Ανάμεσα στο πραγματικό και την ψευδαίσθηση.
Ο μύθος του Πήτερ Παν είναι ένα παραμύθι ασυνήθιστο. Τα παραμυθένια μοτίβα συνήθως πλέκονται γύρω από τη σύγκρουση του καλού και του κακού, του δίκιου, των αξιών, του ευ αγωνίζεσθαι. Εδώ, το μικρό αγόρι δεν θέλει να γίνει ήρωας, δεν θέλει να ωριμάσει μέσω του κόσμου των ενηλίκων . Προτιμά να δραπετεύσει στη χώρα του « ποτέ- ποτέ», να ριζώσει στο «πουθενά». Εκεί ζούσε μια άλλη πραγματικότητα, μισός πουλί και μισός άνθρωπος, με την ψευδαίσθηση ότι πάντα το παράθυρο της μάνας του μένει ανοικτό για να μπορεί να επιστρέψει στην αγκαλιά της. Ωσπου, το μητρικό παράθυρο έκλεισε, στην αγκαλιά της μάνας βρέθηκε ένα άλλο αγοράκι, η κούνια του γίνεται λίκνο σ΄ένα νεόφερτο μωρό.
Μέσα από αυτό το μύθο γεννήθηκε το σύνδρομο του Πήτερ Παν, του ώριμου ηλικιακά άνδρα, με τα χαρακτηριστικά του ανέμελου, αθώου αλλά και άκαρδου παιδιού, που αρνείται τις ευθύνες της ωριμότητας. Ομως, θα πρέπει να σκεφθούμε με ποιό τρόπο οι γονείς « κατασκευάζουν» Πήτερ Παν, μέσα από μια υπερβολικά σφικτή ή υπερβολικά αδιάφορη αγκαλιά. Η αυστηρή ανατροφή, οι υπερβολικές προσδοκίες και το βάρος του χρέους , αποκλείουν την ανάγκη του για μια στέρεη μελλοντικά σχέση. Ετσι, παραμένει μεγάλο παιδί και σε βαθύτερο επίπεδο θλιμμένο, δραπέτης στην αβάστακτη ελαφρότητα του είναι και της ανωριμότητας, ενώ εξωτερικά δείχνει χαρούμενο, ανάλαφρο και σκανδαλωδώς επιπόλαιο.
Μαρία Λασσιθιωτάκη
Ψυχολόγος
Διαβάστε όλο το άρθρο στο:
http://www.selftherapy.gr/?cat=8