του Δημήτρη Μητρόπουλου
ΜΙΚΡΟΨΥΧΟΙ καιροί για σοσιαλιστικά μνημόσυνα. Στη Γαλλία, όπου ο Φρανσουά Μιτεράν ήταν πρόεδρος για 14 χρόνια, μιλούν για «έτος μηδέν» καθώς η Μαρίν Λεπέν ήρθε πρώτη στις ευρωεκλογές. Στην Ελλάδα, όπου ο Ανδρέας Παπανδρέου ηλέκτριζε κάποτε τις μάζες, η επέτειος του θανάτου του βρήκε ένα ΠαΣοΚ σχεδόν αναισθητοποιημένο από τη συγκυρία. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έκανε μια μετρημένη δήλωση ενώ ο προκάτοχός του στην ηγεσία Γιώργος Παπανδρέου εντοπίστηκε στην Ειδική Επιτροπή του ΟΗΕ για την Αποαποικιοποίηση, κάπου στη Νέα Υόρκη. Αυτή ασχολήθηκε με την υπόθεση του Πουέρτο Ρίκο. Αντιθέτως, στη Χαριλάου Τρικούπη βασανίζονται με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση και με τη «μικρή» ΔΕΗ.
ΔΕΚΑΟΚΤΩ χρόνια μετά τον Ιούνιο του 1996, ο Ανδρέας φαίνεται να ανήκει πλέον στην Ιστορία. Ή μάλλον, διαφορετικά ειπωμένο, να έχει μείνει στην άλλη όχθη. Η αλήθεια είναι πως, με σχεδία το Μνημόνιο, η Ελλάδα έχει περάσει από την άλλη μεριά. Αργεντινή δεν γίναμε. Το επιβεβαιώνει και η πρόσφατη επικαιρότητα με τα ντράβαλα που τραβάει η κυβέρνηση της Κριστίνα Κίρσνερ με το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους που συνεχίζει να τους ταλαιπωρεί από το 2001. Ωστόσο, μιλάμε για μια χώρα εντελώς διαφορετική και για ένα πολιτικό τοπίο εντελώς αλλοιωμένο. Ηγέτης χαρισματικός όσο κανείς, ο Ανδρέας μπορούσε να κινητοποιεί την κοινή γνώμη με δυο λέξεις και μια κίνηση. Δεν υπάρχει όμως πια καμία αμφιβολία ότι όλα αυτά ανήκουν στην Ιστορία. Εστω κι αν ο παπανδρεϊσμός είναι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το μαύρο κουτί ενός ΠαΣοΚ που έχει συρρικνωθεί κάτω ακόμη και από την αφετηρία του 1974, αρνείται όμως να τερματίσει.
Διαβάστε τη συνέχεια στο:
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5134501/apiastos/