ΡΕ, ΠΩΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ οι καιροί. Οι χθεσινοί φίλοι είναι σημερινοί εχθροί και οι «ορκισμένοι» εχθροί οι σημερινοί σωτήρες μας. Θυμόμαστε όλοι τι έχει ειπωθεί για τη «μαντάμ». Θυμόμαστε και τις φωτογραφίες της με το μουστάκι του Χίτλερ και τη σβάστικα. Αυτά συνέβαιναν τα… παλιά χρόνια του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου που εκείνη είχε – όπως έλεγαν οι σημερινοί κυβερνώντες-στόχο ζωής να μας εξοντώσει, να μας ταπεινώσει παραδειγματικά και να μας πάρει τα ασημικά μπιρ παρά με συνεργούς τους γερμανοτσολιάδες της Αθήνας. Γι’ αυτό, άλλωστε, ψηφίστηκε τρεις φορές ο Αλέξης Τσίπρας: να αλλάξει τον ρου της ευρωπαϊκής ιστορίας και να οδηγήσει την καγκελάριο στο περιθώριο. Σωστά; Φίλοι μας ήταν Ρωσία και η Βενεζουέλα. Πού είναι, αλήθεια, αυτοί; Χάθηκαν μετά το Καλοκαίρι του 2015.
Η κυβέρνηση εκλιπαρεί τη Μέρκελ, που ξαφνικά από κακιά μητριά έγινε η μεγάλη μητερούλα να μας πάρει αγκαλιά μέχρι να περάσει το τσουνάμι. Είναι τόσο μεγάλος ο έρωτας της Αθήνας που δώσαμε μάχη να μπουν οι σοσιαλιστές σε κυβέρνηση υπό την καγκελάριο! Είδες η ζωή; Πάντα πέφτουμε πάνω σε έναν Γερμανό. Είτε για καλό είτε για κακό. Εκείνο το μοιραίο καλοκαίρι ο Βαρουφάκης συναντήθηκε με τον Σόιμπλε στον δρόμο για τη δραχμή. Τώρα ο πρωθυπουργός μπαίνει κάτω από τις φτερούγες της Μέρκελ για το προσφυγικό και το χρέος. Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες!