ΚΑΝΟΝΑΣ πρώτος της επικοινωνίας: Το πακετάρισμα του προϊόντος είναι σημαντικό την πρώτη φορά που θα αγοράσει ο πελάτης. Άντε και τη δεύτερη. Μετά αν το προϊόν δεν είναι πετυχημένο ή είναι βαρετό και αδιάφορο, ή μοιάζει με τα άλλα, όσες μεταξωτές κορδέλες και να βάλεις το κουτί θα μείνει στο ράφι. Ο Αλέξης Τσίπρας με το χάρισμα που διαθέτει και οι επιτελείς με τον πετυχημένο σχεδιασμό τους, πήραν δέκα με τόνο σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Αδυνατούν, όμως, τώρα να προσαρμοστούν στο νέο περιβάλλον. Συνεχίζουν να ψάχνουν τον λαγό που θα βγάλει ο πρωθυπουργός από το καπέλο ή περιμένουν να ρίξει τη δυνατή ζαριά κάθε φορά που θα μιλήσει στη Βουλή, για να αποστομώσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη μπας και μικρύνει η ψαλίδα της διαφοράς, σκοντάψει η Ν.Δ. και χάσει την αυτοδυναμία.
ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ, «σύντροφοι» του Μαξίμου, όχι άλλη επικοινωνία καλοκαιριάτικα. Το τερματίσατε με τη γραβάτα στο Ζάππειο. Εκεί καταλάβατε και εσείς και εμείς ότι η υπερβολή δεν βοηθάει στην πορεία των πραγμάτων. Από εδώ και στο εξής απλά πρακτικά μέτρα θέλουμε, αφού όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις κινήθηκαν στον ίδιο γερμανικό άξονα, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις άνευ σημασίας. Ίσως αυτό να ήταν το σωστό, ίσως οι κωλοτούμπες να ήταν μονόδρομος. Η ζωή θα δείξει. Εάν οι παράτες όμως συνεχίσουν να υποκαθιστούν την ουσία, θα γίνουν γρήγορα μπούμερανγκ.
ΤΑ ΛΕΩ αυτά γιατί μαθαίνω ότι κυβερνητικοί και κομματικοί αξιωματούχοι εισηγούνται στον πρωθυπουργό τον Αύγουστο να φύγουμε από τα μνημόνια με χορούς και πανηγύρια. Ένας ευφάνταστος συνεργάτης, μάλιστα, που ζει σε παράλληλο σύμπαν, είχε ρίξει στο τραπέζι την ιδέα η κεντρική εκδήλωση να γίνει στο Καλλιμάρμαρο. Φαίνεται όμως να κυριαρχεί η ιδέα να αποχαιρετήσουμε τα μνημόνια με ομιλία του πρωθυπουργού στην Πνύκα. Ελπίζω να επικρατήσουν πιο ψύχραιμες και πιο σεμνές σκέψεις. Δεν είναι για εορτασμό η έξοδος από τα μνημόνια, που έπρεπε να είχε γίνει πριν από τέσσερα χρόνια, όπως στην Πορτογαλία και την Κύπρο. Μετά τον Αύγουστο η χώρα χρειάζεται σιωπή, περισυλλογή και σχεδιασμό για την επόμενη μέρα. Ας λείπουν τα γλέντια. Το οφείλουμε στους εξαθλιωμένους συμπολίτες μας. Σ’ αυτούς που τσάκισε η πολυετής κρίση και θα παραμείνουν για πολλά χρόνια στο περιθώριο της ζωής.
ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ σεβασμό στις 400.000 νέους μετανάστες. Αυτοί ήταν η προίκα και η ελπίδα της Ελλάδας. Με εξαιρετικές σπουδές οι περισσότεροι, δυναμικοί και φιλόδοξοι, αναζητούν την τύχη τους μακριά από την πατρίδα. Για να ζήσουν τις οικογένειές τους στέλνουν εμβάσματα όπως τη δεκαετία του ’50, που έφθαναν τα δολάρια σε συστημένα γράμματα.
