“Η ιδέα του να πέσει ο φράχτης μονομερώς και να έρχονται οι πρόσφυγες από τον Έβρο, φαίνεται καλή ιδέα για κάποιους που δεν έχουν γνώση του γεγονότος ότι από την άλλη μεριά του Έβρου […] υπάρχουν νάρκες. Άρα το δίλημμα για εμάς δεν είναι εάν θα χάνουν τη ζωή τους στο Αιγαίο ή στις νάρκες του Έβρου. Το ζήτημα για εμάς είναι να μην χάνουν τη ζωή τους οι πρόσφυγες.” Η διγλωσσία και η ασυνέπεια έχουν πάψει (δυστυχώς) να με σοκάρουν, όμως διαβάζοντας τις δηλώσεις αυτές του Αλέξη Τσίπρα από τη Λέσβο την προηγούμενη εβδομάδα ομολογώ ότι εξεπλάγην. Ο πρωθυπουργός βρήκε τον τρόπο να παρακάμψει ολοσχερώς τη συζήτηση για το τι θα σήμαινε για τις προσφυγικές ροές η πτώση του φράχτη στον Έβρο, αντικρούοντας επίσης το πιο βασικό επιχείρημα για την κατεδάφισή του: ότι το πέρασμα από τη θάλασσα θα γινόταν αυτομάτως λιγότερο ελκυστικό, σώζοντας ανθρώπινες ζωές στην πορεία.
Η κατεδάφιση του “φράχτη της ντροπής”, για την οποία μπορείτε να διαβάσετε τι έλεγε διαχρονικά ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ, θα είχε μια σειρά από επιπτώσεις. Πρώτα από όλα, η λογική λέει ότι θα οδηγούσε περισσότερο κόσμο να αποπειραθεί αυτό το πέρασμα στην Ευρώπη, το οποίο από πολλούς θεωρείται πιο βατό, οδηγώντας έτσι σε αύξηση του αριθμού των προσφύγων που θα έφταναν στη χώρα μας. Θα μείωνε όμως την πίεση που υφίστανται τα νησιά του Αιγαίου από το προσφυγικό κύμα και λογικά θα έβγαζε την Αθήνα από το κάδρο της ροής, καθώς όσοι όδευαν για μετεγκατάσταση θα έφευγαν κατευθείαν για τις χώρες υποδοχής τους από τη Βόρεια Ελλάδα. Το βασικό πρόβλημα με το άνοιγμα του φράχτη είναι λοιπόν η δυσκολία διαχείρισης της αυξημένης ροής κάτι που θα έπρεπε κανείς να υπολογίσει και να το βάλει στη ζυγαριά απέναντι στα επιμέρους πρακτικά πλεονεκτήματα, αλλά κυρίως απέναντι στις ζωές που θα σωθούν από την έστω μερική εγκατάλειψη του θανατηφόρου θαλάσσιου περάσματος.
Ο κύριος Τσίπρας δεν θέλει να κάνει αυτή τη σύγκριση, άλλωστε το να βάζεις ζωές σε μια ζυγαριά είναι κάτι που κανείς πολιτικός δεν αρέσκεται να κάνει, πολύ παραπάνω ένας πολιτικός που διατυμπανίζει συχνά ότι διαθέτει ένα “ηθικό πλεονέκτημα”. Έτσι χρησιμοποιεί τη δικαιολογία των ναρκών -η οποία ελέγχεται και ως ανακριβής όσον αφορά τις νάρκες κατά προσωπικού- για να τελειώνει με το ζήτημα μια και καλή. Το ερώτημα όμως παραμένει: αν μπορεί να εξασφαλιστεί ασφαλής δίοδος μέσω Έβρου που να μειώσει τον αριθμό των πνιγμών στο Αιγαίο, δεν έχουμε ηθική υποχρέωση να το εξετάσουμε και να βρούμε μια καλύτερη λύση από αυτή που οδήγησε σήμερα μόνο στον υγρό θάνατο 14 ανθρώπους, ανάμεσά τους 7 παιδιά;
