ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ο πιο ασφαλής τρόπος να εξοργίσεις έναν Γερμανό αξιωματούχο όταν μιλάει για τις δημοκρατικές ευαισθησίες και για το όραμα της χώρας του για την ενωμένη Ευρώπη; Παίζεις ένα βίντεο με τη σφαγή του Διστόμου. Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, είναι κυριολεκτικό. Ο,τι άλλο και να πεις και να κάνεις για την πολιτική των Γερμανών δεν ιδρώνει το αυτί τους. Κάθε φορά, όμως, που συνδέεται ευθέως μέσα από ένα ντοκουμέντο η σημερινή -πράγματι δημοκρατική- Γερμανία με την πρόσφατη ιστορία της, στο υπουργείο Εξωτερικών της πανίσχυρης οικονομικά χώρας χάνουν την ψυχραιμία τους. Δίνουν αγώνα 70 χρόνια να διαγράψουν από τη μνήμη του δυτικού κόσμου εκείνη τη θηριώδη εποχή. Μάταιος κόπος. Η Ιστορία επιστρέφει κυκλικά ως εφιάλτης και εκδικείται. Αυτό ακριβώς συνέβη στην κάλπη την περασμένη Κυριακή. Το ακροδεξιό φάντασμα δεν ταρακούνησε την Ευρώπη από το Παρίσι, όπως όλοι πίστευαν, αλλά από το Βερολίνο όπου και γεννήθηκε.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ της κρίσης οι ιστορικοί και πολιτικοί επιστήμονες έλεγαν ότι η Γερμανία αφού κάνει όλα τα δυνατά λάθη, στο τέλος θα χάσει και αυτόν τον πόλεμο, που είναι οικονομικός αλλά εξίσου σκληρός με τους δύο προηγούμενους στους οποίους συνετρίβη. Οι οικονομολόγοι όταν τους άκουγαν στα συνέδρια γελούσαν, γιατί πίστευαν και πιστεύουν ότι Γερμανία κάθεται με τόσο μεγάλη ασφάλεια πάνω στο μεγάλο θησαυροφυλάκιό της και δεν μπορεί πολύ να απειληθεί πια από κανέναν. Οι εκλογές διαψεύδουν τους οικονομολόγους, όπως συχνά συμβαίνει στις μεγάλες κρίσεις, γιατί όλα στη ζωή δεν είναι αριθμοί. Υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας, που είναι οι ανθρώπινες συμπεριφορές των πολιτών και οι εκρήξεις της κοινωνίας.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αμφιβολία ότι το γερμανικό κατεστημένο υπέστη βαρύ πλήγμα. Η σιδηρά καγκελάριος δεν είναι πλέον το πολύ ισχυρό πρόσωπο στη χώρα της, πόσο μάλλον στην Ευρώπη. Οσο για τον Σόιμπλε, τον κακό δαίμονα των Ελλήνων, κανείς δεν ξέρει αν σε 3-4 μήνες θα βρίσκεται σε ρόλο που μπορεί να καθορίζει τις εξελίξεις. Ακόμη κι αν είναι πρόεδρος της Βουλής δεν θα έχει ούτε την εξουσία, ούτε τη δύναμη, ούτε την αλαζονεία που διαθέτει σήμερα. Η χώρα του, όπως εύστοχα επισημαίνουν οι διεθνολόγοι, μπήκε ξανά στη δίνη του κυκλώνα. Πρέπει να περιορίσει με κάθε τρόπο τη ραγδαία αύξηση της ακροδεξιάς και να αποδείξει ξανά στη διεθνή κοινότητα ότι δεν απειλείται η δημοκρατία στο μεγάλο ομοσπονδιακό κράτος και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και να φωνάξει ότι το 13% της ακροδεξιάς είναι συγκυριακό και δεν αποτελεί αναζωπύρωση του ναζισμού. Δύσκολη και επώδυνη διαδικασία. Απαιτούνται χρόνος, ενέργεια και χρήματα για διπλωματικές και πολιτικές πρωτοβουλίες. Εκεί τα προσεχή χρόνια θα στρέψει Γερμανία την προσοχή της. Τα επιχειρήματα της Αγκελα Μέρκελ ότι όλα αυτά συνέβησαν λόγω της πολιτικής της στο μεταναστευτικό, δεν θα είναι αρκετά να πείσουν και τους πιο καλούς φίλους της χώρας της. Γιατί γνωρίζουν οι πάντες, εντός και εκτός Γερμανίας, ότι οι πολλοί μετανάστες προφανώς έκαναν το ποτήρι να ξεχειλίσει. Υπήρχε, όμως, το υπόστρωμα που επώασε το αβγό του φιδιού, από πολιτικές που ακολουθήθηκαν μετά την ενοποίηση της Γερμανίας η οποία επιχείρησε ξανά να εξασφαλίσει ηγεμονία. Όχι με τη δύναμη των όπλων αυτή τη φορά, αλλά με τη δύναμη του ευρώ. Αυτές οι πολιτικές δεν οδήγησαν σε απελπισία μόνο τις χώρες του Νότου, αλλά και μεγάλα λαϊκά στρώματα στη Γερμανία.
ΟΣΟ ΓΙΑ την Ελλάδα, πάντα πιστεύουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου. Καλά κάνουμε προφανώς και αναλύουμε τις συνέπειες της ψήφου των Γερμανών για την Ελλάδα, αλλά δυστυχώς αυτό δεν είναι το κυρίαρχο θέμα ούτε στο Βερολίνο, ούτε στις Βρυξέλλες. Το θέμα της διευθέτησης του ελληνικού χρέους, που για μας είναι σημαία, βρίσκεται στα ψιλά των εγγράφων τους και είναι τόσο χαμηλά στην ατζέντα των Ευρωπαίων, που δεν το βλέπει κανείς να το διαβάσει. Δικαιολογημένος ο φόβος μας ότι η συμμετοχή των Φιλελεύθερων στην κυβέρνηση θέτει ξανά το θέμα της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Δεν χρειάζεται όμως πανικός. Ας μην ξεχνάμε πως για να σχηματιστεί κυβέρνηση, απαιτείται και η συμμετοχή των Πρασίνων που ζητούν για την Ελλάδα διαγραφή του χρέους. Κάπου εκεί θα βρεθεί ισορροπία. Και κάτι ακόμα: πιο ισχυρό πρόσωπο από τον Σόιμπλε την τελευταία δεκαετία δεν υπήρξε στη Γερμανία, ούτε θα υπάρξει ξανά. Αυτός έκανε σημαία την επιστροφή μας στη δραχμή και μάλιστα είχε συντάξει λεπτομερή μελέτη για την εκπαραθύρωσή μας από τον σκληρό πυρήνα του οικονομικά αναπτυγμένου κόσμου. Δεν του βγήκε και έχασε το στοίχημα. Ας περιμένουμε τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, που όπως όλα δείχνουν θα αργήσει. Τότε θα δούμε ποιοι τη συγκροτούν και ποιες θα είναι οι προτεραιότητές τους. Άλλωστε, οι Φιλελεύθεροι που ξαφνικά έγιναν το νέο φόβητρο, ήταν ένας μικρός πολιτικά χώρος και σε πολλές περιπτώσεις λειτούργησε ακτιβιστικά και με υπερβολές, ώστε να κάνει φασαρία και να μπει στο παιχνίδι. Όταν καθίσουν τα στελέχη του στους θώκους της εξουσίας, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα λένε τα ίδια. Υπομονή!
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 01 Οκτωβρίου 2017.