Ο ιταλικός κρότος και οι κουφοί

Όταν το ξακουστό στρατόπεδο του «ορθολογισμού» μεταφράζει τις πολιτικές ζυμώσεις στη Δύση, παπαγαλίζει τα ίδια ρηχά στερεότυπα (παρέλκει να τα κατονομάσουμε). Μετά μανίας παλεύει να καλουπώσει το πολιτικό γίγνεσθαι στα στενά του δοχεία, ελπίζοντας ότι θα αναχαιτίσει τις εξελίξεις. Διαπράττει όμως το ολέθριο σφάλμα της αυθαιρεσίας.

Αν εξετάσει κανείς τις συστημικές αντιδράσεις, ενώπιον της εκλογής Τραμπ, του Brexit, της αποκαθήλωσης Μακρόν, της ακροδεξιάς ανόδου στην Αυστρία, της πτώσης της σοσιαλδημοκρατίας στη Σουηδία, θα διαπιστώσει ότι όλες, κατά μήκος της χρονικής γραμμής των γεγονότων, είναι ταυτόσημες σαν αυτιστική ηχώ· αμόρφωτες και αξιοθρήνητες μάζες μέσα στη φρενίτιδα του λαϊκισμού, υποσκάπτουν τα «ορθολογικά» κεκτημένα της Δημοκρατίας.

Κατ’ ανάλογη μυωπία, η καθωσπρέπει διανόηση υποδέχτηκε τον εκλογικό θρίαμβο της Τζόρτζια Μελόνι, μιας αμφίθυμης φιγούρας  ακροδεξιάς ρίζας, στην Ιταλία, εξαπολύοντας τα προσφιλή της ιησουίτικα αναθέματα, δίχως ίχνος αυτοκριτικής. Σπαταλά μελάνι σε βαρύγδουπα λιβελλογραφήματα και κενά συνθήματα, ευρισκόμενα εκτός τόπου και χρόνου, μήπως και τιθασεύσει το αφηνιασμένο κοινωνικό θυμικό.

Ο δεξιός συνασπισμός στην Ιταλία ηγεμόνευσε στον πολιτικό στίβο, με πρωτεργάτρια τη Μελόνι, επειδή ίππευσε το σφοδρό κύμα αγανάκτησης που υπερχειλίζει τους κόλπους της ιταλικής κοινωνίας. Η απελθούσα κυβέρνηση, υπό τον τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι, με τη λειψή δημοκρατική νομιμοποίηση, συνέχισε απτόητη την ίδια διαβρωτική στρατηγική των προκατόχων της, υπεύθυνη για την διαρκή φθορά της Ιταλίας. Διαφέντευε αδιαφορώντας περί της λογοδοσίας.

Οι σοσιαλιστικές πτέρυγες του ιταλικού κομματικού φάσματος, ενόσω χάσκουν την ιδεολογικοπολιτική τους χρεοκοπία και δουλοπρέπεια προς τις Βρυξέλλες, αποξενώνονται από τις εργατικές τάξεις. Παράλληλα η συμβατική κεντροδεξιά ακολουθώντας τα χνάρια της νεοφιλελεύθερης συμμαχίας εξαϋλώνεται καθώς διαρρηγνύει τους δεσμούς με τη παραδοσιακή της βάση, τα μεσαία και λαϊκά στρώματα.

Εν γένει, οι παλαιοί-κραταιοί χώροι της μεταπολεμικής εποχής, έχουν συγχωνευθεί και αυτοκαταργηθεί στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής, υπό τα στεγανά μιας ατσάλινης τεχνοκρατικής ελίτ. Μοιραία οι δεινοπαθούσες πλειοψηφίες πνίγονται· ασφυκτιούν τόσο που αναζητούν θύλακες οξυγόνου.

Ας μην ψάχνουμε λοιπόν «μεταφυσικά» δόγματα προκειμένου να αποκρυπτογραφήσουμε το πως μια πολιτικός, που γοητεύεται από τον Ντούτσε, αναρριχήθηκε στην εξουσία της τρίτης βιομηχανικής δύναμης στην Ευρώπη, δημοκρατικώ τω τρόπω. Απλώς οι μέχρι πρότινος «μετριοπαθείς» δυνάμεις περιφρονούν τις κοινωνικές επιταγές και τις εθνικές ταυτότητες, εξοστρακίζοντας τις πλειοψηφίες από τις στέγες τους. Αφού έχουν σφιχταγκαλιάσει ολόψυχα την παγκοσμιοποίηση.

Ο εκκωφαντικός κρότος στην Αιώνια Πόλη, που προκάλεσε η Τζόρτζια Μελόνι, πηγάζει από το κοχλάζον καζάνι της φτωχοποίησης των μεσαίων, μικροαστικών και εργατικών στρωμάτων. Ο Δεξιός Συνασπισμός, και ιδίως το κόμμα «Αδελφοί της Ιταλίας», υπήρξαν η μοναδική βαλβίδα εκτόνωσης τούτου του μετώπου «νεόπτωχων» εις το ιταλικό ψηφοδέλτιο.

Στον αντίποδα, η καθεστηκυία γραφειοκρατία της ΕΕ αλλά και οι εσωτερικές ελίτ, αντί να θορυβηθούν στον απόηχο, στέκουν σαν κουφοί καρδινάλιοι και ψέγουν· παρότι εκείνες παράγουν το κοινωνικό αδιέξοδο που ριζοσπαστικοποιεί τις μάζες.

Σε αδρές γραμμές, η κάλπη στην Ιταλία βροντοφωνάζει σε μια ηγετική κάστα κουφών ότι οι πλειοψηφίες προδίδονται και απελπίζονται.