Παρεξηγημένα, συχνά ακατάληπτα, αλλοιωμένα και στόχοι βανδάλων, τα δημόσια αγάλματα στέκουν σαν αθέατοι παρατηρητές μιας πόλης που, αντί να τα καμαρώνει ως στολίδια της, τα αφήνει να παρασύρονται στη λήθη
της Μαίρης Αδαμοπούλου
Κυνηγοί μπορεί να μην υπάρχουν στη Φωκίωνος Νέγρη, το λαγωνικό όμως είναι εδώ και 74 χρόνια στην ίδια θέση, με τα μπροστινά πόδια προτεταμένα, έτοιμο να αρπάξει το θήραμα. Σε μια άλλη γωνιά της πόλης, στον περίβολο του Αγίου Παντελεήμονα της οδού Αχαρνών, σχεδόν χωρίς πρόσωπο ένας επαίτης περιμένει μάταια έναν οβολό από το 1918 έως σήμερα. Και αν τούτοι οι δυο μπορούν έστω με κάποιον τρόπο να δικαιολογήσουν την παρουσία τους, αλήθεια ποιος γνωρίζει ποιος είναι ο Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν με τον οποίο καλημερίζονται καθημερινά όσοι κινούνται στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ή ο Νικολάε Τιτουλέσκου που παρακολουθεί την κίνηση μισοκρυμμένος στο κηπάκι μεταξύ των οδών Ριζάρη και Σπύρου Μερκούρη στο Παγκράτι;Είναι τα διπλανά μας κι όμως άγνωστα κομμάτια του παζλ της όψης της Αθήνας. Πολύπαθα, αν και συχνά «παιδιά» διάσημων γονέων. Μάρτυρες σπουδαίων στιγμών της Ιστορίας και προσωπικοτήτων που άλλαξαν τον ρου της. Χάλκινα ή μαρμάρινα, από κόρτεξ (είδος μετάλλου μεταξύ λαμαρίνας και ατσαλιού) ή ρητίνη. Είναι τα δημόσια γλυπτά της πόλης.
Τη χαμένη τους ταυτότητα έρχεται να τους προσφέρει μια ομάδα εθελοντών, οι Αtenistas. Και μέσα από την περιπέτεια ανακάλυψης αυτής της ταυτότητας βρίσκει την ευκαιρία να τα συστήσει και σε όσους θα ήθελαν να μάθουν για παράδειγμα ποιος είναι ο βαρόνος Κωνσταντίνος Βέλλιος που στέκει στην οδό Ακαδημίας.
Διαβάστε τη συνέχεια στο:
http://www.tanea.gr/news/culture/article/5145806/istories-krymmenes-se-koinh-thea/