“Μα πως μου συνέβη αυτό;”, ρωτούσε με μια φωνή που έτρεμε. Πεσμένος στο πεζοδρόμιο, ακουμπισμένος με την πλάτη στην πόρτα ενός αυτοκινήτου, σε κοίταζε έντονα στα μάτια και περίμενε απάντηση από έναν περαστικό.Που ακόμα και αν την είχε, δεν μπορούσε να την δώσει, δεν λες σε κάποιον άγνωστο πως όταν έχεις περάσει τα ογδόντα συμβαίνουν αυτά. Ούτε σε γνωστό δεν το λες. Τα πόδια του δεν άντεξαν και βρέθηκε στα κακοφτιαγμένα πλακάκια ενός πεζοδρομίου. Σε ελάχιστα λεπτά, βρέθηκε ανάμεσα από εν κλοιό 7-8 άγνωστων ανθρώπων που δεν ήταν περίεργοι, δεν ήθελαν απλά να δουν τι έγινε. Αλλά, να βοηθήσουν. Ήταν εντυπωσιακό πως περαστικοί, κάθε ηλικίας, τον έβαλαν να καθίσει, όσο αναπαυτικά μπορεί να καθίσει κάποιος σ ένα παγωμένο πεζοδρόμιο, του κράταγαν συνέχεια τα χέρια για συμπαράσταση, τον καθησύχαζαν, ειδοποίησαν τους δικούς του-ευτυχώς που είχε-και το ασθενοφόρο. Κανένας δεν έφυγε από κοντά του μέχρι να διαπιστώσουν ότι όλα θα έχουν καλή συνέχεια για τον άγνωστο ηλικιωμένο. Τελικά, έχουμε και καλές στιγμές…
Γιάννης Παντελάκης
Δημοσιογράφος