Μιας που ταξιδεύω -για λόγους υγείας όπως σας είπα- κάνω και τον δημοσιογράφο για να γεμίζω τις άπειρες χαμένες ώρες μου.
Μην ακούσω ξανά για ιδανικές κοινωνίες με οργάνωση και υπηρεσίες από ανθρώπους που αξιολογούνται. Αυτά είναι γελοιότητες.
Αυτοί που τα λένε στα πάνελ με ύφος ταξιδεμένου προφανώς δεν έχουν φύγει από το Κολωνάκι.
Θεωρούν για παράδειγμα τον Καναδά πρότυπη κοινωνία. Αν πετάξουν με την αεροπορική τους εταιρεία και επιχειρήσουν να μπουν μέσω Τορόντο στις ΗΠΑ με ανταπόκριση θα τα δούνε όλα. Αγένεια, αδιαφορία, συστήματα παρακολούθησης και ελέγχου ανύπαρκτα. Καθυστερήσεις με γελοία επιχειρήματα, χαμένες βαλίτσες και απελπισμένοι επιβάτες. Η περίφημη ενσυναίσθηση, αυτή είναι ελληνική λέξη, δεν υπάρχει στη λογική τους.
Όσο για τις σχέσεις συνεργασίας Καναδών – Αμερικανών ο ένας αποκαλεί τον άλλον βλάκα και κάνουν τον επιβάτη «μπαλάκι». Αν αυτά που βλέπω εδώ τα έκαναν στην Ελλάδα θα είχαν ορμήσει οι επιβάτες στα γκισέ.
Συμπέρασμα: δεν υπάρχουν παράδεισοι. Σταθμάρχες κλειδούχους και επιθεωρητές είναι γεμάτος ο κόσμος. Είναι να μην τους συναντήσεις στο ταξίδι σου. Και είναι άπειροι πανάθεμά τους.