Όταν το 1984 μπήκα στο μισθολόγιο του Δ.Ο.Λ, οι παλιοί συνάδελφοι μου, έλεγαν ότι μόλις διορίστηκα στην τράπεζα της Ελλάδος, κι αυτό δεν ήταν σχήμα λόγο, ήταν περίπου πραγματικό γεγονός.
Αισθανόσουν ως εργαζόμενος την ασφάλεια και την σιγουριά μια επιχείρησης – κολοσσού με απίστευτο κύρος.
Έμεινα εκεί περισσότερο από τρεις δεκαετίες. Έκτισα ολόκληρη την ζωή μου. Με έναν υπέροχο εργοδότη, τον Χρήστο Λαμπράκη.
Παίρναμε 15 μισθούς το χρόνο, όπως ακριβώς όριζε η ένωση συντακτών. Ο 15ος ήταν για τις αντικαταστάσεις των συναδέλφων που κάναμε, κατά την θερινή τους άδεια και για όλα τ’ άλλα που έκανα στη ζωή μου, τηλεόραση ή ραδιόφωνο, η ατμομηχανή, το σχολείο ήταν τα Νέα, με το μεγάλο δάσκαλο τον Λέοντα Καραπαναγιώτη.
Στα 94 χρόνια λειτουργίας του Δ.Ο.Λ. η χώρα χρεοκόπησε 4 φορές, μα ποτέ δεν έκλεισαν τα “Νέα” και το “Βήμα”. Είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει σήμερα. Ξεπερνά την φαντασία όλων μας. Οι ευθύνες βέβαια για την κατάντια του μεγαλύτερου δημοσιογραφικού συγκροτήματος της χώρας αναλογούν σε πολλούς. Είναι και πολιτικές και επιχειρηματικές, δεν είναι της ώρας να γίνει αποτίμηση, της ώρας είναι να βρεθεί λύση είτε με διακομματική νομοθετική ρύθμιση, είτε με όποιον άλλο τρόπο.
Ο Δ.Ο.Λ. έχει μοναδικό δημοσιογραφικό υλικό, ανθρώπους που δουλεύουν απλήρωτοι με αυτοθυσία 6 μήνες. Θα είναι έγκλημα για την ενημέρωση αν κλείσουν οι δύο ιστορικές εφημερίδες, που αποτελούν κομμάτι για την ιστορία της χωράς, πυλώνες της πολιτικής και του πολιτισμού.
Υ.Γ.: Έχω ανάγκη να πω κάτι προσωπικό: για μένα αυτό που συμβαίνει είναι ένα μικρό πένθος. Τώρα κλείνουν τα “Νέα”, πριν από λίγους μήνες έκλεισε το Mega, δυο επιχειρήσεις στις οποίες αφιερώθηκα για δεκαετίες και μου έδωσαν πολλά. Είμαι ευγνώμων.