Βρεθήκαμε ξαφνικά στο σημείο μηδέν της διαπραγμάτευσης; Έχουν άραγε βαλθεί να μας εξοντώσουν οι θεσμοί;
Γιατί δεν κάνουν ούτε βήμα προς την κατεύθυνσή μας, γιατί δεν επιτρέπουν στον πρωθυπουργό να “σώσει την τιμή του” επιστρέφοντας στη χώρα με “κάτι”. Ναι, η συμφωνία η οποία υπάρχει στο τραπέζι είναι υφεσιακή, έχει φοροεισπρακτικό χαρακτήρα, ενδέχεται να διαιωνίσει το στραγγαλισμό στον οποίο υποβάλλεται καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης ο ιδιωτικός τομέας. Μπροστά όμως στην άβυσσο που συνεπάγεται η ρήξη, προσωπικά θα διάλεγα τη συμφωνία any day of the week. Διερωτώμαι όμως: θα τα βάλουμε ποτέ με το ίδιο το πρόβλημα, το οποίο στην περίπτωση της χώρας μας ήταν και παραμένει ένα σπάταλο και αναποτελεσματικό κράτος; Ακούω πολλούς να κατηγορούν την τρόικα ότι μας σπρώχνει στην ύφεση. Δεν είναι ακριβώς έτσι.
Η τρόικα (δυστυχώς) έχει την τάση να ενδιαφέρεται για λογιστικής φύσης αποτελέσματα: να κλείσει το δημοσιονομικό κενό, να παράγει η χώρα συστηματικά πρωτογενή πλεονάσματα. Το πώς θα φτάσουμε στα αποτελέσματα αυτά -με τι μέτρα, με ποιους χαμένους, με τι αντίκτυπο στον ιδιωτικό τομέα- δεν τους απασχολεί ιδιαίτερα. Έτσι, όταν ξανά και ξανά οι ελληνικές κυβερνήσεις βγάζουν από το τραπέζι τις περικοπές στις δαπάνες, την αναδιάρθρωση του κράτους, και τα μέτρα που θα τονώσουν το επιχειρείν, τι απομένει; Σχεδόν αποκλειστικά η φορολογία (και η “μαγική λύση” της πάταξης της φοροδιαφυγής).
Ενδεικτικά, με βάση στοιχεία που έδωσε στη Βουλή ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Δημήτρης Μάρδας, το κατά κεφαλήν μισθολογικό κόστος στο δημόσιο μειώθηκε από το 2011 στο 2014 κατά μόλις 3%. Συγκρίνετε τη μείωση αυτή με την αντίστοιχη μείωση του ΑΕΠ την ίδια περίοδο (9,5%) και η εικόνα που σχηματίζεται είναι διαφορετική από αυτή που προσπαθούν να μας πουλήσουν πολιτικοί σαν τον κύριο Μάρδα, ο οποίος κάνει λόγο για μείωση του μισθολογικού κόστους της τάξεως του 23% (από το ΄11 στο ΄15), ξεχνώντας (βολικά) να λάβει υπόψιν τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και μη αναφέροντας οτιδήποτε για τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις οι οποίες ευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά για τη μείωση του αριθμού των υπαλλήλων του δημοσίου (μέση ηλικία συνταξιοδότησης σήμερα τα 56 χρόνια).
Φταίνε όμως μόνο οι πολιτικοί ή φταίμε κι εμείς ως πολίτες; Συντηρώντας ιερές αγελάδες οι οποίες βρίσκονται στην καρδιά του προβλήματος δίνουμε άλλοθι στους εκάστοτε κυβερνώντες να διαλέγουν τον εύκολο για εκείνους δρόμο, υπογράφοντας ξανά και ξανά τη δική μας καταδίκη.
