της Έλσας Γ. Αρμένη – Ψυχολόγος
MA στην Κλινική – Συμβουλευτική Ψυχολογία του La Salle University of Philadelphia. Ειδίκευση στη Γνωσιακή – Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία
Κέρκυρα
elsa.armeni@hotmail.com
Η βία μέσα στην οικογένεια είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο pπου δεν διαλέγει κοινωνικές τάξεις ή εθνικότητα. Στην Ελλάδα, το ποσοστό της βίας μέσα στην οικογένεια φαίνεται ότι έχει αυξηθεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, ενώ παρά την αύξηση, τα πραγματικά ποσοστά δεν μπορούν να είναι γνωστά, αφού μόνο 1 στα 20 περιστατικά καταγγέλλονται στην αστυνομία. Η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί ένα καλά κρυμμένο μυστικό από τις γυναίκες θύματα κακοποίησης, οι οποίες λόγω της ντροπής- ενοχής που αισθάνονται δεν αναζητούν βοήθεια κι έτσι εγκλωβίζονται σε καταστροφικές καταστάσεις. Η ενδοοικογενειακή βία περιλαμβάνει επίσης και τις άμεσες ή έμμεσες απειλές, τη συναισθηματική και ψυχολογική βία, τη σεξουαλική κακοποίηση, την κοινωνική απομόνωση, τον οικονομικό έλεγχο- όλες τις συμπεριφορές που ωθούν ένα άτομο να ζει υπό διαρκή φόβο. (…) Σπάνια γυναίκες που δέχονται κακοποίηση από τον σύντροφό τους εγκαταλείπουν το οικογενειακό περιβάλλον. Ακόμα και όταν φτάνουν στο σημείο να χρειάζονται νοσηλεία μετά την άσκηση βίας, είναι λίγες οι περιπτώσεις που θα πάρουν την απόφαση να φύγουν. Ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών παραδέχονται ότι είναι ερωτευμένες με το σύζυγό τους και ότι αν αυτοί αλλάξουν συμπεριφορά, τότε εκείνες θα τα ξεχάσουν όλα και θα είναι ευτυχισμένες. (…) Οι γυναίκες που κακοποιούνται αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχικά προβλήματα. Το 60% πληροί τα διαγνωστικά κριτήρια για την κατάθλιψη, ενώ υπάρχει σημαντικά αυξημένος κίνδυνος απόπειρας αυτοκτονίας. Εκτός από την κατάθλιψη, τα θύματα βιώνουν άγχος και πανικό, ή πληρούν τα διαγνωστικά κριτήρια για κάποια αγχώδη διαταραχή. Πέραν αυτών, η πιο συχνά αναφερόμενη ψυχολογική επίπτωση είναι η διαταραχή μετατραυματικού στρες, η οποία χαρακτηρίζεται από τη συνεχή αναβίωση ενοχλητικών σκηνών του παρελθόντος. (…) Κάθε περιστατικό βίας απαρτίζεται από τρεις φάσεις. Στο πρώτο στάδιο το θύμα υπόκειται σε λιγότερο βίαιες συμπεριφορές, όπως είναι οι φωνές με απειλές και προσβολές. Τα θύματα σύντομα διαισθάνονται ότι θα ακολουθήσει η σωματική βία, κι έτσι προσπαθούν να την αποφύγουν ενεργώντας συγκαταβατικά. Το δεύτερο στάδιο της βίας χαρακτηρίζεται από ανεξέλεγκτη σωματική επιθετικότητα εξαιρετικά βίαιη και επικίνδυνη. Στο τελευταίο στάδιο, ο θύτης ενεργεί απολογητικά και συμπονετικά προς το θύμα, ενώ υπόσχεται ότι δε θα επαναληφθεί. Για την αντιμετώπιση, λοιπόν, της νοσηρής αυτής κατάστασης χρειάζονται δραστικά μέτρα. Η γυναίκα θα πρέπει να αντιληφθεί ότι πραγματικά κινδυνεύει, τόσο αυτή όσο και τα παιδιά της, αν υπάρχουν. Πρέπει να βρει το θάρρος και να ζητήσει βοήθεια και υποστήριξη. Μπορεί να σκεφτεί και να επιλέξει ένα από τα κοντινά της πρόσωπα, το οποίο θα μπορούσε να εμπιστευτεί. Μπορεί, επίσης να απευθυνθεί στις αρμόδιες υπηρεσίες που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας και μπορούν να της παρέχουν μία όσο το δυνατόν πιο πλήρη υποστήριξης. Από τη νομική υποστήριξη, την ψυχολογική, ακόμα και τα μέσα για να μπορέσει να φύγει από το σπίτι και να έχει κάπου να μείνει η ίδια και τα παιδιά της. Ακόμα και οι ιδιώτες επαγγελματίες ψυχικής υγείας μπορούν να παρέχουν τη στήριξη τους και να την καθοδηγήσουν, δίνοντάς της τις λύσεις που χρειάζεται.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο:
http://e-psychology.gr/violence-abuse/916-endooikogeneiakh-via-to-thyma-o-thyths-kai-oi-epiptoseis-ths