Στο επίκεντρο βρίσκεται τις τελευταίες μέρες το ασφαλιστικό, σήμερα μάλιστα σε ειδική εκδήλωση παραδίδεται στο υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης το πόρισμα της επιτροπής τεχνοκρατών για το πώς θα καταστεί το σύστημα βιώσιμο. Σε αυτό το σημείο, κι επειδή δεν έχω προλάβει ακόμη να διαβάσω τη σχετική έκθεση παρά μόνο τις διαρροές γύρω από αυτήν, θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση. Ενώ όλοι γνωρίζουν ότι το ασφαλιστικό μας σύστημα είναι κατ’ ουσίαν χρεοκοπημένο κι ενώ οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι η κατάρρευση του συστήματος ήταν αναπόφευκτη και προδιαγεγραμμένη για πολύ συγκεκριμένους λόγους, όπως γιατί δεν υπήρχε αντιστοιχία μεταξύ εισφορών και σύνταξης, γιατί δινόταν (και σε κάποιο βαθμό ακόμα και σήμερα δίνονται) συντάξεις σε 45ρηδες και 50ρηδες, γιατί η κρατική επιδότηση υπήρξε απλόχερη σε ευγενή ταμεία ενώ τα υπόλοιπα λεηλατήθηκαν συστηματικά, τα περισσότερα σχόλια που διαβάζω σήμερα στον τύπο μοιάζει να υπεραμύνονται του υφιστάμενου καθεστώτος.
Το τι θα κάνει με το πόρισμα αυτό η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου μένει να το δούμε, πάντως οι βασικές προτάσεις της επιτροπής με στόχο ένα ασφαλιστικό σύστημα λειτουργικό, δίκαιο και βιώσιμο, είναι κατά τη γνώμη μου στη σωστή κατεύθυνση. Αναφέρομαι ειδικότερα στην πρόταση για κατάργηση των υφιστάμενων ταμείων με τη δημιουργία ενός ή τριών μεγαλύτερων και στη θέσπιση μιας μίνιμουμ εγγυημένης εθνικής κοινωνικής σύνταξης, στην οποία θα προστίθεται ένα πόσο που θα εξαρτάται αποκλειστικά από το ύψος των εισφορών που θα έχει καταβάλει ο ασφαλισμένος (συν κάποιος τόκος).
Σε κάθε περίπτωση, είναι απαραίτητο να συμφωνήσουμε στον στόχο, στο τελικό σύστημα στο οποίο θέλουμε να φτάσουμε και να το συζητήσουμε ειλικρινά και σε βάθος, είναι όμως επίσης σημαντικό να δούμε τι χαρακτηριστικά θα πρέπει να έχει το μεταβατικό σύστημα το οποίο θα μας οδηγήσει στον τελικό, αυτή είναι κι η μεγαλύτερη πρόκληση. Αν το βάρος το επωμιστούμε περισσότεροι και δικαιότερα μπορεί να καταφέρουμε να λύσουμε μια και καλή το αιώνιο αυτό πρόβλημα, επιφυλάσσοντας δικαιότερη μεταχείριση όχι μόνο στους σημερινούς συνταξιούχους αλλά και στους νέους εργαζόμενους, οι οποίοι διαφορετικά θα είναι καταδικασμένοι σε ακόμα μεγαλύτερη σκληρότητα και αδικία όταν έρθει η ώρα να συνταξιοδοτηθούν.
