Οι ουρές έξω από τα αστυνομικά τμήματα για την άρον – άρον έκδοση ταυτότητας ώστε οι ενδιαφερόμενοι να προλάβουν να παρακάμψουν τον 666 και την παρακολούθηση από το τσιπάκι – ήλθαν πάνω στην ώρα που τα πάθη που είχαν ξυπνήσει τα εμβόλια για τον κορωνοϊό είχαν αρχίσει να ξεθυμαίνουν. Αλλά και σε μία συγκυρία που η «κοινωνία του φόβου» κατέγραψε πάνω από 10% – 15% στις εθνικές κάλπες. Φόβος για τους ξένους, φόβος για τους gay, φόβος για το διαφορετικό, φόβος για το άγνωστο.
Του Στέφανου Τζανάκη
Μπορεί να μην υπάρχουν πια οι λαοσυνάξεις της εποχής του μακαριστού Χριστόδουλου, αλλά ο φόβος παραμένει: οι ίδιοι άνθρωποι που κυκλοφορούν με κινητά τηλέφωνα της τελευταίας εσοδείας και ανεβάζουν τις εμμονές τους στα social media καταγγέλλοντας όλους τους άλλους που υποκύπτουν στο τσιπάκι δίνοντας το στίγμα τους, τις προτιμήσεις τους και κάθε λογής προσωπικά δεδομένα ανά δευτερόλεπτο στους αλγόριθμους, θεωρούν ότι θα υποστούν ανεπανόρθωτη βλάβη σε περίπτωση που χρειαστεί να παραλάβουν τις νέες ταυτότητες. Πόσο μάλλον να τις βάλουν στο πορτοφόλι τους.
Είναι ενδιαφέρον ότι σε μεγάλο ποσοστό, οι άνθρωποι που τώρα σπεύδουν να προμηθευτούν τις παλιές ταυτότητες, τις χάρτινες, τις εγγυημένες, είναι εκείνοι που έσπευδαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000 να τις αναθεματίσουν επειδή δεν ανέγραφαν το Χ.Ο – το θρήσκευμα, το «Χριστιανός Ορθόδοξος». Τώρα πια, ξεπεράστηκε η έλλειψη αναγραφής του θρησκεύματος – μιας και το διακύβευμα είναι πλέον πολύ μεγαλύτερο: η Ν.Τ.Π έχει προχωρήσει τεχνολογικά και ορισμένοι συμπολίτες μας είναι σαν τους Ινδιάνους που αρνούνταν να φωτογραφηθούν επειδή φοβούνταν ότι θα τους έκλεβαν την ψυχή.
Ενώ συμβαίνουν αυτά, ένας δεδηλωμένος gay – αλλά και έχοντας να πουλήσει ένα success story στα 35 του – τέως fund manager που μεγάλωσε στις ΗΠΑ ανακάλυψε την Αριστερά και τώρα διεκδικεί την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με τις στοιχηματικές να του δίνουν αρκετές πιθανότητες να κάνει, αν μη τι άλλο, μία αξιοπρόσεκτη εμφάνιση.
Στην περίπτωση Κασσελάκη, η ομοφοβία – διάχυτη στην ελληνική κοινωνία, παρά το γεγονός ότι στα περισσότερα τηλεοπτικά σήριαλ υπάρχει πλέον gay ποσόστωση – υποχώρησε. Το ερώτημα είναι ωστόσο το «γιατί»: προχωρεί μπροστά η κοινωνία μας και εγκαταλείπει τις εμμονές της ή απλώς ο Κασσελάκης είναι νέος, ωραίος, πλούσιος και με δυνατή ομάδα στα social media;
Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς – για παράδειγμα – ότι θα έβρισκε αποδοχή ένας μελαμψός , φτωχός Πακιστανός που έχοντας καταφέρει να πάρει την ελληνική υπηκοότητα είχε σπεύσει να ανακατευτεί στα της Αριστεράς; Ή της ΝΔ; Ή κάποιου άλλου κόμματος; Ούτε ως ανέκδοτο δεν στέκει μία τέτοια προοπτική – πίσω από όλα είναι ο φόβος.
Όπως η παλιά ταυτότητα, χωρίς το θρήσκευμα, καθησυχάζει τους φόβους εκείνων που νιώθουν τρόμο μπροστά στα επερχόμενα, έτσι και περσόνες τύπου Κασσελάκη λειτουργούν ως ηρεμιστικά στις κοινωνικές εμμονές – είναι οι αποδεκτοί gay, που δεν αλλάζουν ωστόσο τους κοινωνικούς συσχετισμούς.
Η κοινωνία του φόβου είναι πρώτα απ’ όλα μία κοινωνία διακρίσεων – και κατά πάσα πιθανότητα, η παρουσία των αποδεκτών gay κάνει τα πράγματα ακόμα πιο πιο δύσκολα για τους μη προνομιούχους συνανθρώπους μας που έχουν κάνει την συγκεκριμένη σεξουαλική επιλογή. Όπως και για όλους τους άλλους που είναι – ή θεωρούνται – «διαφορετικοί».