Οι νίκες των παιδιών μας, είτε κάποιοι θέλουν να σφετερίζονται την πατρότητά τους και τα «ανακηρύσσουν» μονομερώς παιδιά όλης της Ελλάδας, είτε παραμένουν παιδιά των ηρώων γονιών τους, με ώθησαν να παραφράσω τον Άγγελο Σικελιανό, που ο στίχος του σημάδεψε την κηδεία του Κωστή Παλαμά, σε μια μαύρη στιγμή για την Ελλάδα.
Έτσι και τώρα, σε μια παρατεταμένα σκοτεινή περίοδο για τη χώρα μας, οι ολυμπιακές νίκες των παιδιών με το καθαρό βλέμμα, που διαπέρασε το σκοτεινό δάσος των «όχι» ενός πτωχευμένου συστήματος, μιας πολιτισμικά και αθλητικά πτωχευμένης χώρας, είναι μια ζωτική ένδειξη ότι η ελπίδα δεν πέθανε. Ακόμα τουλάχιστον.
Κορακάκη, Πετρούνιας και άλλα παιδιά αγωνίζονται όχι τώρα, αλλά χρόνια ολόκληρα, να υπερβούν τις δυνάμεις τους και με τη σοβαρότητα που έμαθαν από το σπίτι τους, την ωριμότητα που ξεπερνά την βιολογική τους ηλικία, την ταπεινοφροσύνη που μόνο οι ήττες δίνουν και δουλειά, ατέλειωτη δουλειά, έβαλαν στόχους και τους πέτυχαν.
Σ’ αυτά τα άξια παιδιά και στη γενιά τους, η Ελλάδα χρωστά. Η Ελλάδα χρωστά και οφείλει να βγει από το τέλμα της παραίτησης και να προσπαθήσει, με όλες της τις δυνάμεις, για να τους δώσει ξανά μια πατρίδα άξια να τη ζήσουν και να δημιουργήσουν εντός της. Ίσως έτσι οι σάλπιγγες ηχήσουν ξανά, προσκαλώντας και όσους συνομηλίκους τους ήδη έφυγαν, να γυρίσουν σ’ αυτήν.
Της Μαρίας Καψή