Είναι ανάγκη να ρίξουμε δίχτυ προστασίας στα 3 εκατομμύρια των Ελλήνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και αυτό το νούμερο καθημερινά αβγατίζει. Άνθρωποι με άλλοτε τακτοποιημένες ζωές σιτίζονται -τώρα- άλλοι σε συσσίτια της εκκλησίας και άλλοι με τη σύνταξη του παππού και την ελεημοσύνη της ευρύτερης οικογένειας, η οποία -ευτυχώς- ακόμη στην Ελλάδα λειτουργεί.
ΕΙΝΑΙ χρέος τιμής να αγκαλιάσουμε 800.000 νεόπτωχους που είδαν να καταρρέει μέσα σε λίγα χρόνια ο κόσμος τους. Όσοι απ’ αυτούς είναι πάνω από 50 ετών, μια που τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, θέλουν στήριξη για να μπουν ξανά δυναμικά στο παιχνίδι και να γυρίσουν την παρτίδα της ζωής τους.
ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ αγάπη και φροντίδα στους ηλικιωμένους. Αυτούς που δούλεψαν 40 χρόνια, πλήρωσαν ένσημα με ιδρώτα και αίμα και τώρα καλούνται να ζήσουν κακά γεράματα, με ψίχουλα που μετά από κάθε μνημόνιο λιγοστεύουν.
ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ περισσότερο οφείλουμε φροντίδα στους μακροχρόνια πάσχοντες, που έρχονται διαρκώς αντιμέτωποι με το δημόσιο σύστημα υγείας. Χωρίς νοσηλευτές, χωρίς σεντόνια και συχνά χωρίς φάρμακα. Με λίγους γιατρούς, κουρασμένους και κακοπληρωμένους.
ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ οφείλει ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στους λίγους Έλληνες φορολογούμενους. Αυτούς που σηκώνουν το φορτίο για όλους τους υπόλοιπους. Μην πιστέψει κανείς ότι η λιτότητα περιορίζεται μετά το καλοκαίρι.
Τα μηνύματα που έρχονται από το Βερολίνο είναι σαφή: Δημοσιονομική πειθαρχία και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Όταν οι πολίτες ακούν αυτές τις φράσεις τούς πιάνει σύγκρυο γιατί ξέρουν ότι πρόκειται για ευφημισμούς που έχουν στόχο να μασκαρέψουν επώδυνες πολιτικές. Περιμέναμε αρκετούς μήνες μέχρι η κυρίαρχη δύναμη της Ευρώπης να αποκτήσει κυβέρνηση, χάρηκαν κάποιοι που οι σοσιαλδημοκράτες ξαναμπήκαν στο παιχνίδι και πήραν το υπουργείο Οικονομικών, ενώ οι πιο αισιόδοξοι άρχισαν να τρέφουν ελπίδες ότι κάτι προς το καλύτερο θα γίνει στη Γερμανία και εφόσον αλλάξουν τα πράγματα εκεί θα επηρεαστεί όλη η Ευρώπη. Γελάστηκαν. Πίστεψαν αυτά που λένε οι σοσιαλδημοκράτες προεκλογικά. Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες πριν από τις εκλογικές αναμετρήσεις θυμούνται τον παλιό καλό εαυτό τους, εκφράζουν τη λύπη τους για τις πολιτικές που έπληξαν τους εργαζόμενους και υπόσχονται γενναίες πρωτοβουλίες που θα οδηγήσουν σε θετικές ανατροπές για τους λαούς.
Στη συνέχεια, όμως, αφού πετύχουν τον στόχο τους, προσγειώνουν εκείνους που είχαν πιστέψει στο όνειρο. Αυτή είναι η γερμανική σοσιαλδημοκρατία τα τελευταία, πολλά, χρόνια.
ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ και τώρα, λοιπόν, αυτό που νομίζουν ότι συμφέρει τη χώρα τους και θα περάσουν την πολιτική τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ασχέτως αν ζημιώνονται οι άλλοι εταίροι. Άλλωστε, έχουμε μια γερμανική Ευρώπη και όχι μια ευρωπαϊκή Γερμανία και ας λένε τα αντίθετα οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της κεντρικής Ευρώπης. Οι Γερμανοί θα είναι φίλοι μας μόνο όταν δεν τους ζητήσουμε να μας ξαναδανείσουν.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 22 Ιουλίου 2018.