Πριν από χρόνια κι εγώ η ίδια άκουγα και διάβαζα με δυσπιστία τις απόψεις της Ψυχολογίας σχετικά με την καταπληκτική δυνατότητα των ψυχολογικών παρεμβάσεων στις δυάδες και ειδικά στα ζευγάρια. Με τα χρόνια ανακάλυψα ότι η δυσπιστία μου πήγαζε από βαθύτατα ασυνείδητες απόψεις που είχαν προκύψει από παροιμίες, λαϊκά μοτίβα και κοινωνικές αντιλήψεις, όπως π.χ πως όταν αγαπιέσαι θα βρεις τρόπους να συνυπάρξεις εύκολα και υπέροχα, πως η αγάπη είναι αρκετή για να κάνει θαύματα και πως αν σπάσει το γυαλί δεν ξανακολάει, μοτίβα που καθοδηγούσαν και την δική μου ζωή. Η επαγγελματική εμπειρία αλλά και αυτή της ίδια της ζωής, μου επιβεβαίωσε πόσο λάθος είναι όλες αυτές οι αντιλήψεις που απευθύνονται μόνο στη λογική και σχεδόν ποτέ στο θυμικό δυο ανθρώπων που, αν και θα ήθελαν να συνεχίσουν να είναι μαζί, δεν έχουν τρόπο να αντιμετωπίσουν τους φοβικούς εφιάλτες τους. Στην πρώτη παρέμβαση η εχθρότητα είναι ορατή με γυμνό μάτι, οι σύντροφοι αισθάνονται ότι θα αποκαλύψουν τα…σώψυχά τους, θα βρεθούν γυμνοί και ευάλωτοι στα μάτια του/της συντρόφου τους και ότι αυτός/ή θα το/την εκμεταλλευθεί ή θα τον/την γελιοποιήσει. Ομολογουμένως, συχνά τα ζευγάρια που οδηγούνται στο γραφείο του ψυχολόγου, σκέπτονται ότι θα μιλήσουν για “ το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου” αναζητούν ένα σύμμαχο στο δίκιο τους και πιστεύουν ότι πρόκειται για μια ύστατη -ίσως και άχρηστη- προσπάθεια πριν το τελικό στάδιο του χωρισμού. Βλέπετε έχουν για μεγάλο διάστημα συνηθίσει τον αρνητισμό και τις αμοιβαίες επικρίσεις , την ματαίωση των ονείρων τους, τιμωρούν και τιμωρούνται, κατηγορούν για να προλάβουν να μην κατηγορηθούν , αγωνίζονται να αποδείξουν ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Επίσης συχνά, ο ένας ή και οι δυο σύντροφοι πιστεύουν ότι έκαναν την προσπάθειά τους… καιρός τώρα να την κάνει ο άλλος και…βλέπουμε, με αποτέλεσμα ο ένας να τρέχει λαχανιασμένος να αλλάξει πράγματα και ο άλλος να καταγράφει τις ….επιδόσεις με ψυχρή λογική και επικριτική διάθεση. (…) Ο μόνος τρόπος για να συνυπάρξουμε είναι να…φέρουμε στα ίσα τους την εσωτερική και την εξωτερική ζωή μας, τους ατέλειωτους εσωτερικούς μονολόγους που αναπαράγουν και “υποστηρίζουν” ό,τι αυτά που πιστεύουμε είναι σωστά. Η εσωτερική ζωή περιλαμβάνει όλες εκείνες τις αντιλήψεις που έχουμε αποκτήσει πριν την συνάντηση με ένα σύντροφο και πιο συχνά είναι “περιπλανώμενες και άστοχες οδηγίες” σχετικά με το ποιος έχει το πάνω χέρι, τί είναι προστασία, ανάγκη ασφάλειας και αποδοχής, τι πρέπει και τί δεν πρέπει να ξέρει ο άνδρας ή η γυναίκα σου για “τον κόσμο σου.” Απόψεις που μπορεί να είναι τελείως διαφορετικές από εκείνες του συντρόφου. Οσο κι αν είμαστε αυτόνομοι και ανεξάρτητοι, στον μικρό μας κόσμο θα παραμείνουμε αλληλοεξαρτώμενοι, ειδικά στα ζητήματα αγάπης: Όλοι έχουμε ανάγκη τις εκφράσεις τρυφερότητας, μια καλή κουβέντα, ένα ευχαριστώ με θέρμη, ένα καλημέρα ή καληνύχτα με ζεστασιά, συναισθήματα που δεν εκφράζονται εύκολα, ειδικά από ενήλικες, με την δικαιολογία ότι ένας λογικός και ώριμος άνθρωπος γελοιοποιείται από την αυθόρμητη έκφραση των συναισθημάτων του. Στην εποχή μας, κανένας άνθρωπος δεν ανέχεται να συνυπάρχει σε ένα κλίμα δυσφορίας, επίκρισης, ειρωνείας, ανταγωνισμού, όπου ο ένας περιμένει τον άλλο στη γωνία για να επιβεβαιώσει το δίκιο του. Ομως οι άνθρωποι δεν δείχνουν πιο χαρούμενοι όταν βρίσκουν το δίκιο τους. Κερδίζει, ίσως, το Εγώ τους αλλά η σχέση χάνεται.
