Της Αθηνάς Κοροβέση
“Καλή σχολική χρονιά” είναι η φράση που ηχεί σήμερα συνεχώς στα αυτιά μας. Μία ημέρα ξεχωριστή ομολογουμένως, είτε ο απόηχός της μας αγγίζει άμεσα είτε όχι.
Η σκέψη και μόνο στις γεμάτες από χαμόγελα και παιδικές φωνές αυλές των σχολείων, στις ετοιμασίες των “βρεφών” αυτής της κοινωνίας για τη σκιαγράφηση ενός νέου κύκλου στις ζωές τους, δεν μπορεί παρά να συγκινεί. Φέρνοντας στη μνήμη των μεγαλυτέρων στιγμές ξεχωριστές, πολλές φορές χαραγμένες στο πίσω μέρος του μυαλού μας.
Πρόκειται άλλωστε για μία ιδιαίτερη ημέρα, με ένα άρωμα “πρωτοχρονιάς”.
Οι μνήμες αυτές λειτουργούν ενίοτε διπολικά. Είτε ως αποστροφή για εκείνους που δεν υπήρξαν ποτέ λάτρεις των μαθητικών θρανίων, είτε ως νοσταλγική ενθύμηση των καλύτερων και πιο ανέμελων εποχών για τους υπολοίπους. Στην πρώτη κατηγορία προστίθενται ευθύς αμέσως και όσοι νιώθουν μία γενικότερη αποστροφή προς το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, ανεξαρτήτως της αγάπης ή του “μίσους” που τρέφουν για τους μαυροπίνακες, τις κιμωλίες, τα βιβλία και τα τετράδια.
Το “πρώτο κουδούνι” συνεπάγεται ως εκ τούτου μία ασυμμετρία συναισθημάτων. Το “εφιαλτικότερο” ωστόσο σενάριο για τους μικρούς μας φίλους ανάγεται στην μεταδοτικότητα της αποστροφής που αναλύθηκε παραπάνω από τους γονείς τους ή το περιβάλλον τους προς τα ίδια. Η ψυχοσύνθεσή τους σε μία τέτοια περίπτωση θα “τραυματιστεί” ανεπανόρθωτα από την ενσωμάτωση σκέψεων προβληματικής φύσεως στο μυαλό τους, που εκχωρούνται από την εν λόγω αποστροφή των μεγαλυτέρων.
Η “καταδίκη” του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι αδιανόητο να μην υφίσταται σε μία δημοκρατική κοινωνία, ειδικότερα όταν οι αλλαγές του δρομολογούνται με… ταχύτητες φωτός. Παρά ταύτα η επιπολαιότητα προς την καταστροφολογία των ενηλίκων, αναπόφευκτα συνδέεται με τη δημιουργία κλίματος αποστροφής και στα τέκνα.
Αν ένα είναι το βαθύτερο νόημα αυτής της ημέρας, δεν μπορεί παρά να αποδοθεί καλύτερα από τις λέξεις ενός νεαρού κοριτσιού, που γεννήθηκε πριν από 21 χρόνια στην πόλη Μινγκόρα του Πακιστάν. Το μικρό αυτό κορίτσι, που μεγάλωσε πριν την ηλικία του και διαφώτισε με τις ιδέες του ανθρώπους που απέχουν πολύ από την δική της ηλικία, μας δίνει την πιο απλή συμβουλή:
«Ας υψώσουμε τα βιβλία και τα μολύβια μας. Είναι τα πιο ισχυρά μας όπλα»
Η βραβευμένη με το Νόμπελ Ειρήνης για το έτος 2014, Μαλάλα Γιουσαφζάι, που έγινε σε όλους μας γνωστή από τον ακτιβισμό της για τα δικαιώματα των κοριτσιών στην εκπαίδευση, μας διδάσκει και κάτι άλλο:
«Ένα παιδί, ένας δάσκαλος, ένα βιβλίο κι ένα μολύβι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Η εκπαίδευση είναι η μοναδική λύση. Η Παιδεία πάνω απ’ όλα»
Γιατί όσο και κάποιοι να μας αποστρέφουν πεισματικά, η “εκπαίδευση”, η “παιδεία” και η “αριστεία” είναι συνώνυμες της εξέλιξής μας. Εκκινώντας από το ατομικό επίπεδο για να καταφέρουμε να “εκπαιδευτούμε” και να “παιδευτούμε” συλλογικά ως έθνος.
“Προνόμια” που, όπως μας θυμίζει η Μαλάλα, λειτουργούν ως τα πιο δυνατά μας “όπλα”.
Σε κάθε συγκυρία της ζωής μας.
