ΑΠΟ ΤΟΤΕ που εμφανίστηκε ο Αλέξης Τσίπρας στο προσκήνιο δεν αμφισβήτησα ούτε μία στιγμή το πολιτικό και επικοινωνιακό του ταλέντο. Παίρνω πάντα επίσης πολύ στα σοβαρά τη διαχρονική ικανότητα των στελεχών της Αριστεράς στη δημιουργία αντιπερισπασμών. Εάν παρατηρήσει κανείς με προσοχή, μέρα τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, πώς πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ απ’ όταν ανέλαβε την εξουσία, μπορεί να αντιληφθεί με πόση μαεστρία πετάει την μπάλα στην εξέδρα και οδηγεί το πολιτικό σύστημα να διαφωνεί για άσχετα θέματα, την ώρα που τα κυρίαρχα προβλήματα της χώρας είναι άλλα. Η πιο πετυχημένη συνταγή αυτής τακτικής είναι όταν ένας υπουργός τοποθετείται κάθετα απέναντι στην Εκκλησία. Οι μητροπολίτες αντιδρούν αυτόματα με θυμό, κάποιοι ξεφεύγουν στις κορόνες, τα μέσα ενημέρωσης τρέχουν να προλάβουν την ιερή οργή των πιο ακραίων και αμέσως στήνεται η ατζέντα της ενημέρωσης σε ένα γήπεδο που βολεύει την κυβέρνηση. Την επομένη μπαίνει σταθερά η Ν.Δ. στο παιχνίδι, με τα εσωκομματικά της προβλήματα. Γιατί όταν ένα θέμα ακουμπάει την Εκκλησία η λεγόμενη συντηρητική παράταξη διχάζεται με ευκολία. Τα στελέχη της, που θέλουν να τα έχουν καλά με τους μητροπολίτες -καθώς κάποιοι τους οφείλουν την εκλογή τους- βλέπουν το τυρί, αλλά δεν βλέπουν τη φάκα. Κάνουν δηλώσεις που ξεπερνούν εκείνες των ιεραρχών, περί ελληνικής οικογένειας, ιερής παράδοσης και μοναδικότητας της Ορθοδοξίας, για να πιάσουν στασίδι στις ενορίες στις προσεχείς εκλογές. Οι εκσυγχρονιστές της Κεντροδεξιάς, αμήχανοι, προσπαθούν να πατήσουν σε δυο βάρκες. Θέλουν να τα έχουν καλά με την Εκκλησία, αλλά να μην εμφανιστούν αναχρονιστικοί στους ψηφοφόρους του μεσαίου χώρου. Ετσι γίνεται μύλος, με τη Νέα Δημοκρατία να βγαίνει πάντα μπερδεμένη. Στην πλατεία Κουμουνδούρου χοροπηδούν από τη χαρά τους, καθώς οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πέσει στην παγίδα τους. Ο,τι ζήσαμε με το μάθημα των θρησκευτικών, το ζήσαμε τώρα στον μέγιστο βαθμό με την ταυτότητα φύλου.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ άνοιξε το θέμα γνωρίζοντας ότι θα βάλει φωτιές και θα αποπροσανατολίσει την κοινωνία από τα πραγματικά της αδιέξοδα, σε μια στιγμή που η χώρα είναι αντιμέτωπη με νέες θύελλες: πλησιάζει η αξιολόγηση και οι δανειστές, χωρίς αμφιβολία, θα προβάλουν νέες απαιτήσεις. Οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας απειλούν όσο ποτέ την κοινωνική συνοχή. Η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί και οι επενδύσεις, που ήταν η τελευταία ελπίδα, δεν φαίνονται πουθενά. Οσο για την απασχόληση, όταν και όπου υπάρχει, ο μέσος μισθός των νέων εργαζομένων με ευέλικτες σχέσεις είναι μεταξύ 300 και 380 ευρώ.
ΤΩΡΑ που πέρασε η μεγάλη θύελλα, ας κάνουμε μια ψύχραιμη αποτίμηση. Πρώτον, η Εκκλησία καλώς κάνει ό,τι κάνει και καλώς λέει ό,τι λέει. Αλίμονο εάν δεν πάρει θέση σε αυτά τα θέματα. Το ίδιο θα έκανε και το κάνει ο πάπας, το ίδιο θα έκαναν οι Εκκλησίες όλου του κόσμου. Εάν συμφιλιωθούν με αυτές τις κοινωνικές αλλαγές με ευκολία, χάνουν την επαφή με το ποίμνιό τους, το οποίο έχει διαπαιδαγωγηθεί ανά τους αιώνες με συγκεκριμένες θεολογικές παραδοχές που η ίδια η Εκκλησία δημιούργησε από την ίδρυσή της. Και μην ξεχνάμε ότι η Εκκλησία στη διαχείριση της πολιτικής και τους αντιπερισπασμούς είναι καλύτερη και πιο έμπειρη από την Αριστερά. Η φαναριώτικη σχολή είναι αξεπέραστη. Το βάρος της διαχείρισης αυτών των θεμάτων πέφτει στους ώμους της αντιπολίτευσης, τη Νέα Δημοκρατία, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι – καθώς το κομμουνιστικό κόμμα δύσκολα μπαίνει σε αυτή την παγίδα. Και εφόσον πολλές φορές έχουν πατήσει την ίδια μπανανόφλουδα, αυτή τη φορά θα μπορούσαν αν μη τι άλλο πριν μιλήσουν να σκεφτούν με αναγωγές στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Ενας τρόπος -και ο πιο λογικός αντίδρασης στο ευαίσθητο θέμα που άνοιξε η κυβέρνηση- θα ήταν η ομόφωνη πρόταση της αντιπολίτευσης, σε ιδιαίτερα χαμηλούς τόνους και χωρίς πολιτικοποίηση, για τη συγκρότηση μιας επιστημονικής επιτροπής ειδικών παιδαγωγών και ψυχιάτρων. Αυτή θα ερευνούσε τις καλύτερες πρακτικές που έχουν εφαρμοστεί στις υπόλοιπες σύγχρονες ευρωπαϊκές χώρες με τα αποτελέσματα που είχαν και θα πρότεινε με υπευθυνότητα στη Βουλή μια λύση επιστημονικά τεκμηριωμένη. Ετσι, θα γλίτωναν τη φάκα οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης και τη δεύτερη μέρα το θέμα θα ήταν μονόστηλο.
ΤΩΡΑ η κυβέρνηση πέτυχε για μία ακόμη φορά τον τέλειο αντιπερισπασμό -με τη στήριξη του Ποταμιού στο τέλος, είναι αλήθεια- καθώς μετέθεσε αλλού το πεδίο αντιπαράθεσης και ταυτόχρονα ικανοποίησε τον σκληρό αριστερό πυρήνα των ψηφοφόρων της, δήθεν συγκρουόμενη για μία ακόμη φορά με την Εκκλησία και τη συντήρηση. Οσο για τα τραύματα που υπέστη ο κυβερνητικός εταίρος, οι ΑΝΕΛ, είναι αδιάφορα για τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού έκανε τη δουλειά του και αποκόμισε τα οφέλη που ήθελε από την παλιά κομματική του κολυμβήθρα, στην οποία επιθυμεί κάθε τόσο να αναβαπτίζεται.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 15 Οκτωβρίου 2017.