Η απόφαση του ΣτΕ για τον νόμο Παππά επανέφερε στο πρώτο πλάνο την «αιώνια» συζήτηση για τις Ανεξάρτητες Διοικητικές Αρχές. Χρειάζονται; Δεν χρειάζονται; Είναι αποτελεσματικές; Είναι πραγματικά ανεξάρτητες; Το ίδιο κράτος που ίδρυσε τις Ανεξάρτητες Αρχές προσπάθησε κατά καιρούς να τις ψαλιδίσει, να τις ελέγξει, να τις περιορίσει ή, ανάλογα, να τις χρησιμοποιήσει σαν προκάλυμμα για τις δικές του ανομίες.
Τώρα πια το εμπεδώσαμε: Όταν το Σύνταγμα ή το Δίκαιο της ΕΕ εκχωρεί εξουσίες σε Ανεξάρτητη Αρχή, κανένας «Παππάς» δεν μπορεί να τις πάρει πίσω. Ακόμα και αν, εσκεμμένα, η «πολιτεία» τις έχει αφήσει ακέφαλες ή τους έχει κάνει τον βίο αβίωτο με ελέγχους, καταγγελίες, μηνυτήριες αναφορές, πόλεμο στα ΜΜΕ, περικοπές αποδοχών των στελεχών τους, εξαντλητικές περικοπές του προϋπολογισμού τους.
Ακόμα και όταν αμφισβητείται η εγκυρότητα των αποφάσεών τους, ή η ακεραιότητα και ανεξαρτησία των λειτουργών τους, οι περισσότερες ΑΑ έχουν ελεγκτικούς μηχανισμούς σε ετοιμότητα, ώστε να συνεχίσουν απρόσκοπτα την λειτουργία τους, που σε κάθε περίπτωση κρίνεται από τα ελληνικά δικαστήρια, όχι όμως και από την εκάστοτε κυβέρνηση ή τα «μεγάλα συμφέροντα».
Είναι η ομορφιά και η δύναμη της δημοκρατίας. Ακόμα και όταν αυτή είναι σε καταστολή, υπάρχει σφυγμός.
