την ίδια στιγμή, τα λέει όλα στις φίλες της: «Τη στιγμή που φίλησα τον Έινταν θυμήθηκα ξαφνικά ποια ήμουν. Μια τρελή που έτρεχε σε όλη τη Νέα Υόρκη προσπαθώντας να κάνει το μοναδικό άνδρα που αγαπούσε να την αγαπήσει κι εκείνος. Και τώρα με αγαπάει και θέλει να κάθεται σε έναν καναπέ στη Νέα Υόρκη μαζί μου. Και ελπίζω το παρελθόν μου να μην έχει κάνει μαντάρα το μέλλον μου. Και τι κακό έχει ένας καναπές τέλος πάντων;» Θυμίζω εν τάχει τι γίνεται στη συνέχεια. Η Κάρι ομολογεί το φιλί στον Big από το τηλέφωνο. Η Κάρι επιστρέφει στη Νέα Υόρκη. Ο Big, συντετριμμένος αλλά μετανιωμένος, έχει πετάξει την τηλεόραση από την κρεβατοκάμαρα και της έχει πάρει αυτήν τη φορά το σωστό δώρο, ένα μονόπετρο με μαύρο διαμάντι. Σε περίπτωση που σκέφτεστε ότι η ομολογία είναι καλή ιδέα, μπορείτε να αλλάξετε πλευρό τώρα.
Πηγή: http://www.marieclaire.gr/
