Με αφορμή τον χθεσινό προπηλακισμό του βουλευτή της ΝΔ Γιώργου Κουμουτσάκου έξω από τη Βουλή -σκηνές που ομολογουμένως δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας, κάτι έχει πάει πολύ στραβά στον τόπο μας- αναρωτιέται κανείς: πώς φτάσαμε εδώ;
Για μένα οι βαθύτεροι λόγοι (οι οποίοι έχουν και οι ίδιοι τις βαθύτερές τους εξηγήσεις) είναι δύο.
Μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για τέτοιου είδους περιστατικά έχει η διάχυτη κουλτούρα ατιμωρησίας που επικρατεί στη χώρα μας. Θα προσέξατε αν είδατε τα πλάνα από τον προπηλακισμό (όπως και σε παλαιότερες τέτοιες περιπτώσεις) ότι οι δράστες δεν φοβούνται, δεν κρύβονται. Νιώθουν ασφαλείς παρά τις πράξεις τους, δίνουν την αίσθηση ότι δεν τους ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις, μάλλον επειδή επιπτώσεις δεν υπάρχουν. Ελπίζω οι τραμπούκοι που γρονθοκόπησαν το Γιώργο Κουμουτσάκο να βρεθούν σύντομα προ της δικαιοσύνης και να τιμωρηθούν όπως προβλέπει ο νόμος για τις πράξεις τους.
Ας έρθουμε όμως στη δεύτερη, πιο ύπουλη, αιτία: έχουμε προ πολλού στη χώρα μας απωλέσει το μέτρο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δήλωση του Νίκου Φίλη για τη γενοκτονία των Ποντίων ήταν επιπόλαια και ανάρμοστη για έναν υπουργό Παιδείας, και η πολιτική αποδοκιμασία της δικαιολογημένη. Όμως υπάρχει αποδοκιμασία και αποδοκιμασία. Και είναι όχι μόνο θλιβερό, αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνο σε μια τόσο δύσκολη περίοδο για τη χώρα μας, αμφότερες οι πλευρές να εμπλέκονται σε ένα λεκτικό πόλεμο που δεν γνωρίζει όρια, χρησιμοποιώντας κάθε είδους πυρομαχικό που θα βρεθεί στο οπλοστάσιό τους, με μόνο στόχο την ψηφοθηρία και αδιαφορώντας για τη ζημιά που προκαλούν σπέρνοντας ανέμους. Και όταν πια θερίζουν τα δραματικά αποτελέσματα αυτής της έλλειψης μέτρου, αντί να συνειδητοποιήσουν την καταστροφή που με απερισκεψία έχουν προκαλέσει, αρκούνται στην αυτονόητη και προσχηματική καταδίκη του αποτρόπαιου περιστατικού, ενώ παράλληλα συνεχίζουν τη συγκρουσιακή τους αντιπαράθεση, προσπαθώντας να βγάλουν μικροπολιτικό όφελος από κάθε εξέλιξη.
Μα έφταιγε ο Φίλης, θα πουν οι μεν, να τον αφήσουμε στο απυρόβλητο;
Μα μας κατηγορούν για ηθική αυτουργία λένε οι δε, πρέπει να απαντήσουμε. Και κάπως έτσι, η πολιτική ζωή στον τόπο μας συνεχίζεται κι οι φλόγες της διχόνοιας και της βίας δεν λένε να σβήσουν.
