Βρέθηκαν οι φταίχτες της αποτυχίας!

Ο Τζουλιάνο Αμάτο είναι ένας καλός φίλος της Ελλάδας. Πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και σήμερα συνταγματικός δικαστής.

Είναι ο άνθρωπος που έβαλε την χώρα του στο ευρώ. Παθιασμένος ευρωπαϊστής παλαιάς κοπής, από εκείνους που πίστεψαν στο όραμα του ενιαίου νομίσματος.Πριν μια εβδομάδα ξάφνιασε τους συνομιλητές του, όταν πήρε ανοιχτά θέση για τα ελληνικά μνημόνια: «Η Τρόικα εγκλημάτησε σε βάρος του ελληνικού λαού. Επέβαλε μια βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή σε χρόνους που καμμιά χώρα δεν μπορούσε να αντέξει. Ενώ επιχείρησε να στηρίξει την επιτυχία του προγράμματος στην φτωχοποίηση των Ελλήνων.»

Ήταν δυό μέρες μετά την δημόσια ομολογία της αποτυχίας του Δ.Ν.Τ με την περίφημη έκθεση. Η Κριστίν Λαγκάρντ βρήκε τους φταίχτες σε μια προσπάθεια να μην χρεωθεί η ίδια την ευθύνη του Βατερλώ. Και το έκανε με
ίντριγκα για να θυμίσει την παθογένεια του γαλλικού πολιτικού συστήματος που έχει προκαλέσει, τα περισσότερα από τα σημερινά αδιέξοδα της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Δεν είναι οι φταίχτες , ούτε η ίδια βεβαίως ούτε ο καουμπόης Πολ Τόμσεν –αυτός που προσέβαλε με λόγια και έργα τους Έλληνες όσο κανείς. Αλλά ο Στρος Κάν, επειδή δεν κατάφερε να πείσει την Γερμανία να συμφωνήσει στην
αναδιάρθρωση του χρέους πριν υπογραφεί το πρώτο μνημόνιο και αποδέχθηκε να παραπεμφθεί το θέμα στο μέλλον. Για το 2009 μιλάμε τώρα! Τότε που η Μέρκελ μετά δυσκολίας παραδεχόταν ότι υπάρχει πρόβλημα στην ευρωζώνη όταν η Ελλάδα είχε βγει στη ζητιανιά.

Είναι εύκολο να τα φορτώνεις όλα σε κάποιον που είναι στα πατώματα. Και ιδιαίτερα σε εκείνον που αν δεν τον νικούσαν τα πάθη του σήμερα δεν θα υπήρχε στη σκηνή ο Ολάντ και πιθανότατα ούτε η Λαγκάρντ. Ας υποθέσουμε όμως ότι ήταν επιπόλαιος ο Στρος Καν, έπεσε και πάνω στον αφελή Γιώργο Παπανδρέου και δεν μπόρεσε να χτυπήσει από την πρώτη ώρα το κακό στη ρίζα του. Σύμφωνοι. Σχεδόν 5 χρόνια η διάδοχος του τι έκανε; Γιατί δέχθηκε όχι μόνο να συνεχίσει τα μνημόνια αλλά κάθε τρεις και λίγο να προβάλει τους παραλογισμούς και τις εμμονές των συνεργατών της για ψαλίδισμα στους μισθούς και συντάξεις που οδήγησαν ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων στην ακραία φτώχειας και τους υπόλοιπους στην απελπισία. Και αγνόησε αλαζονικά κραυγές επιστημόνων από κάθε άκρη του πλανήτη που φώναζαν “αυτό που κάνετε δεν βγαίνει”. Εκτός από τον επιπόλαιο Στρος Καν, το Δ.Ν.Τ. βρήκε και τον άλλο φταίχτη: τους Έλληνες που δεν έκαναν τις μεταρρυθμίσεις όταν έπρεπε. Αλήθεια ο επικεφαλής του προγράμματος, ο Πολ Τόμσεν, τι ακριβώς έκανε τόσα χρόνια στην Αθήνα; Με τις εξουσίες “ανθύπατου” που διέθετε μπορούσε να επιβάλλει όποια αλλαγή του κράτους ήθελε αφού οι πολιτικοί μας δεν μπορούσαν. Ποιος θα αντιδρούσε; Με τον ίδιο κυνισμό που έκανε περικοπές μπορούσε να κατευθύνει και μια σημαντική μεταρρύθμιση –έστω μια-αν ήξερε τον τρόπο, η οποία θα έμενε στην ιστορία. Να απαλλάξει την χώρα από την γάγγραινα της γραφειοκρατίας και των πελατειακών σχέσεων, να βάλει κανόνες στην λειτουργία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ,να απλοποιήσει τις διαδικασίες των επενδύσεων να εξυγιάνει το σύστημα υγείας. Αντίθετα όλα αυτά πήγαν από το κακό στο χειρότερο. Δήθεν αυτά δεν ήταν δική του δουλειά, ήταν των ελληνικών κυβερνήσεων. Λες και όλα τα άλλα που έκανε ήταν δική του δουλειά. Τα μόνα που μας έμειναν ως μνήμες από θητεία του στη Αθήνα είναι ο πανικός που προκάλεσε στον Βασίλη Κροκίδη, τον πρόεδρο των εμπόρων, με την φράση « γιατί οι δικοί σας υπάλληλοι παίρνουν πιο πολλά από την Βουλγαρία» και οι απειλές με τεντωμένο το δάχτυλο σε όποιον υπουργό έβλεπε να τρέμουν τα πόδια του. Κινήθηκε ο επικεφαλής των δανειστών ως να ήθελε να αποτύχει το πρόγραμμα που υποτίθεται ότι πάσχιζε να εφαρμόσει και να δικαιώσει τον Σόιμπλε που επιμένει για επιστροφή στη δραχμή. Και ποτέ βεβαίως δεν ερεύνησαν οι δανειστές πως ή γιατί η ΕΛΣΤΑΤ αύξησε το λογιστικά το χρέος της χώρας φορτώνοντας επιπλέον 9 δις μέτρα στις πλάτες των Ελλήνων.

Η αυτοκριτική του Δ.Ν.Τ, ακόμη και με τον τρόπο που γίνεται, είναι καλοδεχούμενη. Θέλει όμως και ένα δια ταύτα. Είναι κατανοητό ότι οι ισχυροί δεν πληρώνουν τα λάθη τους. Τα πληρώνουν για λογαριασμό τους οι αδύναμοι. Μπορούν όμως να τα διορθώσουν έστω την ύστατη ώρα. Αν το Δ.Ν.Τ θέλει να συνεχίσει να είναι ο παγκόσμιος οικονομικός χωροφύλακας πρέπει να επιβάλει τώρα την βούληση του για διευθέτηση του ελληνικού χρέους με μια μακρά επιμήκυνση. Να ανταλλάξουμε χαρτιά για 60-70 χρόνια μέχρι να βγούμε στο ξέφωτο, όπως λένε στην πατρίδα του Αμάτο, την Ιταλία. Εκεί που θα παιχθεί σύντομα το παρόν και το μέλλον της κοινής πορείας Βορρά Νότου.

(Real.gr)